Hallo iedereen,

Mijn ex vriend en ik leren elkaar kennen op een chatbox. Het klikte meteen of dat dacht ik toch, 5 dagen later stond hij aan mijn deur zoals we hadden afgesproken, maar wel wat later want hij had eerst zijn moeder naar huis moeten doen. Voor die eerste afspraak hadden we nog veel contact met elkaar via msn en via sms en telefoon.

Hij kwam hier binnen en ik had zoiest van ja dat zou het wel kunnen zijn, maar hield met op een afstand. Na wat praten en onwennigzijn, begong hij mij aan te raken en te kussen, want voor hem was het al lang duidelijk dat hij met mij verder wou.

Dus ja ik nam een sprong in het diepe en wou het er best op wagen. Paar dagen later moest ik op bezoek komen bij zijn thuis, ik had voor zijn ouders dan ook een cadeautje meegenomen. Zijn ouders waren wel vriendelijk, vroegen wat ik deed van werk, maar ik merkte meteen dat moeder me steeds in het oog had.

Dagen gaan voorbij, weken gaat het goed, toch moest moeder bijna overal mee naar toe. Naar zijn hobby, naar de winkel, hij vroeg ook vaak van mama ga je mee shoppen, ze mocht dan meestal ook kiezen naar waar. Allemaal leuk maar da werkt na een tijdje wel op je systeem.

Keer op keer als ik daar thuis kwam had ik het gevoel dat ze me in het oog hield. Zo ging ze altijd na ons slapen, hield ze de wacht tot we thuis waren en hij had zelfs geen huissleutel en werd er ook moeilijk gedaan over het feit als we eens onverwachts weg moesten.

Daar die situatie en men opmerkingen er soms op zei hij vaak van ik wil je niet kwijt, niet weer zoals al die andere door mijn ouders.
Het was al wat beter weer en hij belde me en ik weet niet hoe het te sprake meer kwam, maar hij zei der moet iets gaan veranderen of het zal niet lang meer duren tussen ons.
Kzeg kijk, ik heb een probleem met je moeder, ze moet overal mee naar toe, ik wil graag dingen alleen met jouw ook doen.
Het werd pasen, heel leuke paasvakantie samen gehad, dagje alleen weg, dagje met zijn petekind weg. Heel leuk. En moeder die ging niet zo veel meer mee.
Hij wou me er echter altijd bij, als ik is ni mee wou, dan zei hij jama je komt toch tegen dat uur naar daar of daar he, want kwil je echt wel bij me hebben, dus ja ik ging dan maar naar daar, want eigenlijk wou ik ook wel bij hem zijn.

Wijzelf hadden buiten het probleem met zijn moeder nooit ruzie. Geen enkel woord er is gevallen tussen ons.
Weken verstreken, we gingen vaak eten, ik moest amper nog koken voor hem, want hij wou vaak op resto of gewoon iets afhalen. En hij betaalde ook alles.

In juni waren er wat braderieen en markten dus ik zei hem vragen we je ma nog eens mee. Dus hij vroeg haar mee, maar ze had altijd wel een of ander excuus om niet mee te moeten. Ik begon dit zeer vervelend gaan te vinden en vooral raar.
In die periode kreeg ook ook bijna keer op keer hetzelfde eten daar voorgeschoteld als ik daar toe kwam.
Ik ging ook niet meer zoveel naar daar, 1 keer in de week nog en af en toe nog eens int weekend. Hij wou dat zo want anders zouden ze denken dat ik niet meer wou komen.
Dus ik hield me ook aan die afspraak.
We hebben elk weekend aan ma bijna gevraagd van ga je niet mee naar daar, steeds excuus om niet mee te moeten.
De laatste maanden zat hij dus ook meer hier, hij wou echt bij me zijn, en zei vaak alsk ik naar hier kom wonen verhuisd dit en dat.
Hij moest ook vaak klusjes doen thuis en was eigenlijk een beetje hun slaafje.
Hij belde mij ook praktisch nooit in de buurt van zijn ouders, wat ik raar vondt en dat was van int begin van onze relatie al zo.
Ik had ook de indruk dat zijn ouders in alles wat hij kocht een meedebeslissing hadden, vooral in grote dingen dan.
Het was vaak van wa zouden men oduers daarvan zeggen. en dan zei ik seg je bent toch oud genoeg om alleen te beslissen zekers.
We gingen met ons tweetjes winkelen en eten, we komen terug en zien dat er een kras gemaakt is op zijn auto wellicht van een karretje. Ik voelde me ergens wel schuldig want ik had voorgesteld om nog gaan te eten, maar we wisten niet of de kras ervoor al gemaakt was. Hij stapt in zijn auto en begingt treurig gaan te kijken, ik vraag wat scheeld er, ja wat gaan ze daar thuis weer van zeggen. Terwijl het zijn eigen auto is. Wat later belde hij zijn ouders, zijn we naar daar moeten komen en is er heel wat spel rond geweest. Terwijl ik het probleem niet zag en had hem ervoor ook gezgd ik kom er niet in tussen je kent mijn mening en achteraf werk je het op mij niet uit.
Na het dispuut thuis vertrokken we weer naar mij. maar hij ging heel veel naar zijn auto kijken.

Het voorlaatste weekend, hadden we nog een heel leuk weekend gehad, samen naar de sauna, waar ik me dan schuldig voelde omdat we een opmerking kregen, maar hij zei dan van het is mijn schuld. en ik wou dan ook niet dat hij mij daar nog aanraakte. Op terugweg wou hij mij aanraken en zei ik van is dat wel toegelaten.
De dag erop gign het goed, effe smorgens boodschappen doen, dan zijn moeder gebeld van ga je nu mee met ons naar daar, maar voor de verandering had ze weeral een excuus.
Hij zei dan als ik ni naar huis moet des te beter. En dat vondt ik echt raar.
Ik vermoed dat er dus hele tijd thuis al problemen waren maar hij mij daar nooit iets over heeft gezegd.
Die avond zagen we sportvrienden die zegde tegen volgend seizoen dwz binnen 2 maand woon je wel bij haar en dan ben je dichter en kan je mss daar ook nog gaan spelen.
Hij reageerde enkel met ik woon voorlopig hier nog niet. Dus ik zag dat heel positief.
Maar ik was die avond beetje treurig ik wou graag ergens naar toe, maar het was voetbal op tv en ik had zowizo geen kaarten en ja ik wou hem toch zijn voetbal laten zien, maar hij merkte het wel dat er iets was en wou dan toch met mij naar daar, maar ik zei neen tis niet erg.

de week erop, ging hij de dinsdag komen maar door werkomstandigheden werd dat afgelast, ik ga de woesndag nog tot bij hem, weeral zelfde eten, weeral geen interesse van hoe was het op je werk, of iets of wat van ma.
de week ervoor had ik naar hem al eens gegrapt van jaja voor uw ander zekers.
De woensdag deelde hij mij mede dat hij ook de donderdag niet kwam, ik vroeg wat hij ging doen, gewoon hier thusi blijven was zijn antwoord, vondt ik raar.
Dan heel lieve sms van hem en ik je doet al een hele week raar tegen me vooral over donderdag, veel plezier met je ander stuurde ik hem. hij antwoorde me, ik heb geen ander en pas maar op met wat je zegt en dat het op zijn werk al disputen was geweest en dat hij hoofdpijn had.
De vrijdag ging hij fijn met zijn collega's op stap en ik moest daar komen slapen en ik zou ook mee mogen naar zijn collega's. Maar ik had het duidelijk verkeerd begrepen dat hij mij enkel iets liet weten als ze in de buurt zaten , maar ik dacht eenderd waar ze zitten ik mag afkomen. Hij stuurde me een zeer lieve sms, ik vroeg hem ging jij mij niks laten weten, na veel vijven en zessen bleek da ze supper ver weg zaten en hij ook ni zo oportuun vondt da ik afkwam want als ze dan weer weg waren enz. terwijl als hij wist da ik onderweg was hij gemakkelijk op mij kon wachten. Dus smswoede hierover vooral van mijn kant dan van ik ben ni welkom he. eenmaal da hij thuis was stuurde hij ook niet kom je af? dus ja ik nog bozer natuurlijk, gebeld, geweend, afgelegd, tweede keer legde hij af. Naar zijn thuis gereden, ben nog binnen gelaten, zei enkel je had dat niet moete nzeggen ik zei sorry en ook voor dat van die ander. Hij naar binnen, waar moeder zat, en vader die ging wat later weg. Hij prate met moeder over waar ze gezeten hadden, en ik daarop en waarom zover weg, kreeg van moeder direct commentaar en ik zat daar verstijfd, ze vondt dat maar normaal en blabla. terwijl ze anders vindt dat zoon op tijd moet thuis zijn en niet mag drinken en blablabla. Nu was ik dus de slechte. Hij wou gaan slapen, vroeg me in eerste instantie niet mee, en vroeg later wat ga jij doen. Ik zeg ik ga wel mee. We gaan naar boven, moeder volgt wat later. Hij gaat nog naar zijn pa, ik hoor pa zeggen van neen nu moet je morgen niks doen. Dus ik vermoede dat er thuis iets gezegd was. Hij komt de kamer binnen en zegt me zeg het nu maar, kzeg sorry wa kan ik meer zeggen dan dat en ik zie je echt wel heel graag hoor. en hij ik heb geen ander ik ben niet zo. We horen ma en hij zwijgt. Ik raak hem aan hij mij ook, hoort ma en stopt. we gaan uiteidnelijk slapen ik draai me om en zie zen kamerdeur percies open gaan. Ik vondt dat dus allemaal heel raar.
De volgende ochtend praten we over wat we die dag gaan doen en ging het ook nog over zijn geld.
Hij stelt voor van met ma iets te doen, ik zeg ok goed voor mij, maar ik ga eerst dan effe over huis, andere kleren aan doen, men huisdieren eten geven, en men auto uitladen, want door de situatie had ik wa spulltjes meegenomen moest het uitraken dat hij die terug kreeg.
hij gaat naar zijn ma stelt voor om samen iets te doen, weeral excuus. we komen bij zijn pa, hij doet nog iets voor zijn pa, neemt zijn hond nog vast percies of gaat die nooit meer terug zien. Daarna staat hij nog supperlang ergens alleen met moeder waar ik niks van gehoord heb, we vertrekken naar mij.

Hij vroeg me om even langs ergens te rijden om iets te bekijken, ik rij met hem naar daar, maar het was er niet meer. We komen bij mij thusi, ik geef men huisdieren eten, kleed me om en hij zit hier in de zetel, niet zoals gewoonlijk. Hij zat duidelijk na te denken. Ik vroeg hem wat gaan we doen? Iets te eten maken? Niets, heb geen zin om iets te doen. Kheb geen honger. Dus ja we zaten hier hij ene kant ik andere kant, hij prate eigenlijk niet. Ik voelde dat er iets boven men kop hing hij was anders als anders.
Ik maakte dan maar voor mezelf wat te eten en at dat op. Hij kreeg telefoon, ik zuchte eens, want daartegen prate lukte dus wel.
Ik ga naar buiten, begin daar te huilen.
later zie ik hem ok buiten , ijsberend, en daarna bellend, ik kijk verdrietig, huil en ben ook deels woedend. Na de zoveelste keer te komen kijken, zei hij ze staat hier weer en legde af. Ik zei zeg het me gewoon he en waarom moest je dat zeggen. Hij daarop het is uit tussen ons, men ouders zijn de miserie met je beu. IK heb nog proberen met hem te praten, ik kreeg wel reactie, maar hij liep gewoon weg.

Ik heb geprobeerd hem daarna te bellen, maar tervergeefs. Ik ben savonds nog sorry of dat toch geprobeert gaan zeggen en proberen met hem te praten, maar tervergeefs. Maar werd door zijn ma weer eens vergeleken met een ex van hem. En dat had ze me nog al eens in mijn bijzijn gezegd al wist ik toen niet wie dat dat was.

sms gestuurd heel lange sms, sms terug spijt komt te laat.

Reden dat we uit elkaar zijn: ik had het niet mogen zeggen van die ander en ook omdat ik moeilijk deed over die vrijdag.

Hij vertelde me vrijdag nacht ik heb hier maar niet alles verteld of ze hadden weeral commentaar.
Maar dat van die vrijdag had hij wel thuis verteld. En blijkbaar ging hij alles thuis vertellen tot de stomste dingen toe.
Hij beloofde me mijn spullen terug te geven, maar tot op heden heb ik ze nog steeds niet.
Hij zat een week later al op zoek naar andere vrouwen en nu nog steeds, en als de ene niet reageerd op zijn chat, of niet direct ingaat op zijn vragen, gaat hij gewoon verder naar een ander.

Wanneer ik zelf iets stuur, dan krijg ik soms een antworod soms niet, als ik te confronterend ben, dan gaat hij gewoon lopen.

Ik snap het allemaal niet, hij vertelde me wel x aantal keren kwil je ook niet kwijt door mijn ouders, wel nu is hij mij mede dankzij hen kwijt. Waarom kan hij mij niet vergeven, waarom geen tweede kans, waarom al die miserie om een kleine prul, waarom zoekt hij nu al andere, waarom moeilijk doen over mijn spullen, waarom eerst beloven zelfs nu nog over mijn spullen en niet nakomen. of beslissen zijn ouders ook wanneer ik men spullen krijg?
graag jullie advies