Hallo iedereen,

Heel erg lang geleden dat ik actief was op deze website. Maar ik heb genoten van al jullie eerlijkheid en hulp in het verleden. Enkele jaren en korte relaties verder totdat ik recent een relatie van bijna 2 jaar heb stopgezet. Het verhaal gaat als volgt.

Enkele weken geleden hebben ik en mijn partner een zeer zware ruzie gehad die ditmaal tot een stop van de relatie geleid heeft. We hebben elkaar leren kennen via online dating en hoewel we zeer verschillende interesses hadden, liep alles toch heel erg lekker. Vooral het eerste half jaar, waar we direct ook al op vakantie gingen. Onze relatie was dus al vrij snel intens, maar dit was prima voor me. Na een tijdje kwamen de eerste problemen en meningsverschillen maar die werden met een beetje moeite opgelost. Het begon allemaal na 1 jaar, wanneer ze begon aan haar laatste stage op het unief en erna moest werken. We hadden een hele tijd enorm veel ruzie om zaken, van huishoudelijke dingen tot visies en meningen. Het probleem is dat ze nooit wou praten over problemen maar ze de volgende dag gewoon weer wou vergeten en doorgaan. Ook al zat ze zelf fout. Hier begon het al mis te gaan voor me en had ik nagedacht over een eventuele breuk, het lukte me niet om met een gebrek aan communicatie en empathie door te gaan. Hierbij heb ik de domme beslissing gemaakt om helemaal achter haar te staan en mezelf te vergeten om deze uit de weg te gaan. Inderdaad, de ruzies minderse sterk. Maar ik begon me op te vreten vanbinnen. Alleen haar interesses kregen gehoor, passie (knuffelen, kussen, seks, complimentjes) kwamen nauwelijks voor. Ze denkt meer aan haarzelf dan aan mij. Ik had ondertussen een nieuwe baan, nieuwe bedrijfswagen enzo. Hier vroeg ze bijvoorbeeld nooit naar.

Na een avondje werken kwam ik thuis, klaar om met haar te gaan uiteten. Maar ze lag in de zetel slaperig te wezen wat ze nooit deed. Ik vroeg wat er was en ze zei me dat ze boos was dat ik laat thuis was terwijl ik haar heb verteld dat ik op dat uur thuis ging zijn door mijn nieuwe drukke jobweken. Dit maal had ik er genoeg van en zei dat ik haar niet redelijk vond omdat ze kwaad wordt op een aangekondigde zaak waar ik niet aan kon doen. Haar reactie typeerde haar egoïsme van het voorbije half jaar. Hierdoor heb ik mijn gedacht gezegd (met respect). Daarop vertrok ze plots. 20 minuten later kwam ze plots terug binnen en toen we erover wouden praten barste er een ruzie los waar ik boos ben geworden, hierop reageerde ze door haar spullen te nemen en te zeggen dat het gedaan was. Ik anticipeerde hierop door te zeggen dat het dan zo maar is, ik kan niet meer leven met dat gebrek van communicatie en dat egoïsme.

Een tijdje na deze breuk hebben we via chat onze gevoelens en gedachten besproken. Maar ze klonk zo anders, het verbaasde me dat ze opeens zich zo kon neerleggen bij haar fouten. Het jammer vond en het besefte als de grootste wake-up call ooit. Hierdoor ben ik zeer hard gaan hopen en geloven in haar woorden. Als antwoord hierop hebben we afgesproken om te praten deze vrijdag. Maar ik heb heel erg veel schrik hiervoor, ook omdat in deze periode nog steeds een diepe liefde voel ondanks alles. Ik geloof echt in een tweede kans.

Het gaat een diep en hard gesprek worden waar onze knelpunten besproken gaan moeten worden en van hieruit wil ik weten waarom alles zo verliep volgens haar en waar we aan moeten werken samen indien we een stap zouden nemen. Maar nu krijg ik opeens zoveel schrik dat ik mezelf zou kwetsen indien dit op niets uitdraait, toch wil ik het beste ervoor doen om alles op tafel te gooien en er samen uit te komen. De meningen van vrienden waren verdeeld. Sommigen hadden hetzelfde gedaan, hierbij gingen ze uit elkaar of anderen kwamen er sterker uit.

Ik geloof in een tweede kans, maar is het realistisch om echt verandering te verwachten in de essentie van onze breuk? Enige mensen met ervaring of raad. Voel me echt rot, ik heb geen zekerheid maar wel hoop.

Groeten,
Jens