Zoals ik al wel gelezen heb hier en daar zijn er meer mensen met het probleem , ik vindt het zo verschrikkelijk lastig om met de "momentjes"om te gaan dat het ineens weer door je heen schiet dat dit of dat of ja dat zou hij zeggen nu pfff sta je weer zonder dat je het zelf wilt tranen met tuiten te huilen!
En voor anderen is het niet te vatten moet je weer helemaal gaan uitleggen wat er is en waar je aan dacht en waarom je dat zo verdrietig maakt.
En dan lees ik hier weer eens en dan denk ik weer he kop op zeg! mijn ding is nog lang niet zo drastisch als bij anderen hier!
En zo probeer ik mijzelf erdoorheen te slepen.
Ik heb het wel net gemaild na hem wat er in mij omgaat stom he ? je hebt een open wond en je gaat er zelf nog zout in werpen ook! want van binnen weet ik dat hij er niet op zal reageren en dat ik elke dag weer tien keer ga kijken of er een reactie van hem is ?pff waardeloos van mezelf dan weer........