Na een aantal mislukte pogingen, in tussentijd werken aan jezelf (is volgens mij een modeverschijnsel intussen )

Een nieuw leuk spontaan contact , oke ..ze is niet mijn "standaard" type ( bestaat dat ? ) , maar ze intrigeert me op een manier dat ik meniet vasthoud aan mijn "standaard", niet dat me dat ooit veel verder heeft gebracht overigens dus laat ik dat maar snel loslaten.

Dan volgt er een fijn, warm contact wat zich ontwikkelt in een beginnende relatie, no stress leuk contact gelijke ideeen en toch...daar komt dat gevoel ..
Het is leuk maar ....wil ik hier wel mee verder, als we bijelkaar zijn is het leuk, maar zo niet dan denk ik er wel aan maar vind ik mijn eigen ruimte ook best fijn eigenlijk.

Druk (te..?) met werk, sport, studie, eigen leven en nu tijd maken om te investeren in de relatie....
Ik "lek" energie danwel heb domweg net voldoende om de dag rond te komen.

Na slechts 3,5 week besluit ik dan toch om mijn eigen leven eerst beter aan te pakken en samen komen we tot de conclusie dat zij als eerste weer uit mijn leven gaat.
EN heowel ik denk dat het een juiste besiissing is, baal ik ervan , heel erg...

Ik moet het nu goed doen en mezelf (en haar) de ruimte geven om dit te verwerken , het waren slechts 3 weken toch, dus dat moet niet zo moeilijk zijn....(denki je..?)
Waarom voelt het dan zo verkeerd... een gezamenlijk besluit , goed doordacht en toch....

Bah