Antwoord heeft ze gegeven.
Ze belde, en een half uurtje gepraat. Ze mist me vreselijk, en ze houd zielsveel van me. Alleen heeft ze haar beslissing genomen. Ze heeft er geen vertrouwen meer in dat het ooit nog goed komt, dat ik nog kan veranderen. Het is en blijft over. Ik wilde niet pushen, ben er dus niet tegenin gegaan. Maar toch, ik had zo graag nog een kans gewild. Het zit er niet in. Wat doet dit een pijn! Ze zegt dat ze niet meer gelooft dat we voor elkaar gemaakt zijn. Gevoel kan je niet dwingen. Ik zou niet weten wat ik nog kan doen. Iemand een idee? Zondag gaan we praten, en we hebben afgesproken dat we er allebei neutraal ingaan, met in ons achterhoofd wat we gezegd hebben. Wie weet hoe ik haar nog kan proberen te overtuigen?

acceptatie.

Wat een vies woord. Ik wilde er niet aan. Het is niet anders. Ik ga het achter me laten, vooruit kijken. Die nieuwe allesverslindende liefde gloort wellicht aan de horizon. Een drankje, een vonk in ogen. Ik moet ook verder, zij ook. Opnieuw beginnen met iemand die het ook rustig aan wil doen. Pfff.. Ik heb het eigenlijk de hele tijd geweten. Ik moet ook niet krampachtig vasthouden aan het verleden, vooruit kijken.

Ik ken je gevoel en leef met je mee. Mijn ex zei dat ook tegen me. Ze houdt nog wel van me en mist mij ook, maar weet ook niet meer of ze wel verder met mij kan. Er is teveel gebeurd en ook zij heeft pijn. Het lullige is dat ze er bang voor is. Zij denkt dat alles weer in het oude gaat vallen en dat ik niet kan veranderen. En er is niets dat haar kan overtuigen. Tja, het beste is om door te gaan ook al is dat nog zo moeilijk. Probeer in het gesprek dat gaat komen heel rustig te blijven. En inderdaad niet pushen. Dan gaat ze je juist van je weg schuiven. Ik wens je heel veel succes man. Keep your head up!

Daar heb je gelijk in. Ze wilt niet. Daar moeten we maar mee leren leven. Misschien in de toekomst gaat ze er anders over denken. Maar daar moet je je niet op richten. Voor nu moet jij je op jezelf richten. Je eigen leven in orde brengen.