Ik weet het ff niet meer.
Ze is in december weg gegaan. Stuurde een sms, ik ben weg. Ben je van me af. Kort daarvoor hadden we afgesproken om ieder apart te gaan wonen. Omdat we 2 honden hebben zou zij de ene nemen, ik de andere. Het zijn 2 actieve honden waar we veel mee sportten destijds. Toen ik na de sms thuis kwam waren de kleding kasten leeg, Wat dure spullen weg. Maar haar hond zat gewoon op mij te wachten. De weken gingen voorbij. Ik kreeg soms een mailtje dat we nog gezamelijk belastingaangifte moesten doen. En zo nog wat zakelijke dingen. Tot ik mailde dat ik de hond ging houden. Mijn dochter is aan hem gehecht. En nog een verlies zou nog een klap betekenen. Daar komt bij dat ik de honden train. En er opeens een nieuwe situatie was waar we 2 honden uit elkaar zouden trekken. Dus ik mailde haar dat de hond bij mij bleef. Kinderachtig vind ze het. En ik doe het om haar te pesten. Vervolgens merkte ik dat ik haar tegemoet wilde komen om weer in de gratie te vallen. Ik wil haar mailen, goed, jij de hond maar dan gaan we alles uitpraten. Ik zou dus iets vervelends voor mezelf te doen om weer in de goede aarde te vallen. Maar ik wil de hond niet kwijt. En ze heeft hem achter gelaten.
Ik wil haar mailen om het goed te maken. Om alle schuld op me te nemen. Om alles wat ik nu doe uit te leggen. Om maar weer met haar te praten. Als ik heel eerlijk ben wil ik dat het weer goed komt.
Dus ik zit hier weer wat verhalen te lezen en bedenk me dan dat ik dan weer mezelf aan de kant schuif voor iets dat er nooit zal zijn. Gisteren besefte ik dat ik behoefte heb aan troost. Van iemand. Niet perse van haar omdat dat er al lang niet meer was. En vandaag twijfel ik alweer of dat wel het goede beeld was. Ik las net over de valkuilen van stuk gelopen relaties. We nemen onszelf weer mee de relatie in. Maar zo zijn we ook ooit begonnen. Waarom zou het deze keer niet werken? Zucht. Word gek van mezelf...