We zijn weer een paar dagen verder in de week en er is intussen ietwat verandering geweest in mijn gevoel. Ik heb nachten wakker gelegen met een hartslag van 180 en enorm veel adrenaline. Steeds komen vragen in me op als waarom, hoe en hoe nu verder? Gebeurde scenarios herhalen zich of doemscenarios dienen zich aan in mijn gedachten. Mensen hebben gelijk als ze zeggen dat ik niet aan hen twee moet denken maar dat is heel moeilijk in de praktijk.
Ik heb een sterk gevoel van rechtvaardigheid en wanneer me onrecht aangedaan is door iemand die ik vertrouwde kan ik er maar niet over uit waarom. Antwoorden zal ik niet krijgen, al helemaal niet wat ik wens te horen. Waar ik voornamelijk mee struggle is dat ik niet kan omgaan met vijandschap. Zo voelt dit. Ik ben afgewezen en hij is al die tijd zo koel en vastberaden! Dat doet zoveel pijn. Stiekem hoop je toch op troost, begrip, aandacht. Dat was je gewend en nu moet je gaan forceren dat je vreemdelingen bent van elkaar. Het doet me pijn dat hij zo vast besloten is over zijn keuze voor haar.
Afgelopen woensdag kreeg ik van zijn vader een vaag bericht over het paard. Ik kon gaan wanneer ik wilde deze maand, hij wist niet wanneer hij weer aan het werk zou gaan want hij zou aan zijn maximale uren zitten dit jaar. Hij zou als hij mijn auto zag daar wel omdraaien. Weer voelt dat als een afwijzing! En daar had ik geen zin in. Ik ben zo klaar met geheimzinnig doen dat doet weer zoveel pijn omdat je eigen conclusies gaat trekken. Ik heb hem daarop zelf opgebeld. Na maanden nul contact. Hij nam op en ik hoorde een tv op de achtergrond. Ik vroeg of hij even tijd had maar hij zei zo vertwijfeld ja dat ik zei bel maar even terug straks. Dat deed hij een uur later. Ik vroeg hem hoe het ging en hij zei erg opgewekt dat het redelijk goed ging, hij had er nog wel moeite mee maar het ging al beter. Hij vroeg mij hetzelfde en ik heb eigenlijk ongeveer hetzelfde geantwoord. Ik heb hem gevraagd wat te doen met het paard en uiteindelijk dagen afgesproken. Ik heb eerlijk gezegd dat ik voldoende afwijzing heb gevoeld en dat niet weer wil. Dat begreep hij zei hij. Verder heb ik gezegd dat ik het ontzettend jammer vind dat we nooit open hebben kunnen praten maar hij vol is gegaan voor haar. Zonder ons een kans te geven of tenminste eerlijk te zijn. Hij zei dat ook hij daar moeite mee heeft en dat het hem vreselijk spijt, maar dat dat niets meer veranderd. Ik vroeg hem waarom hij afgelopen juli kwam met die foto op WhatsApp, of hij echt geen idee had over mijn gevoel of dat het hem niets kon schelen? Hij zei daarop dat hij het hartstikke begreep maar daar toen een andere beweegreden voor had. Het had niets te maken met "tegen" mij. Ik weet dat ik daar niet over na moet denken maar ik kan niets anders bedenken dan dat zij hem ertoe gedwongen heeft. Zijn moeder zei een aantal maanden terug dat zij het idee hebben dat zij alles bepaalt en hij flink onder de plak zit. Ze heeft het minimaal twee keer bijna uitgemaakt, omdat ik met hem had gesproken en omdat zijn ouders me uitgenodigd hadden op vakantie.
Het is enerzijds goed te weten dat ook hij het moeilijk vindt me evt ergens te zien en dat hij vindt dat we beide volwassen zijn en dus normaal tegen elkaar kunnen doen mocht dat ooit gebeuren. Ik zei hem daarop dat hij een beetje bij zinnen gekomen is en hij dacht daar hetzelfde over. Het blijft heel moeilijk om verder niks over elkaars leven te bespreken vind ik. Heel bewust moet ik dat niet doen, hij doet het niet omdat het zijn keuze was en omdat hij haar heeft.
Ik merk wel nu na het gesprekje overdag een verschil in gevoel. Ik vind het fijn om open te hebben gesproken met elkaar, ook al ging het puur over het paard. Ik vraag me af, zal hij bewust verder niet vragen en het onderwerp bij het paard houden? Of zal dat nu als vanzelf gaan bij hem, omdat hij voor mij niets meer voelt? Het voelt zo ongelijkwaardig he... wat ik nu wel voel is toch iets minder haat. Onbegrip blijft en natuurlijk zit ik er veel meer mee dan hij. Maar het scheelt dat ook hij er moeite mee heeft me evt te zien. Al denk ik dat hij zich er minder vreemd bij zal voelen dat we elkaar dan niet een knuffel zullen geven of zoen. Dat zou hij afhouden en dat zal opnieuw als afwijzing voelen voor mij. Het liefst wil je diep in je hart dat ie je mist en nog wel een knuffel van je wil. Gek he hoe ver je brein gaat.. komt omdat het mijn keuze niet was. Ik ben hem de afgelopen tijd gaan idealiseren als persoon.. en als ik hem spreek denk ik dat ik nooit meer iemand vind die zo vriendelijk kan zijn en gevoelig. Dat is uniek, maar omdat hij altijd de enige was heb ik ook geen idee van andere mannen....
Ik verbaas me over hoe je gedachten met je op de loop kunnen gaan en hoe snel ze je gevoel kunnen beinvloeden. Ik denk dat tot nu toe iedere afzonderlijke dag anders is geweest qua gevoel. Van sommige dagen kan ik een benadering geven van wat ik voelde, van anderen kan ik de woorden niet vinden. Wat een bizar proces. Ik denk dat vooral de onzekere toekomst en de verloren houvast me zo onzeker maakt en maakt dat ik vast houd aan hen en aan alles wat er gebeurd is. Ik hoop zo dat wat ik soms denk waar is, dat hij onder de plak zit en dat ze hem binnenkort zat is. Het is zo'n apart kind.. niet open en sociaal maar veroordelend en vrij bekakt. Ik begrijp niet wat ie erin ziet.. alhoewel ze veel aan hem zat zoals ik helaas hoorde.. dat is natuurlijk geweldig leuk en spannend.
Ik probeer me te richten op mijn toekomst, me geen loser te voelen doordat ik alleen ben en te bedenken dat er ergens echt een Hele lieve jongen rondloopt voor mij. Ik struggle met mijn angst en het "klaar zijn" voor een nieuwe jongen. Ik hoop dat wanneer ik de juiste tref, ook die angst verdwijnt. Of dat iemand het niet erg vind wanneer ie me aanspreekt en ik ga blozen. Maar volgens mij ben ik er nog niet aan toe. Bij iedere man die interesse in me toont of waarvan ik denk dat hij me leuk vind denk ik; ga weg...... gisteren hoorde ik op de radio een moeder die tegen haar dochter had gezegd; 'richt je op je carriere, dan komt die man vanzelf wel'. Dat is voor nu denk ik een goede afsluiter. Nu nog erin gaan geloven......