Mensen ik voel me zo wanhopig nu, gister ben ik uitgeweest ineens kreeg ik een smsje: Lin ik sta voor je deur. Meteen had ik een enorme ''ik wil nu naar huis drang'' en ik was meteen naar buiten gelopen met vriendin waarmee ik erheen was en hem opgebeld en gesmeekt of hij alsjeblieft om half 3 langs wou komen. Maar dat wou hij niet meer heb gevraagd of dat hij morgen dan langs wou komen maar hij zei dat ie maandag wel kwam. Ik weer neergelegd maar toen kwamen we de discotheek niet meer in omdat het zo vol was dus ik en de vriendin waarmee ik was stonden zonder jas in de regen buiten. Die vriendin vond het natuurlijk niet leuk dat ik hem alsnog ging bellen. Toen we eindelijk onze jassen hadden moesten we naar huis omdat het te druk was, avond verpest alleen omdat ik hem belde. Toen ik thuis was heb ik hem meteen weer gebeld want ik voelde me niet op mijn gemak dat hij maandag wel zou komen. Het leek niet echt dat hij er zin in had. Toen zei hij, ja maar ik heb je al 3 weken gezien en ik ben alleen bang dat ik je anders elke dag weer ga zien en het is nu toch ECHT uit. Hij zei dat hij nu echt inzag dat het niet meer werkte. Mijn wereld stortte in. Altijd kon ik leven van de hoop die ik nog had, nu is dat ineens allemaal weg. Ik heb een uur lang aan de telefoon gehuild ik wist gewoon niet meer waar ik naartoe moest, niemand begrijpt me, hij dan nog het meeste. Mijn ouders zeggen alleen : ag joh je vind wel weer een ander. Vriendinnen zeggen alleen: nou het is toch beter zo? Ik ken niet echt iemand die ervaring heeft hiermee. Vrienden steunen me niet, dat maakt het zo moeilijk. Ik heb alleen hem. Hij is de enige die me nog enigzins begrijpt. Maar hij wist niet wat hij ermee aanmoest. Hij zei dat hij me moeilijk elke keer kon troosten omdat het anders nooit beter kon gaan. En dat hij wel de laatste was die me ermee kon helpen. Het is zo dat hij me wel troost en geeft ie me altijd knuffels en dan krijg ik toch weer hoop waardoor ik me goed voel. Ik wil hem gewoon echt niet kwijt. Loslaten is zoo moeilijk! Ik zou er op dit moment alles aan doen om te zorgen dat het nog goed kwam. Oh wat voel ik me rot ik heb tot 4 uur liggen huilen, maar mn ex is bereid maandag de hele dag naar mn verhalen te luisteren. Misschien geen goed idee, maar ik voel me er beter door. Ik werd vannochtend wakker met zo'n rotgevoel zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt. Een enorm misselijk/zenuwachtig/angstig en leeg gevoel in mijn buik. Ik voel me echt een zombie nu, de leegte die ik opeens voel is ondraagelijk. Ik voel me zo hulpeloos en wanhopig geen idee wat ik nu moet doen. Ik wil zo graag dat hij bij me komt en me alleen maar knuffeld en dat ie me nooit meer loslaat. SHit wat hou ik toch van hem. Ik ben zo verdrietig. Alles doet me aan hem denken, liedjes bepaalde woorden, dingen. Wat een rotgevoel. Liefdesverdriet is zeker weten het ergste wat een mens kan meemaken volgensmij.

Is er misschien iemand die op msn met me wilt praten. Iemand die me misschien bergijpt.