Het is allemaal zo herkenbaar wat er op deze site geschreven wordt! Maar waarom, wanneer zoveel mensen hetzelfde mee kunnen maken, kan het stuklopen van een fantastische relatie dan toch zo ontzettend veel pijn doen? Zo universeel en zo individueel tegelijkertijd. Geen geval is het zelfde, maar het gevoel lijkt gelijk.
Mijn 'liefde van mij leven' begon te twijfelen. Te twijfelen aan zo ongeveer alles dat los en vast zat. Zijn leven, de dingen die hij doet/deed, zn studie, zn dromen, zn idealen en uiteindelijk ook aan mij. AAN MIJ!! En dat terwijl HIJ juist altijd degene was die het allemaal zo zeker wist wat mij betreft. IK was degene die weleens twijfelde, die voorzichtig was met het zeggen dat ik van hem hield -ik wilde eerst zeker zijn van mij zaak?!- en die moeite had hem te vertrouwen. HIJ wist me altijd te overtuigen van het feit dat hij echt gek op me was, dat hij er echt voor wilde vechten en dat ik zijn droomvrouw was.
Meer en meer begon ik me te realiseren dat dit was wat ik zocht in een man. Iemand die me wilde zoals ik was. Die gek op me was ondanks dat ik wel eens 'kuren' had. Die me ieder moment van de dag aantrekkelijk vond. Die de wereld met mij wilde veroveren. Ik was klaar om samen met hem de wereld aan te kunnen!!
En toen was zijn gevoel ineens anders, of was het er nou helemaal niet meer? Ik was (en ben nog steeds) met stomheid geslagen. Natuurlijk waren er ook minder leuke dingen voorgevallen, ook van mijn kant. Ik heb spijt van een boel dingen. Maar waarom kon ik hem op dat moment dan niet dat vertrouwen geven wat hij mij wel steeds gaf? Ik ben er kapot van!
Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, ongeveer twee maanden geleden; ik kon op dat moment geen kant op met zijn getwijfel. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik toen een beslissing heb genomen waar ik toen en nu nog steeds niet achter sta. Ik mis hem!
Er volgde nog twee telefoongesprekken. De eerste was het ergst; hij zei letterlijk dat als ik de knoop toen niet had doorgehakt, hij het een week later gedaan zou hebben. ASSHOLE!! Het tweede gesprek, een paar weken later, verliep eigenlijk normaal... koetjes en kalfjes. Ik heb hem toen nog wel gezegd dat ik hem miste, hij zei dat het voor hem anders was, omdat hij waarschijnlijk meer afleiding had dan ik?! Joost mag weten waar hij dat vandaan haalde!
In ieder geval ben ik net terug van twee weken vakantie op Kreta met een vriendinnetje... om te ontspannen, tot rust te komen en na te denken. En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het nog een keer ga proberen. Ik mis hem te erg om zo door te gaan. Het kan toch niet zo zijn dat hij helemaal geen gevoel meer heeft?! Dan zijn de afgelopen maanden van onze relatie gewoon gebaseerd op een grote leugen! Misschien zoek ik wel op een bepaalde manier een bevestiging voor mijn gevoelens...