Zo raar, we zien elkaar in het schoolgebouw, maar ik negeer hem, terwijl hij nog jarig is ook vandaag. Maar ik ben er nog niet aan toe om aardig te doen, ik ben nog te boos om hoe hij met me is omgegaan. Ik vind ook gewoon dat híj de eerste stap moet zetten, maar dat zal hij wek niet durven. Hij zag er slecht uit, niet blij. Ik weet dat ik moet vergeven, dat ik het me ook heb laten gebeuren, maar ik kan het nog niet. Nu zie ik hem bijna 3 maanden niet . Eigenlijk raar en een beetje verdrietig, maar waarschijnlijk ook beter. Hopelijk ben ik dan weer in staat om normaal tegen hem te doen. Dit voelt zo onnatuurlijk, maar het lukt me niet, hoe erg ik dat ook vind...