of het goed gaat aflopen heb ik geen idee van nog, weet wel dat begrip je verder helpt dan boosheid.
ca 3 jaar geleden begon mijn vrouw met de ontkenningsfase, steeds meer aandacht voor lichaam, liposuctie, etc...haar minderwaardigheidscomplex speelde haar parten....eea na verlies van haar baan....na vinden van een andere baan begon zij op haar tenen te lopen.., zij probeerde nog wel een relatie met mij te onderhouden, maar het viel haar steeds moeilijker, de passie verdween bij haar, zij had er geen behoefte aan zo gaf zij aan, maar ook de steun van haar voor mij verdween, wat het duidelijks bleek toen ik een hartaanval kreeg en zij er eigenlijk niet voor mij was....zij begon te vechten in haar zelf tegen de dingen die ik deed..twee jaar geleden verloren wij een nichtje voor haar 1 e verjaardag, dat meisje had meer in het ziekenhuis gelegen dan dat zij thuis was....vervolgens moest mijn zoontje van 6 van school af...bleek autistisch....een tijdje later begon de grote verwijdering...het steeds belangrijker worden van de telefoon begon ergens in december vorig jaar, vanaf februari begon volgens haar een relatie met haar collega...begon ook het steeds later thuiskomen, het liegen, het er niet meer zijn voor de kinderen, het schelden op de kinderen, het boos zijn om kleine dingen....in juni was voor mij de maat vol en heb ik haar geconfronteerd met bepaalde dingen omdat ook mijn dochtertje op school steeds slechter begon mee te doen....heb haar gevraagd of zij een ander had, omdat ik veel signalen had dat zij verliefd was maar niet op mij, merkte ook dat ik er op mijn werk over begon te praten of ik nog wel een vrouw had als ik thuis zou komen..........onderbewuste wist dus veel meer ! ....na haar ontkenning ben ik een week weg gegaan....na terugkomst heb ik het nog een keer vriendelijk gevraagd en haar de tijd gegeven om eea te vertellen, na 2 uur alleen op haar kamer kwam zij inderdaad vertellen dat het waar was....heb toen gezegd...joh dan moet je niet verdrietig zijn, dan moet je blij zijn, verliefdheid is iets moois, heb geen spijt van iets wat gebeurd is...maar is het de liefde van je leven ? ga dan 3 weken met hem op vakantie en als hij dat wil ga dan 3 maanden bij hem wonen .....laat mij het dan weten wat je wilt......mijn deur staat altijd voor je open.......de volgende dag zij had een afspraak met hem, want hij was de liefde van haar leven, zij wilde scheiden en wilde met hem verder........hij was er niet voor haar.......relatie was toen heel snel uit met haar vriendje.....moraal is laat het hen zelf beslissen en laat snel los.........zij weten niet hoe zij om moeten gaan met begrip want hopen op een knallende ruzie en doen alles om de relatie met jou neer te halen, ruzie met je te hebben, je te haten...zodat zij een verantwoording hebben voor de dingen die zij doen.....zij raakte in een hele diepe depressie...koud, kil, afstandelijk....desondanks het ca 1.5 maand vol gehouden met leuke dingen te doen met haar en de kinderen...maar iedereen liep op eieren, het ging niet meer.......ik moest haar wegsturen..........nog wel haar contact laten zoeken met een therapeut........maar de onwil om voor ons te vechten ontbrak...en de leugens bleven net als gebrek aan spijt en het maar beschermen van haar soulmate......waardoor ik brak..........zij was er nog slechts vanuit gemak, om haar dak boven het hoofd en omdat zij nergens anders terecht kon........toen ik boos werd was zij binnen een dag weg.......zonder achterlating van adres etc........kon niet voor de kinderen zorgen, die zouden bij jeugdzorg terecht komen etc..........en zo nog veel meer teksten.....van mij had zij nooit gehouden etc..........ik bleef haar echter knuffels geven, heb haar een mooie brief geschreven, meer dan eens overigens.......helaas nooit reactie op gegeven, maar zij heeft deze wel gelezen.........na 2 maanden zie zij dat zij in het "gastenverblijf" bij ons op het perceel wilde wonen, zij komt weer steeds vaker langs, begint zich weer wat meer te bekommeren om de kinderen, begint ook te begrijpen dat het leven alleen voor mij met 2 autistische kinderen best zwaar is en dat ik amper meer kan werken.....en komt dan ook steeds vaker helpen........binnenkort gaat zij in het gastenverblijf wonen.......nog altijd kunnen wij normaal praten......al zijn haar verwijten nog altijd hard......en vind zij nog steeds dat veel mijn schuld is , als het die van haar maar niet is..........
ik geloof heilig in het ingeslagen pad, geloof dat het het beste is voor de kinderen, maar elke keer krijg ik wel weer een klap als ik denk dat zij verder is dan zij in werkelijkheid is.......als ik weer eens vraag aan haar of zij nu niet eens wat meer voor ons zou willen vechten....of als ik vraag of zij nu eens bij de dokter wil langs gaan om te snappen waar zij door heen gaat, want alles wordt natuurlijk nog steeds ontkent door haar., het "gastenverblijf heeft zij inmiddels geschilderd, de spullen verhuisd....nu alleen nog wachten op de datum dat zij er daadwerkelijk ingaat.........mijn lichaam heeft het extreem moeilijk........staat bol van de stress.........om hetgeen er gebeurd........ik moet anders leren communiceren, minder direct......dat ga ik ook doen ! ik wil hier in slagen en weet zeker dat het gaat lukken ! dat de ingeslagen weg de juiste is ! de weg van het begrip in plaats van de verwijten........

groetjes en iedereen heel veel sterkte !
bert