Nou ik hoor er ook bij hoor, het ldvd-clubje, maar wat verschrikkelijk fijn dat zoiets als dit bestaat, wilde zelf al iets op gaan zetten voor lotgenoten maar heb daar eigenlijk de energie niet voor!

Ik vrouw van 29 jaar moeder van kind van 3 jaar was getrouwd en tijdens mijn huwelijk de liefde van mijn leven tegen gekomen, ik kon hem al, 5 jaar geleden hadden we elkaar al eens ontmoet en was het al 'liefde op het eerste gezicht' maar heb toen mijn verstand gevolgd en niet mijn gevoel...en nu een jaar geleden zagen we elkaar weer en kon ik het niet meer ontkennen 'hij is het!' en hij voelde precies het zelfde, heb alles achter me gelaten, mijn man verlaten, nieuwe woning en werk gezocht om met hem verder te gaan, niet samenwonen, hij woont namelijk in het buitenland, maar wel de kans om elkaar te zien...en hij zou mij vangen als ik zou vallen... hij zou mij helpen om oplossingen te vinden en ik wilde heel graag mijn oude relatie netjes afsluiten en wilde daar nog een hoop tijd aan besteden, we hebben een kind en het was niet zomaar iets, maar 'ware' liefde was het ook niet, meer een soort rust en stabiliteit maar sexueel bijvoorbeeld voelde ik niks.

Nou dus daar gingen we, mijn nieuwe vriend en ik, op en neer reizend, ik naar hem, hij naar mij, alles zat tegen, het geld, de taal.... en ik niet stabiel maar hij ook niet, blijkt onwijs veel problemen met zichzelf te hebben, weinig zelfvertrouwen, veel blowen, tegen het depressieve aan, onzeker, moeilijk verleden, en ik ook veel 'bagage' en kwam hij er 8 maanden later achter dat hij dit niet kon en heeft al onze dromen en mij laten vallen.

Nog wel veel gebeld, vooral ik, het was dan een zooitje en uit, ik vond wel dat we dat samen een beetje op konden ruimen en elkaar een beetje konden steunen. Maar alle gesprekken draaide om hem, hoe moeilijk hij het had, dat een deel van hem nog steeds dacht dat ik de liefde van zijn leven was en een deel het niet meer wist, dat hij het uitgemaakt had om mij en mijn kindje te beschermen en ons niet mee te trekken in de shit...

Op een gegeven moment was ik het zo zat, dat hij geen interesse meer in mij toonde en alles om hem ging, alles eruit moest trekken, proberen om door die muur heen te komen dat ik opgehangen heb en gezegd heb hem wel een andere keer terug te bellen, dat is nu 5 weken geleden. Heb niet meer gebeld en ook niets meer gehoord.

En soms word ik gek van verdriet, begrijp ik niet dat hij niet vecht, mis ik hem, wil ik bij hem zijn, vraag ik me af of hij nog wel aan mij denkt, of hij ook zo verdrietig is, mij mist, midden in de nacht wakker word, met de telefoon in z'n handen staat.

Ik heb echt moeite om mijn weg weer te vinden... heb er zoveel voor opgegeven.Soms denk ik wel eens dat ik het verdien maar aan de andere kant heb ik wel mijn hart gevold... nou dat is het wel zo'n beetje!

Liefs Blue-eyes