Nou, net als alle anderen hier, heb ik het ook net uit. Ik heb ff snel de verhalen gelezen en het is allemaal zo herkenbaar.

Mijn verhaal: moeilijk om te beginnen, geen idee waar ik moet beginnen, Mark en ik hebben elkaar onder behoorlijk rare omstandigheden leren kenne, maar dat heeft ons er nie van weerhouden om elkaar toch leuk te gaan vinden, we kregen wat... en na nog niet eens een maand kwam meneer al aan dat ie twijfels had, hij had een paar klote relaties achter de rug en zat (zit) daardoor nogal met zichzelf in de knoop. Het ging toen uit, we hadden toen net een maand... maar na een week kwam hij er achter dat ie niet zonder me kon en het mij wel aankon enzo. Ik was helemaal in de wolken, maar helaas, het liep nog steeds niet zoals t zou moeten. Ik kwam er achter dat hij nog een zwak voor een ex van hem had (heel slecht van me, maar had z'n smsjes gelezen, echter t smsje aan dat meisje had hij op maandag gestuurd en op dinsdag liet hij mij weten dat hij me terug wou...). Je kunt je wel voorstellen dat ik daardoor best wel wantrouwig werd. De 3 maanden daarna verliepen met ups en downs. We hebben vaak gesprekken gehad over de twijfels en onzekerheden die we allebei hadden. Ik had toen door alles al veel last van stemmingswisselingen. Werd er zelf knettergek van. Eind november, m'n moeder vroeg wat mijn plannen waren voor kerst en of Mark en ik samen bij hen kerst zouden komen vieren. Ik vond t gelijk een geweldig idee, maar een paar dagen voordat m'n moeder dat vroeg hadden Mark en ik weer een gesprek gehad, dus ik vond het erg moeilijk om het kerst-plan aan hem voor te stellen. Maar hij reageerde positief, wou graag mee naar mijn ouders. Helaas liep het toch anders... Een paar dagen later hele dikke ruzie gehad over verwachtingen en toekomstbeelden. Dit gebeurde op een vrijdagavond, we hebben geschreeuwd, gehuild, gegooid met dingen, slaan met deuren en uiteindelijk dat 'goedgemaakt'. Echter de volgende dag, kreeg ik een 'helder moment', ik was het zat om steeds de pijn te moeten voelen, steeds de twijfel, steeds het wantrouwen en besloot dat het beter voor me was als ik er en punt achter zou zetten. Ben toen heel impulsief naar hem toe gegaan (huilen in de auto, niet normaal), heb hem uitgelegd waarom en ik bleef wonder boven wonder daar toen heel rustig onder. En hij vond ook dat ik de juiste keuze had gemaakt. Maar toen ik eenmaal weer thuis was die avond, ging het mis, ik kreg zo'n spijt van mn keuze, wou het ongedaan maken, maar dit kon niet.
Wat wel belangrijk is hierin, is dat het in dit geval niet om het gevoel gaat, want dat zit er bij ons beiden nog, heel sterk zelfs.
Ik heb dagen achter elkaar gehuild, hem bellen en smsen (we hadden afgesproken dat we vrienden zouden blijven, omdat we het verder altijd super leuk hadden samen en goed kunnen praten), maar wat ik ook zei, het hielp niet. Ik kan nou wel alle details vertellen van hoevaak ik hem nog heb gezien en gesproken sinds het uit was (ik weet het namelijk allemaal nog precies), maar dat word een heel lang verhaal. Kort samengevat, we hebben elkaar sindsdien nog een aantal x gezien. Steeds deed of zei hij iets waardoor ik weer hoop kreeg dat het goed zou komen, maar naar een dag of twee sloeg hij die hoop met zo'n ontzettende grote moker weer aan diggelen.
Wat ik nu allemaal wil zeggen, ik wil hem graag blijven zien, sowieso omdat ik echt vrienden wil blijven, en omdat ik nog hoop heb. Ook ben ik bang dat ik hem anders voor altijd kwijt ben. Maar ik weet gewoon niet hoe ik er mee moet omgaan. Ik ben nog steeds wantrouwig en nu ook jaloers op de goede vriendinnen die hij nu ineens weer heel vaak ziet.
Ik hoopte dat het gemis minder zou worden, en op een bepaald niveau word t dat ook wel, heb nu veel minder vaak dat ik me zwaar verdrietig voel dan een maand geleden, maar als ik me nu slecht voel, voelt het zoveel erger dan eerst.
Wat moet ik hiermee? Ik wil hem terug, meer dan alles wat me lief is. Ik raak gewoon zo in de war van wat hij zegt en vervolgens doet of juist niet doet...
En ik ben ook zo boos, hoe kon hij zeggen dat hij mee zou gaan met kerst, terwijl hij toen al twijfelde? Dat soort dingen maken het nog verwarrender.
En nu ik dit schrijf, heb ik weer een moment dat ik me zo alleen, leeg en eenzaam voel, ik kan niet slapen en ben alleen maar aan het piekeren...