Beste mede mensen,

Sinds een kleine 2 week is het uit met mijn relatie van een jaar. Wij zijn uit elkaar gegaan onder het mom van dat het beter voor ons beide was. We houden nog steeds van elkaar, maar de relatie sloopte ons beiden. Op het moment dat we het uit maakten voelde het ook heel rationeel en juist, maar die juistheid is er nu wel van af en merk dat ik de relatie begin te idealiseren en haar erg begin te missen.
Het ging uit omdat we zo vaak ruzies hadden over haar afstandelijkheid jegens mij, wat voor een groot gedeelte werd veroorzaakt door het feit dat zij ADD heeft, een redelijk heftige variant ook nog wel. Hoe zo vaak ik dit ook kon relativeren tijdens ons samen zijn, voelt de afstand van zo'n persoon altijd als een persoonlijke kwestie richting mij. Vaak genoeg leek het of ze met alles liever bezig was dan met mij en dat sloopte mij ook, dus op die gronden hebben we gezegd dat het nu niet onze tijd is. Hierbij moet ik wel zeggen dat ik al een leven met onzekerheden kamp en dat ik pas sinds korte tijd (2 maand) daar echt actief mee bezig ben gegaan, o.a. m.b.v. het GGZ.
Wat er in de toekomst gebeurt houden we open, maar ik merk dat mij dit zeer onwaarschijnlijk lijkt. Ik heb sterk het gevoel dat dit het definitieve einde is. Toch, ondanks dat, hoop ik zo stellig op haar terugkeer. Ik hoop dat ze mij belt, smst, langskomt, met het bericht; Ik wil je niet kwijt, laten we ervoor knokken. Helaas geeft zij heel duidelijk aan dat ze er op dit moment niet voor kan en wil knokken, dat het haar te veel wordt. Ze is extreem druk met werk en daar stort ze zich dan nu ook volledig in. Dit is voor haar mede zo makkelijk door die ADD die het voor haar erg makkelijk maakt emoties in ieder geval tijdelijk uit te schakelen. Ik hoop dat zij hetzelfde voelt als ik maar dat lijkt mij erg onwaarschijnlijk. 3 dagen geleden hebben we de spullen uitgewisseld en was dat dan ook het definitieve eind. het was een gesprek dat voornamelijk door mij gevoerd werd terwijl zij stil omlaag keek en zat te huilen. Echt praten van haar kant gebeurde niet. na 30 min was het gesprek klaar, ik wist niets meer te zeggen en zij ook niet. Dat terwijl wij 3 weken daarvoor nog nachten met elkaar gepraat en gelachen hebben. We knuffelde elkaar gedag en toen barstte bij ons beide de bom. We wouden elkaar niet echt loslaten en moesten beide heel erg huilen. Ze stuurde me direct daarna een berichtje met hoe heftig ze het vond maar dat ze wel dacht dat het beter was zo. Rationeel was ik het zo met haar eens, emotioneel schreeuwde mijn hart dat ik een eikel was en dat ik de liefde van mijn leven verloren had.

Dus waarom? waarom als ik zo kan redeneren, zo rationeel kan zeggen dat het ook voor mij beter is, heb ik dan toch dit lege verschrikkelijke gevoel dat het nooit meer goed komt. Ik heb chronisch en bedrukt gevoel wat op sommige momenten bijna als te hevig aanvoelt. Ik doe de dingen die aangeraden worden, ik sport veel, ruim mijn huis op, ben bezig met mijn studie (Hoe ongelofelijk moeilijk dat ook gaat), zie en spreek vrienden en familie dagelijks. Maar zelfs met deze activiteiten voel ik die totale leegte en krijg ik sterk en gevoel van; waarom doe ik dit nog? wat de fuck wil ik met mijn leven? ik kan nergens meer echt plezier uit halen. Dit is niet mijn eerste liefdesverdriet en de vorige keer was ik er ook erg rot aan toe, maar was toen een stuk jonger en liet het meer over me heen komen ipv dat ik er zo actief mee bezig ging. Ik wil zo graag dat dit gevoel over gaat en dat ik de rationaliteit ga voelen... maar dat gebeurt maar niet..

Ik wou graag even mijn verhaal doen.

Groeten Thom