Hallo

Ik zat hier twee weken geleden ook al met een blog.

Ondertussen heb ik mijn vriend al 2 weekends teruggezien, maar hij blijft twijfelen.
Dit maakt me kapot, en ik kan nog moeilijk "normaal" doen tegen hem.
Plannen wil hij voorlopig niet meer (tenzij voor een volgend weekend), wat oa maakt dat ik niet eens weet of we Pasen met de 5 kids (zijn 3, mijn 2) zullen doorbrengen. Dit weekend zou ik naar hem gaan, maar de papa van mijn kids is ziek en mijn kids blijven dus hier. Hij zei "breng ze dan mee", maar voor volgend weekend weet/wist hij niet eens of we samen zouden komen met allemaal.
Nu kan het weer wel dit weekend.

Ik heb ronduit neen gezegd. Voel me een speelballetje zo. Bovendien is hij altijd gestresseerd als alle kids samen zijn.

Maar ben ook bang : zo duw ik hem natuurlijk ook weg. Ik voel me schuldig, maar ook boos.

Hoe reageer ik het beste op hem als hij nog belt?

Ik wou dat ik "cool" kon zijn of doen, maar zo ben ik niet, en zo voel ik me niet.

Het water wordt steeds dieper lijkt het en dat doet pijn en zelf kan ik het bij mezelf ook niet meer tegenhouden, ik duw hem weg, ik weet het. Het lijkt een road to the end zo.