Hallo allemaal,

Eerst en vooral hoop ik dat het met iedereen goed gaat, voor zover goed goed is natuurlijk... en anders veel sterkte gewenst!!

Bij mij is het nou vier en halve maand geleden dat ze me heeft buitengevlamd. Ze heeft me koudweg uit haar leven geknipt en uit het leven van haar zoontje, die me zeer nauw aan het hart lag. Over het waarom verschillen we van mening. Waarschijnlijk is mijn versie correct en heeft ze me bedrogen, daar ze binnen drie dagen al met een ander lag te flikflooien en binnen anderhalve maand samenwoonde in een huis dat zij opeens gekocht heeft. Domme_ik! En dat na een relatie van twee jaar met zicht op meer...

Dat is min of meer voorbij. Die pijn is overgegaan. Dus aan allen die zoveel pijn hebben, de zoveelste nu-nutteloos-lijkende boodschap "de pijn verdwijnt"... maar blijf in jezelf geloven en put kracht uit de mooie dingen, hoe klein ze ook zijn. Als je er eentje vindt, zal het tweede mooie tafereeltje snel komen, en het derde... Kijk naar het mooie in het leven..

Nu, mijn karakter is dat van een steenezel! Koppig en kasseihard. Ik kan verwerken/heb verwerkt dat mijn vrouw weg is. Op dat vlak ben ik boos en teleurgesteld in haar. Wat ik moeilijker kan verwerken is dat mijn beste maatje van toen doet alsof ik niet meer besta, en dat ik dat dan ook maar moet doen. Dat kan ik gewoon niet! Zij heeft mij geknipt, ik haar niet! Ik hoef niet terug beste vriendjes te worden, maar een teken van leven af en toe kan me verzachten. Daarom stuurde ik haar laatst, na vier maanden, een berichtje. Ze had zelfs niets laten horen met m'n verjaardag. Ik vroeg haar om terug wat menselijker met elkaar om te gaan. Ik heb haar gezegd dat ik haar niet vraag om terug te komen, om haar gevoelens te veranderen, daar dat toch niet meer kon. Wat voorbij is is voorbij... Ik vroeg haar om wat warmer met elkaar om te gaan, zodat ik af en toe wat teken van leven kreeg van haar en vooral... van haar zoontje. Het is niet dat ik nog een gevaar vorm voor haar relatie. Zij heeft een ander gevonden en is gelukkig; ze woont er immers mee samen. En dat anderhalve maand na onze intense relatie van twee jaar (is dat veel? is dat weinig? Het leek veel...)

Haar antwoord: een dikke vette njet! Zelfs geen vriendschappelijk contact! Zelfs geen teken van leven kan ik krijgen! Ik reik haar de hand om toch enigszins menselijk te zijn; misschien zou het haar schuldgevoel milderen? (dommekloot dat ik ben, heb al slag op de kaak gekregen en nu keer ik haar dezelfde kaak terug toe!)Welke versie van de feiten ook waar is: de hare (je geeft me niet snel genoeg de toekomst die ik wil) of de mijne (je hebt me bedrogen, trut!)... Als de andere partij, de niet schuldige, de hand reikt, is er toch geen enkele reden om die niet aan te nemen? Nu blijkbaar wel... ik kan het niet begrijpen. Haar reden? "Het verleden doet me te pijn! De gevoelens zitten nog te diep! Ik kan niet gelukkig meer worden, jij nog wel! Kijk naar de toekomst! Jij bent wel een gevaar voor mijn relatie! Ik wil dat jij gelukkig wordt, want ik vind mijn levensweg niet! blablabla..." Jezus, wat is dit nou voor onzin? Nou breekt mijn klomp.

Ik kan dit niet vatten. na vier maanden, reik ik, de gekwetste, de hand en ze weigert die aan te nemen. En dan nog enkel een hand naar menselijk contact, niet dat ik haar liefde terugwil! (dat zou ik trouwens niet willen; zou niet meer gaan ook niet)

Begrijpe wie begrijpe kan! Ik kan het alvast niet begrijpen... Wie wel?

Trouwens, iemand die nog "zo pijn heeft van het verleden en het na vier maanden, ondanks haar nieuwe 'schitterende' relatie, nog niet klaarblijkelijk helemaal verwerkt heeft? Sorry, maar ik vrees dat die slecht bezig is..." Ofwel is ze dus slecht bezig, ofwel beliegt ze me nog verder. Het eerste is niet goed voor haar en voor het tweede zie ik geen duidelijke reden...

Groeten,
Verwarde Drazic!