Hoi allemaal,

Een tijdje geleden nog zat ik weer (of nog steeds) middenin het proces van liefdesverdriet en lage eigenwaarde nadat die relatie (inmiddels alweer) vier jaar geleden was gestopt. Vanuit hem, ook al wist ik stiekem wel dat het beter zo was.

Ik heb vier jaar lang, met daarbij een nieuwe relatie van inmiddels alweer bijna 2,5 jaar, aan mezelf getwijfeld en stiekem sluipend verdriet gehad. Het kwam altijd wel om de hoek kijken, op wat voor momenten dan ook. Die lage eigenwaarde die mensen misschien wel herkennen na het stoppen van een relatie, bleef bij mij erin sluimeren. Ik vond mezelf mislukt, ik vond mezelf te min. Ik vond dat ik mezelf moest straffen, omdat die relatie stuk was gelopen. Ik vond dat ik maar op de blaren moest zitten, en mijn 'zondes' moest overdenken.

Dat deed ik voor vier jaar lang, met daarbij minachtige gedachtes naar mijn ex. Want ja, als ik mij mijzelf zo liet voelen, dan verdiende hij in ieder geval geen goed woordje. Of juist wel... want ik hemelde hem ook ontzettend op. En als hij mij dan weer aansprak, knalde ik weer kei hard op de grond. BAM. Daar was die lage eigenwaarde weer. Want alles kwam weer terug op zo'n moment.

Tot op dierendag. Er gebeurde iets heftigs, waardoor ik me besefte wat ik eigenlijk zat te doen met mijn leven. Mijn vader kreeg van het een op het andere moment een hartinfarct. Dusdanig erg dat hij 7 keer gereanimeerd moest worden. 7 keer zag ik mijn vader doodgaan. 7 keer zag ik hoe het is als iemand waar je zoveel van houdt opeens weg kan vallen.

Maar godzijdank overleefde hij het. En hoe, hij is alweer bijna de oude (oke, hij moet nog flink revalideren, maar zijn hart heeft nauwelijks schade). Ik mag mijn vader gewoon nog voorlopig bij me houden. Mijn moeder mag haar man nog voorlopig bij haar houden. Wat was en ben ik gelukkig, na zoveel angsten en ongeluk.

En wat merk ik nu? Ik voel me sterk. Want ik weet hoe het is als iemand wegvalt die je zo liefhebt, en die jou liefhebt. Een verbroken relatie kan ook zo voelen. Maar wat ik door deze gebeurtenis heb geleerd, is dat je jezelf nooit zo mag straffen. Iedereen mag in die verwerkingsperiode van rouw en bezinning komen, want daar leer je veel van. Maar, doe het niet zoals ik het deed: mezelf zo hard straffen, zelfs lichamelijk soms (nee geen pogingen tot ofzo, maar gewoon stress symptonen) maar vooral mentaal. Maar wat een onzin, want ook ik ben een mens. Net zoals jij een mens bent, met goede en foute kanten. Totdat je iemand vindt, waarmee je past met zijn goede en foute kanten. En waar je het ook nog eens heel erg leuk hebt.

Vandaag sprak mijn ex mij weer aan. En weet je wat? Ik voelde niks. Geen wrok, geen haat, geen harde klap, geen enorme stress en geen verdriet. Nee, ik voel eigenlijk gewoon iets neutraals. Gewoon normaal.

Want iedereen is het waard om zijn leven mooi en goed in te vullen. En natuurlijk is het gemeen dat ik jullie verdriet vergelijk met iets waar je het niet mee mag vergelijken. Dat is ook helemaal niet de bedoeling van dit bericht. Maar ik geef alleen aan dat het eigenlijk heel mooi is dat we allemaal een leven hebben gekregen. En jongens, hoe mooi is dat! Vul hem in zoals JIJ dat wilt, en straf jezelf niet (te lang). Want het leven is veel te mooi.

Zou het dan nu zover zijn, dat ik volledig over mijn liefdesverdriet ben?