Het moet me toch echt weer van het hart...

Gistermorgen begon ze me weer te sms en. En ik was weer zo stom daar op te antwoorden. Ze deed opeens leuk en lief tegen me. En zowaar zouden we vanavond gaan afspreken om te praten face to face.

Maar toen stuurde ze gisteravond laat ineens, sorry maar wil niet afspreken ben er helemaal klaar mee. Krijg allemaal smsjes van een vriendin van ons etc etc. En snapte er niets van.

Dus ik belde haar op.. En zo hard als ze gisteren praatte aan de telefoon, zo heb ik har nog nooit gezien. Niets was meer goed. Het is ook nooit goed geweest tussen ons. Ik was al die tijd degene die haar geen liefde gaf en weet ik wel niet allemaal. Der stem alleen al was gewoon alle liefde uit verdwenen. ze wilt me niet meer zien en zit er nu aan te denken om voor een half jaar naar t buitenland te gaan om te genieten.

Aan niets merk ik verdriet, pijn of spijt. En dan kijk ik nu net op der hyves en dan staat er weer dat ze een super avond heeft gehad gisteren. En pas 12 uur thuis was.

Alsof ze nu alleen verder gaat en alles nu pas weer leuk is. En dat ze ook geen verdriet meer om onze miskraam heeft of dat zo moet verwerken. In de tijd dat ze zwanger was en de weken erna toen we samen waren wilde ze nooit wat met me doen. En elke dag vroeg naar bed... en nu doet dit zo n pijn om te lezen.

Zucht ik ben er in gestonken en hoopte dat ze zou bijdraaien maar gisteren bleek dat ze juist steeds verder van me komt af te staan. Keihard gewoon en t doet me weer zo n pijn. Pijn dat ik haar kwijt ben en pijn dat ik weer alleen ben.

IK weet t gewoon allemaal niet meer. Voel woede, verdriet en me zo machteloos. Voor het eerst in me leven.