we zijn vanmiddag bij de relatietherapeut geweest (mijn ex was gisteravond al bij me gekomen, en ja zwak als ik ben weer samen in bed beland) in ieder geval het gesprek ging wel redelijk. Hij gaf alleen hetzelfde aan dat hij het gevoel had iets te missen, iets van spanning, voor me te moeten vechten oid, we kwamen ook aan de praat over die gevoelens die ontstaan waren voor die collega op de borrel, waarvan hij aangaf dat het alleen maar kriebels waren en aantrekkingskracht en dat er verder niks was. Maar dat hij vergelijkingsmateriaal mistte en dat voor zijn gevoel moest uit gaan zoeken voorzichzelf. De therapeut gaf aan dat het een vrij groot risico was om een relatie van bijna 4 jaar op het spel te zetten voor wat twijfels en dat vond hij ook maar hij stond achter zijn besluit.

We moesten samen in de auto terug naar huis en ik natuurlijk helemaal van slag, doorvragen over die collega of hij het daar nu mee ging proberen , maar nee daar moest hij niks van weten gaf hij aan. Heb echt tien keer gevraagd nou goed. Toen weer thuis, samen gegeten was helemaal gebroken. Ik pakte voor de grap zijn mobiel en dacht ga eens bij zijn smsjes kijken (vrouwelijk intuitie) daar stond een sms : Lieverd ik hoop dat het weer goed komt tussen ons en dat je er ook met je ex een beetje uitkomt. blabla nog wat meer dat hij als hij wilde nog met haar kon afspreken gisteravond. Toen ik hem er mee confronteerde werd hij eerst boos dat ik aan zijn telefoon had gezeten maar toen kwam het hnoge woord eruit, hij had haar al wel een paar keer gezien en zelfs seks met haar gehad.... het is nog geen twee weken uit, hoe kun je zo gevoelloos zijn? Mijn eerste reactie was woede, ik heb hem geslagen gezegd dat ie op moest rotten dat ik hem niet meer wilde zien. Brak helemaal, zat op de grote de longen uit mijn lijf te janken en hem maar weg te duwen. Voelde me zo niks waard, ons voelde alsof het niks waard is geweest die bijna 4 jaar. En hij zat naast me te janken of ik hem alsjeblieft terug wilde nemen, daar reageerde ik niet op. Later zat ik op bed wezenloos voor me uitt e starten en vroeg ik hem nu weg te gaan, hij wilde me zo niet achter laten. En of ik hem kon vergeven of dat hij het nu voor altijd verpest had. Ik zei dat ik daar niet op kon antwoorden, en dat het afhingvan wat hij nu verder ging doen.

Ging hij stoppen met haar zien? Ja direct zei hij, en toen ik er later over doorvroeg aarzelde hij weer. Want tja als hij nu al wist dat het tussen ons niks zou worden dan zou hij wel ermee doorgaan omdat hij nietalleen wilde zijn en haar ook ergens wel leuk vond. Zij is schijnbaar echt verliefd op hem maar hij voelde zich alleen maar kut. Hij snapte het niet zoiets moois wat wij hadden dat hij niet begreep waar hij mee bezig was. en ja hij was toch niet vreemdgegaan? Nee meneer heeft het inderdaad eerst "netjes"uitgemaakt maar ligt een week later met een ander in bed, ik weet niet is niet echt respectvol of netjes te noemen. Hoe langer we praatten en hoe rustiger ik werd hoe meer hij ook weer rustig werd en het ineens niet meer wist. Twee minuten daarvoor smeekte hij me nog om me terug te nemen en nu was ie weer in de war, wist hij het niet meer. Ik heb hem laten beloven te stoppen met haar als ie ooit nog wilde dat het goed kwam tussen ons, zwakkeling dat ik ben. Maar nu denk ik natuurlijk de hele tijd wat houd hem nog tegen om weer naar haar te gaan, hij heeft het eerder ook gedaan.

Bah ik voel me zo ontzettend kut (is nog onderschatting maar weet niets anders te zeggen) ik lig hier zielig alleen in bed te janken, en hij is gewoon al verder gegaan met een ander. Ook al zegt ie geen gevoelens te hebben hoe weet ik zeker dat dat waar is? Hij loog ook over dit, hoe moet ik hier in godesnaam mee om gaan???