Goeieavond iedereen,
Ik heb het gevoel dat het mij zal helpen om mijn verhaal ook eens neer te schrijven. Ook jongens kunnen liefdesverdriet hebben, da's duidelijk. Bij deze; ik ben dus een jongen van 23 jaar oud.

Vorige vrijdag ben ik, volkomen onverwacht, gedumpt geweest door degene die ik als levenspartner zag. Ik heb al eens een relatie van 4,5 jaar gehad toen ik 15-16 jaar was. Daar heb ik enorm veel liefdesverdriet voor gehad, heeft zeker wel een paar maanden geduurd eer ik er bovenop was (desondanks dat ik het eerst zelf gedaan had gemaakt. Daarna had ik spijt en wou ze me niet meer terug.) Verder heb ik ook een paar van die relaties gehad die ikzelf eigenlijk geen relaties noem.
Goed, wat is er nu aan de hand? Dat ik het zelf niet weet. We waren 9 maanden samen, we hebben twee keer een kleine ruzie gehad die ik hieronder wel zal uitleggen.

Ik heb het meisje J, die dezelfde leeftijd als mij heeft, leren kennen op school, we deden dezelfde richting. Ik merkte dat ze redelijk verlegen was, iets wat mij precies wel aantrekt in een meisje. Ik trek altijd dezelfde soort meisjes aan; verlegen, een beetje onzeker over zichzelf. Eigenlijk totaal het tegenovergestelde van wat ik zelf ben. Ik ben zelf heel fier en heb ook een goede portie zelfvertrouwen. Daartegenover ben ik dan wel heel emotioneel. Ik word omschreven als een lieve jongen die soms wel veel te braaf is.

Ik vernam dat ze een moeilijke thuissituatie heeft, die ik niet in detail ga uitleggen. Maar de gezinssituatie is zeker niet normaal. Ze kan eigenlijk op niemand rekenen, buiten op haar beste vriendin dan. Ze heeft ook maar één vriendin.
We hebben een mooie eerste date achter de rug, de cliché, met een dekentje en een glaasje cava. Ik had al vernomen dat ze niet dronk, dus ik was speciaal achter sinaasappelsap geweest voor haar. Na enkele dates hebben we, weer heel romantisch op een dekentje aan de zee, al kijkend naar de zonsondergang, gekust. Niet veel later werd onze relatie officiëel.
Vanaf dan ben ik nooit meer ongelukkig geweest, ik heb nooit een ergernis aan haar gehad, zij dus ook niet aan mij. Of toch niet waar ik van wist. Tot als ze eens op onze typische zondag, de dag dat we samen altijd iets deden, me heeft gezegd dat ik niet meer zo lief deed als in de eerste 2 maanden. Ze gaf als voorbeeld dat ik haar handje meer moest vasthouden uit mezelf en dergelijke. Voor mij was dat uiteraard onbewust, dus ik heb daar ook aan gewerkt om dat toch te doen. Zeker geen probleem voor mij want ik ben iemand die veel affectie nodig heeft. Ik verkies zelfs knuffelen boven seks.
2 weken na dat “incidentje”, op 27 maart, zijn we op weekend getrokken naar de zee. Ze was zo gelukkig, ik was zo gelukkig, dat was het beste weekend van mijn leven. Ook dat van haar zei ze me. Ze zei me dat ik haar enorm gelukkig maakte, dat ze met me wilde trouwen en heel haar leven met mij wou spenderen. We praatten over kinderen en over hoe ons huisje eruit zou zien.

De week daarop gingen we op weekend naar de Ardennen, met mijn vriendenkring. De lieven van mijn vrienden waren intussen ook haar vriendinnen geworden. J heeft het moeilijk om in groep te communiceren en dergelijke en ik wist dat ook, dus ik ben vanaf het begin constant bij haar gebleven, zoveel mogelijk aandacht proberen geven en dergelijke. Het huisje was niet ver van avonturenpark Durbuy. Aangezien zij heel avontuurlijk is en ik totaal niet wou ik eerst niet meegaan op het hoogteparcours. Goed, uiteindelijk toch gedaan tot op een gegeven moment dat ik gwn echt niet meer durfde. Als ik dan klaar was deed zij nog een paar uur verder, samen met een vriendin. Ik zat toen te praten met de andere vrienden die gestopt waren met het hoogteparcours. Eenmaal iedereen klaar was heeft ze me gezegd dat ik niet geïnteresseerd was in haar en in de dingen dat ze doet. Ik was dan lichtjes op mijn tenen getrapt en dat merkte ze ook. Ik liep een beetje geprikkeld weg en ze barst in tranen uit. Ik ben direct terug naar haar gegaan omdat ik me schuldig voelde, we hebben het direct uitgepraat. Alles was weer goed. We hebben dan ’s avonds nog een wandeling gedaan met de hele bende. Ze heeft me toen ook eens gevraagd om een bloem voor haar te plukken. Maar ik zei dan; “Aah, ik ga niet in iemand zijn tuin gaan lopen omdat te doen”.

Ze had me ook nog eens gevraagd een romantische date te organiseren. Nu, ik ben daar vrij laks in, uiteindelijk doe ik het wel, maar je moet het me zo’n paar keer vragen. Ik weet dat is een slechte eigenschap, maar nu besef ik dat pas echt goed. Ik ben ook maar een mens en zeker niet perfect. De 2 weekends daarop hebben we dingen gedaan dat ik leuk vond en ik heb haar 1000 x gevraagd of ze dat allemaal niet erg vond. (Ik moest wat gerief voor mijn auto halen, maar dan combineerde ik dat met iets leuks). J antwoordde dat ze dat helemaal niet erg vond, dat ze het zelfs leuk vond. Ze had bijvoorbeeld het idee, om weer eens, romantisch te brunchen ergens in een parkje. Dus dat deden we dan ook, nadat ik mijn velgen voor mijn bolide gaan halen was. Er was daar ook een kinderboerderij en we liepen daar, hand in hand, knuffelend, terug praten over hoe leuk dat wel gaat zijn als we dat met onze kinderen gaan kunnen doen.
De dag erna, maandag 18 april dus, hebben we elkaar gezien nadat ik gaan lopen was. We stonden te knuffelen, ze zei dat ze me zo graag ziet. De dag daarna zagen we elkaar ook, keken we samen naar onze serie, hebben we geknuffeld, de liefde bedreven. Weeral al die verliefde momenten, zowel van mijn als van haar kant.

Tot vorige donderdag. De vriendin van mijn beste maat was jarig dus gingen we met z’n allen iets drinken ’s avonds. Voor we met iedereen hadden afgesproken zijn ik en J nog een leuke wandeling gaan maken, hebben we elkaar zitten plagen, lachen, zoals altijd. Ze vroeg toen weeral om een bloem te plukken voor haar. Ik heb dat dan ook gedaan. Ze bleef achteraf wel zeggen tegen mijn vrienden dat ik ze niet zelf geplukt had, maar dat het haar idee was.

Tijdens de wandeling zagen we toevallig een ander koppel die ook mee ging ’s avonds. We waren wat aan het praten met hen en J had dan gezegd dat ze haar slecht voelde. Ze voelde zich vaak slecht omdat ze met een probleempje aan de darmen zit en vanaf ze iets eet heeft ze daar last van (waarschijnlijk dat ijsje dus). Nuja, ik heb dan gewoon gezegd; “oej het zal wel over gaan poepie” en dan ben ik gewoon blijven praten met mijn maat. Vanaf dat moment heeft ze die avond hele tijd boos op café gezeten. Ik moest haar nog thuis afzetten, dus dan hebben we in de auto even gepraat. Ze zei me dat ik geen moeite voor haar deed. Ik natuurlijk in volle ongeloof; “da’s nu toch echt niet waar, allee”. Ik begon weer bozer en bozer te worden. Ze zei op het einde nog eens “Je doet echt geen moeite voor mij”. Dat was voor mij de druppel, ik was enorm op mijn tenen getrapt en ik ben dan gewoon weggereden zonder nog iets te zeggen. Hoe kon ze dat nu zeggen? Ik deed alles voor haar, ik heb filmpjes op youtube gepost van haar. Gewoon filmpjes puur waarin ik haar filmde en onze liefde vastlegde. Bijna elke week kwamen er filmpjes of selfies. Of zelfs foto’s van haar alleen, gewoon omdat ik ze zo mooi vind en zo leuk. Ik heb eens een maand elke dag Ticketswap gecheckt om toch nog tickets te kunnen bemachtigen voor een concert van haar favoriete band. Dat concert was op 14 februari, Valentijn dus, en dat was mijn Valentijnscadeau.

Nuja, ik kwam thuis en heb direct een sms gestuurd dat ik thuis ben en dat ik niet zo had mogen reageren, gezegd dat het mij superhard speet dat ik zo gereageerd had. Haar antwoord was; we zullen morgen wel eens praten.

Ik dacht; huh, wat is dit? We hebben dan de dag erna ’s middags afgesproken en daar kwam het. Ze kwam naar me toe, geeft me een knuffel en zegt; “Ik zie het niet meer zitten”. Ik direct in tranen, zij in tranen. Ik was vol ongeloof. Hoe kon dat nu, na 9 maanden nauwelijks ruzie te hebben (op de Ardennen na en die avond voor ze het gedaan maakte. Hoe kan ze nu zo plots van gedachten veranderd zijn?

Ze heeft me enorm gekwetst daarmee. Ik zou boos moeten zijn. Ik ben ook boos. Maar ik kan niet boos zijn op haar. Ze is mijn droomvrouw. Zij is voor mij de ware. Nog steeds.

Ik heb gisterenavond een sms gestuurd of er niemand anders is waar ze gevoelens voor heeft en ze antwoordde; “Neen, totaal niet. Ik ben nog verliefd op jou, ik ben gwn de hoop in onze relatie verloren” Dit kan toch niet waar zijn?

Ik heb voor mezelf besloten, omdat ik echt wel heartbroken ben, om alle foto’s en filmpjes te verwijderen. Dat heb ik dan ook gedaan, met het nodige geween erbij. Ik wil ook niet zelf sms’en naar haar want het doet me pijn, echt pijn. Ze stuurt me wel elke dag met de vraag hoe het met me is en dat doet me wel deugd uiteindelijk. Ik antwoord er dan ook gewoon eerlijk op, maar niet met daarachter nog een tekst van ik wil je terug en dit en dat.. Terwijl ik dat echt wel wil. Als ze nu zou zeggen ik wil je terug dan twijfel ik geen seconde.

Ik gaf haar zelfvertrouwen, ik was haar steun- en toeverlaat, vooral omdat ze een moeilijke situatie heeft. Ze is vroeger gepest geweest, ze heeft een depressie gehad vorig jaar, ik verlichtte haar moeilijke situatie. En dan gebeurt dit, zo plots, zo onverwacht. Ik kan het nog altijd niet goed vatten...