Oh drama hier! Ik liep vanmorgen letterlijk tegen hem aan in de trein. Totaal onverwacht, ik had een latere trein dan normaal. Grote schok en ik moest echt even gaan zitten omdat m'n benen trilden.

We hebben de hele weg gepraat, hij vroeg wel tig keer hoe het met me gaat. Ik heb gezegd dat het 'gaat'. Met hem gaat het ook niet echt goed. Wel voelt hij het alsof hij een zorg minder heeft maar hij weet nog steeds niet waarom hij me niet meer zo leuk vindt als in het begin. Want daar komt het gewoon op neer, het gevoel van in het begin is er niet meer. Nu vind ik dat op zich niet alarmerend maar hij dus blijkbaar wel. Verder zei hij dat hij me niet durfde te bellen of sms-en en hoe langer hij wachtte, hoe moeilijker het werd. De dag dat ik vroeg of we nog een keer konden praten, had hij geen zin om iets af te spreken, of te bellen (?). Dat zijn dus steeds van die steken..

Ook denkt hij niet dat hij het op een/de burn out kan gooien. Zelf denk ik ook van niet.

het is inderdaad een vrij onvolwassen manier van omgaan met gevoelens van anderen en dat heb ik 2 maanden geleden ook tegen hem gezegd toen hij me de eerste keer afwees. Helaas vrees ik ook dat dat er niet meer uitgaat en dat ik mezelf dan nu in ieder geval een hoop ellende in de toekomst bespaar.

Maar: natuurlijk ben ik nog steeds gek op hem en ik kon het nog net opbrengen om hem een kus en een knuffel te geven en toen gingen we allebei een andere kant op. Ik heb de hele weg lopen huilen en de tranen zitten nu nog heel hoog.
Een voordeel is wel dat ik hem nu voor morgen heb gezien zodat de eerste confrontatie niet op het schoolplein is.

Hij zei ook nog dat hij, als hij het gevoel toelaat en hij niet druk is met z'n werk, mij ook wel mist. Maar hij wil gewoon niet wat ik wel wil, of zoiets.. pfff.

Hij vroeg me of ik nog steeds koffie wilde drinken een keer en ik zei dat ik daar over na moet denken. Moet ik ook echt.
Daarna vroeg hij of ik heb dan zou bellen of dat hij het moest doen en ik antwoordde dat hij dat maar moet doen. Nu durft ie wel zegt ie..

Wat een toestand, ging het net de goede kant op voor m'n gevoel!

haha, freespirit, geweldige tekst, ik voel m'n boosheid alweer opborrelen. Nu vasthouden tot morgen op school...

BEdankt voor jullie reacties, ik heb er heel veel aan.

En wat dat lafbek betreft: dat had ik al gemerkt tijdens de relatie, dat zegt hij zelf ook steeds, dat ik een grotere held en stoerder ben dan hij.

Wat me nu van mezelf irriteert is dat ik hem eigenlijk niet terug wil, niet nu en misschien wel nooit maar dat ik hem toch niet kwijt wil. Dit heeft iedereen van ons natuurlijk, dat is nou net de ellende. Kon je het proces maar versnellen.

Nu heeft hij gezegd (hij sms-te me vanmiddag) dat hij me volgende week of de week daarop gaat bellen om af te spreken om koffie te gaan drinken. In eerste instantie wilde ik graag maar nu begin ik te twijfelen of het wel verstandig is. Ik wil graag de boel normaal afsluiten maar ben bang dat ik niet sterk genoeg zal zijn om mijn gevoelens te weerstaan. O, wat een gedoe weer..Dit is voor het eerst dat ik zoiets meemaak, heb wel meerdere relaties achter de rug maar die scheidingen gingen met heel wat minder verdriet gepaard. Ben nog nooit zo gek op iemand geweest als nu.

Toch zou het wel eens een studie waard zijn om te ontdekken wat het toch is dat dit type man zo wispelturig kan zijn en wat ze dan eigenlijk willen??? Helaas komt dat type man niet op dit soort sites om het ons te kunnen uitleggen, zoveel is zeker!

Ben nu trouwens het boek 'monsterverbond' van Lydia Roodvoets aan het lezen. Best interessant.

Kon je ze maar herkennen he? Dat je bepaalde eigenschappen direct bij het begin al herkent. Het zou zoveel schelen maar in het begin lijkt alles normaal en met de een lukt het dan wel en met de ander krijg je dit. Terwijl je geen verschil ziet tussen de 1 en de ander. Ik in ieder geval (nog) niet. beetje vaag verhaal maar jullie snappen het wel denk ik.

Voor ik mocht besluiten om er weer in te trappen (alhoewel, dat besluit je niet echt) ga ik eerst goed weer alle verhalen hier lezen en weet ik vast weer waarom ik het niet moet doen.

Ik zat vanavond ook nog te denken: hij laat zo wel een spoor van gekwetste vrouwen na als hij zo doorgaat (ervan uitgaande dat hij bij iedereeen zo is en niet alleen bij mij ). Zijn ex zie ik ook nog 2 x per week op het schoolplein. Soms heb ik neiging om haar te vragen of ze dit ook heeft meegemaakt, maar wat schiet ik ermee op? Misschien alleen om te weten dat het echt niet aan mij persoonlijk ligt, dat ik echt wel leuk genoeg ben om iemand blijvend te boeien. Dat is best lastig om die gedachte vast te houden als je 34 bent, gescheiden en een dochtertje van 4,5 hebt. Niet echt een aantrekkelijke partij..

Hoi Maartje Marij,

In mijn geval koos ik ook de foute mannen omdat ik zelf genoeg bindingsangst had (heb) voor twee... Maakt het makkelijker om op de vlucht te slaan, want de man in kwestie geeft je genoeg redenen om het uit te maken. En word je zelf gedumpt, dan is het natuurlijk omdat hij zo'n ****** is. Het was een soort ingebouwde veiligheid.

(Sorry dat ik dit antwoord nog even bewerk... Met bindingsangst bedoel ik dus NIET dat ik dat ik me niet aan 1 man wil binden en liever wat 'in het rond shop'! Het is gewoon de angst om je echt aan iemand te binden, je te geven, je over te geven enzovoort om daarna tot in het diepst in je ziel gekwetst en afgewezen te worden. Door een man te kiezen die je vanaf het begin slecht behandelt, met wie je hoe dan ook geen toekomst hebt (wegens buitenlander bijvoorbeeld), vermijd je een echte, diepe binding en dus ook het risico dat je ziel vertrappeld wordt, eenvoudig omdat je die nooit gegeven hebt. Ik hoop dat het nu wat duidelijker is.)

En dan is er natuurlijk die illusie dat je mannen kunt veranderen of dat het met JOU wel anders zal zijn dan met zijn vorige vriendinnen. Toen ik dan eindelijk dacht dat ik klaar was voor het echte werk, koos ik weer een man met bindingsangst, in de hoop dat ik hem wel kon 'bekeren', precies omdat ik net bij mezelf bovenstaand mechanisme ontdekt had en ik dacht hem te kunnen 'redden'. Bleek dik tegen te vallen. Had ik natuurlijk wel kunnen weten!

Gevolg is wel dat mijn arme zelfvertrouwen opnieuw een knauw gekregen heeft! Intussen ben ik erachter dat ik dat zelfvertrouwen echt wel uit mezelf zal moeten halen! Door weer leuke dingen te gaan doen bijvoorbeeld. En door Ik denk dat het voorlopig beter is om wat voor mezelf te zorgen. Het verlangen naar een maatje is er wel, maar ik denk dat eerst maar eens maatjes moet worden met mezelf. Het is een clich?ɬ© zo groot als een huis, maar het klopt wel! Anders val ik toch weer op de verkeerde, waardoor ik me weer waardeloos ga voelen. En dan is de cirkel weer rond. En ik wil die cirkel dringend doorbreken!

Heb net een eerste stapje gezet met een iemand met wie ik mailde. Werd eerst vertrouwelijk om daarna niks meer te laten horen. Te druk... Heb hem verteld dat ik dat kwetsend vond. (Want wat doe je dan als je weinig zelfvertrouwen hebt? Je suf piekeren over wat je eventueel fout gedaan hebt!) Mijnheer schrok. Vind me te veeleisend, terwijl ik maar gewoon een antwoordje verwachtte. Zegt dat ik niet van mezelf houd. (Hiervoor had hij wel tijd...) Terwijl ik dit net een teken vind dat ik voor mezelf opkom! Mijn eerste reactie was: 'Goh, misschien vraag je inderdaad te veel...' Maar dat is NIET zo! Was er weer bijna in getrapt! Wat heb ik nu aan mensen die me een slecht gevoel geven? NIKS! En toch zit ik mezelf hier weer te verdedigen... Het is tekenend!

Groetjes,
Cornelia

Ik heb er nog altijd last van, hoor! En net zoals bij jou slaat de bindingsangst om in verlatingsangst als ik iemand leer kennen... Ik vrees dat het iets is wat me altijd parten zal spelen, want het zit diep geworteld, maar nu weet ik tenminste wat er onbewust zoal in me omgaat. En ik hoop dus dat ik de 'symptomen' de volgende keer zal herkennen, zodat ik er beter mee om kan gaan. En betere keuzes zal maken... Inzicht in jezelf is al een goed begin, maar wondermiddeltjes zijn er volgens mij niet. Bij mij komt het uit mijn kindertijd ("onveilige hechting") en ik begin nu pas te snappen hoe het allemaal in elkaar zit. Daarom kan ik mijn ex ook begrijpen en vergeven. Hij was volgens mij nog veel banger dan ik. Wilde wel, denk ik, maar vluchtte altijd weg als het te close werd tussen ons. Waardoor ik me dan ofwel vastklampte, ofwel op een breuk aanstuurde. Doodvermoeiend was het, en ik kreeg een gloeiende hekel aan mezelf...
Iets wat ook meespeelt is dat je er diep in je hart van overtuigd bent dat niemand ooit echt van je zal houden, dat je toch weer in de steek gelaten zult worden. En dus wil je je liever niet binden, of ga je er zelf voor zorgen dat je angst om in de steek gelaten te worden waarheid wordt. Heb je het tenminste zelf in de hand, snap je? Ik denk dat het om controle gaat.
Ik denk dat de enige oplossing om er goed mee om te kunnen gaan, is dat je probeert meer zelfvertrouwen te krijgen en dat je jezelf graag genoeg ziet. Dat je ervan overtuigd bent dat je echt wel liefde verdient. Als je dat echt gelooft, gaat de angst volgens mij verminderen. En ga je ook niet langer op zoek naar mannen met hetzelfde probleem als jij. En ga je minder kapot zijn als het dan toch niet lukt...
Maar zoals je ziet, schrijf ik nog in de toekomstige tijd. Het is wel al verminderd bij mij, maar het zit er nog altijd diep in. Maar ik heb het wel echt geprobeerd de laatste keer! Ik wilde er echt voor gaan! Alleen koos ik de verkeerde...
Groetjes,
Cornelia