Hey iedereen,

mijn laatste dagen verlof zijn geslagen. Maandag sta ik weer op het werkveld. Ik heb me enorm geamuseerd deze vakantie, ook al ging ik niet op mijn gewoonlijke uitje met het gezin (woon nog thuis) wegens zware depressie van m'n vader. Ik ben veel uitgeweest met mijn beste vriendin.

En deze persoon vertrekt nu morgenochtend een 8-tal dagen op vakantie naar Italie. Het weekend dat nu gaat komen zijn er twee fuiven gepland in de omgeving en wil er doodgraag naartoe.

Maar dan komt het. Wie moet ik vragen? Ik ben met de breuk heel veel mensen verloren (geen contact meer) en de mensen waarmee ik omga zijn enorm, en sorry voor het zo te zeggen, SAAI..

Ze zitten liever thuis dan eens lekker uit te gaan en ik ga al niet veel uit, misschien één keer om de 3-4 maand. En dan zelfs hebben ze nog geen zin. Dus het wordt dan al moeilijk om nog iemand te zoeken om mee te gaan. M'n ouders zijn vrij beschermend over me, ook al ben ik 22, en nu sinds (voor de belgen onder ons) wat er deze week in het nieuws gespeeld heeft.

Het voelt gewoon zo down, weetje. Zo jong zijn en niet wegkunnen. Alsof ik mijn vleugels wil uitslaan, maar mijn kooi waarin ik zit te klein is. Ik vind het heel moeilijk om nog vrienden te maken na de breuk, heb er altijd al moeite mee gehad, maar nu vooral. Ik wil zo graag nog eens uitgaan, echt stevig uitgaan voor mijn tijd van uitgaan voorbij is..

Soms zie ik foto's van m'n ex met de rest die de grootste lol hebben en dit doet ook vaak pijn. Dat je dan begint te beseffen wat je allemaal mist, terwijl je zelf de beslissing hebt gemaakt om weg te gaan. En mezelf kennende is het: Keelia, je hebt er zelf voor gekozen dus stop met zeuren en doe er iets aan!

En dan wil je er iets aan doen, en werkt de rest tegen....

Bla... bla.... bla.... bla....

Ik ben weer aan het ratelen Zit weer in een kleine dip...

*zucht*

Groetjes!