Zolang als jij dat zelf - op de gebieden waar jij zelf verantwoordelijkheid voor kunt nemen en actief controle over kunt uitoefenen - toestaat, vermoed ik.

Allereerst, deze:

Was het ‘beu zijn om je in dit huwelijk enkel ‘mama’ te voelen’ de enige en belangrijkste beweegreden en/of motivatie geweest om jouw huwelijk voor te beëindigen? Zelf ben ik geneigd te denken dat er onder dat ‘beu zijn’, heel veel meer verborgen heeft gelegen. Verlies van erkenning voor, naast je moederschap, ook de vrouw die je bent, of graag wenste te zijn. Eenzaamheid in je behoeften waar kennelijk door je ex-partner niet aan tegemoet werd gekomen (mogelijk ook visa-versa)? Welke behoeften had je, waar geen gehoor aan werd gegeven? Welke verwachtingen had je, die niet vervuld zijn?

Ik krijg als lezer de indruk dat het ‘beu zijn’ vooral gerelateerd is geweest aan je verlies van identiteit waar het jouw beleving als ‘vrouw zijn/partner zijn van je ex-man’ betrof. Reden waarom ik in deze richting denk, is omdat het momenteel – zelfs na de scheiding – voor jou (nog steeds?) lijkt te draaien om je ex-man. En dan met name het feit dat hij dus gewoon door besluit te gaan met een nieuw leven, waardoor wederom zijn gebrek aan erkenning en waardering voor jou (en de 15 jaar dat jullie samen zijn geweest) nu weer zo voelbaar voor jou is.

Ik vraag me ook af, wat er is gebeurd met jouw identiteit?

Want, een ‘mama-identiteit’ is namelijk maar 1 onderdeel van een beeldvorming wie je als 'De Vrouw Peggy', of zelfs als 'Individu-Peggy', nog meer bent, of kan zijn, lijkt mij. Daarbij, zodra je het moederschap aangaat, zul je voor altijd een ‘mama’ zijn.

Wat heeft ervoor gezorgd dat Peggy haar ‘vrouw-zijn’ tijdens dit huwelijk dan uit het oog is ‘verloren’? Wat dacht je op dat gebied dan, door je huwelijk te beëindigen, (terug) te (kunnen) winnen? Het is aan jou om jezelf de ruimte te gunnen en deze ook voor jezelf vrij te maken om jezelf op andere gebieden ook te blijven ontwikkelen. Dus alle ‘Peggy-identiteiten’ de nodige aandacht te blijven geven. Je mama-identiteit. Je ‘vrouw zijn’-identiteit. Je professie (als die er is)-identiteit. De identiteit die je verleent aan je sociale contacten en hoe je deze vormgeeft. Je persoonlijke interesses, je bezigheden, je vaardigheden, je talenten, zelfs je onhebbelijkheden en gebreken, etc. alles geeft kleur en diepte aan het individu ‘Peggy’. Wat is daarmee gebeurd? Hoe heeft jouw huwelijk in al die jaren vorm gekregen en op welk punt heeft het een obstakel gevormd voor de ontwikkeling en het waarborgen van jouw identiteit?

Dat je het besluit neemt om je kinderen de periode na een relatie/huwelijks-breuk emotioneel te ontzien door hen niet meteen deelgenoot te maken en mee te slepen in de nieuwe relaties die je als ex-partners weer aan wenst te gaan, die begrijp ik. Lijkt me pedagogisch gezien ook een gezonde keuze.

Maar waarom die ‘afspraak’ dat hij ‘geen nieuwe relatie zou beginnen’? Daar kun je toch, wanneer je uit elkaar besluit te gaan, geen garantie voor aan elkaar afgeven?

<--- Versus ---->

Er wordt jou hier al het advies gegeven ‘om die spijt kwijt te raken’. Het is inderdaad een beleving die erg beperkend kan werken en ten behoeve van jouw ontwikkeling, daarom ook een element dat je behoort te gaan ontrafelen om verder te komen. Alleen maar adviseren om het ‘kwijt te raken’ en er dan niet verder op ingaan, daarmee wordt het doel dan weer volledig voorbij geschoten, vind ik. Iets teveel aan de oppervlakte hangend, terwijl dat ‘gevoel van spijt’ vermoedelijk in de veel diepere lagen in jou, zijn oorsprong vindt.

Spijt 'kwijtraken' lukt pas, als je hebt geconcretiseerd en doorgrond, waar het 'spijt over hebben' dan naar terugvoert en dus over gaat. 'Spijt hebben' is een 'gevolg van'. Wat is de oorzaak? Probeer die eens te achterhalen?

Wat zit er achter dat gevoel van ‘spijt van je beslissing’ dat je nu zegt te hebben? Sinds je ex-man zich in een nieuwe relatie hebt gestort, wat is er nu ineens zo ‘anders’ in jouw beleving van de scheiding tussen jullie? Wat is de ‘trigger’? Wat is het nu precies wat er bij jou onderhuids gebeurt en in werking wordt gezet, nu jouw inmiddels ex-man dus de keuze heeft gemaakt om een nieuwe relatie aan te gaan? Had je ook spijt gehad, denk je, als hij geen nieuwe relatie was begonnen? Er geen 'andere vrouw' in het spel was geweest? Als hij alleen en eenzaam zijn leven had voortgezet, had je nu dan ook geworsteld met 'hem terug willen krijgen'?

Brengt me ook meteen bij jouw oorspronkelijke beweegredenen om het initiatief te nemen dit huwelijk te beëindigen. Op welke (wellicht wankele?) gronden bestond eigenlijk jouw motivatie om die keuze te maken, als de komst van een ‘nieuwe vrouw’ in het leven van je ex-man (en uiteindelijk dus ook jouw zoon) je zover terug laat deinzen dat je zelfs je besluit om ‘uit elkaar te zijn’ wenst te herzien? Voel je je nu ineens wel ‘vrouw’?

Ik begrijp het even niet. Wat de feitelijke motivatie of beweegreden ook mogen zijn: het was jouw beslissing om het huwelijk te beëindigen, schrijf je. Jouw initiatief, gedreven door jouw frustratie je niet langer meer ‘alleen maar mama, en geen vrouw, meer te hoeven voelen’. Maar in plaats van dat je nu de vruchten zou plukken van een besluit dat je zelf hebt genomen, lijkt je focus te liggen op zijn onverwachts nieuw ontstane relatie met een andere vrouw – en lijk je zelfs verontwaardigd en gefrustreerd te zijn ‘waarom hij na 15 jaar ‘zomaar in een andere relatie kan stappen’ en ‘kennelijk geen hartzeer of ook maar ‘iets te verwerken heeft’.

Roept bij mij de vraag op: hoe komt het dat je niet meer bezig lijkt te zijn met jezelf en dat wat je zo graag, door beëindiging van je huwelijk, wilde afwerpen – maar je nu alleen maar lijkt te richten op het nieuwe leven dat je ex-man begint op te bouwen?

Hoe komt het dat het momenteel kennelijk alleen, of wellicht 'nog steeds', om 'hem' draait? Waar is Peggy?