Ik herken dit wel.Het is mij drie maanden geleden overkomen.Ik mis haar nog elke dag maar krijg nu wel meer rust in mijn hoofd.Wij hadden zelden ruzie maar wel irritatie van haar kant.Ze had het al eens eerder uitgemaakt en ik had het nooit zien aankomen.De pijn die je dan voelt is niet fijn en je blijft met vragen zitten.Nu nog steeds is het voor mij niet duidelijk waarom de relatie is verbroken.Zij kan niet goed over haar gevoel praten en dan moet je soms maar dingen raden in je relatie.Als ik weer een relatie begin dan moet een vrouw die eigenschap toch wel hebben.Ik ben nog lang niet klaar voor een relatie.Eerst nog meer rust krijgen en ook een constante rust.Ik heb haar nu losgelaten ook door haar houding naar mij toe.Ik moest wel anders kom ik niet verder.Ook ik dacht steeds aan de leuke dingen samen en nog steeds mis ik mijn maatje maar ik heb nu de knop omgezet en ik hoop dat de dalen niet meer zo diep zijn.

Ik heb vandaag net hetzelfde meegemaakt, ze heeft me 2 maanden lang de hoop gegeven dat het terug goed kon komen en vandaag nadqt ik er zelf achter gevraagd heb weet ze opeens te zeggen dat er geen gevoelens meer zijn. Alle hoop op een keer de grond ingeslagen. Ik had het voelen aankomen maar wilde het gewoon niet beseffen. Nu weet ik eindelijk waar ik sta hoe pijnlijk het ook is, maar ik ga vooruit moeten en ik ga het achter mij moeten laten en de toekomst tegemoet zien. En dat moet jij ook doen. Het zullen moeilijke tijden worden maar weet dat het uiteindelijk altijd allemaal goed zal komen. Denk
er ook aan dat je niet alleen staat en dat met mensen praten helpt, maak niet de fout jezelf op te sluiten en kom onder de mensen zo voel je je eventjes goed. En dit gevoel zal op termijn langer en langer duren. Het einde vn een relatie doet nu eenmaal pijn voor degene die dit niet gewild heeft maar de scherpe kantjes van het verdriet zullen bot worden en uiteindelijk vervagen tot een herinnering die je uiteindelijk zal vergeten.