J. vroeg me uit nadat we een opleiding samen hadden gevolgd. Eerste date - iets gaan drinken, tweede - gaan schaatsen, iets gaan drinken, iets gaan eten en terug iets gaan drinken en tot slot een kus, derde date - hij kookte voor me en ik koos ervoor om bij hem te blijven die nacht. Van het laatste is hij erg geschrokken, achteraf kreeg ik te horen dat dat helemaal de bedoeling niet was, hoewel hij me de hele avond heeft gestreeld toen we televisie aan het kijken waren en op het moment zelf niet kloeg. Het lukte niet bij hem in bed en voor hem ligt dat (uiteraard) erg gevoelig. Ik ben op vakantie vertrokken en pas een paar weken erna hebben we elkaar weer gezien, op restaurant heeft hij me gezegd dat hij niet klaar is voor een nieuwe relatie, dat hij aan zichzelf moet denken en dat hij zijn leven terug op de sporen moet krijgen. Had niet de indruk dat hij echt goed wist wat hij wilde die avond, hij praatte over veranderen van werk, een nieuwe tattoo, een nieuwe auto, over dat hij niet goed genoeg voor me was, vroeg ook naar mij, mijn leven, eerdere relaties, at mee uit mijn bord en leunde de heel tijd naar me toe. Heel verwarrend voor mij dus! Ik had pas door dat ik hem nooit meer zou zien toen ik in mijn auto stapte.
Na twee weken heb ik hem terug gecontacteerd en tot slot heb ik hem een mail gestuurd waar ik mijn gevoelens in uitleg. Als antwoord heb ik een mail terug gekregen dat hij nu niet klaar is om een duurzame relatie met iemand op te bouwen, dat hij teveel met zichzelf in de clinch ligt en dat hij een levensritme moet vinden waar hij zich goed in voelt. Hij heeft een moeilijke paar jaren achter de rug, heeft een relatie van 8 jaar stop gezet en is daarna verliefd geworden op de foute vrouw. Ik kan begrijpen dat hij ademruimte nodig heeft, maar het is heel erg moeilijk voor mij. Hij beweert dat hij heel graag in contact met me wil blijven en als ik hem contacteer krijg ik prompt een antwoord maar daar blijft het momenteel bij, het voelt als een soort van slechte compensatie aan.
Intussen heb ik het super lastig, ik zie hem graag en wil niets liever dan bij hem te zijn. Elk weekend breng ik huilend door, ik vind dat het leven geen zin meer heeft en ben ervan overtuigd dat ik nooit meer de man zal ontmoeten die me gelukkig kan maken. Ik wil alleen hem, maar vraag me af of het zin heeft om in zijn leven te blijven. Heeft iemand hier ervaring mee?