Zoveel vragen,
vragen waar ik al een antwoord op weet,
maar niet van jou.

Hoe hebben we het zo ver laten komen?
Waarom hebben we die beslissingen gemaakt?

Het weegt allemaal zo zwaar door als je beseft dat,
na de woede,
de gevoelens er nog steeds zijn,
en dat er nog steeds verder gebouwd wil worden.

Ik hou nog zoveel van je,
maar je wil me niet meer zien of horen door wat ik heb besloten.
Ik weet dat ik jou heb gekwetst,
maar jij hebt mij ook gekwetst.

Hoe lang moet deze stilte nog duren?
Hoe langer we de stilte aanhouden, hoe verder we uit elkaar gaan groeien tot we op een dag elkaar terug tegen komen en elkaar niet meer kennen, enkel onze geschiedenis samen.
Maar geen toekomst meer om te bespeuren...