Een nieuw ongwenst gevoel is mijn lijf binnen gekomen.

Ongveer 2 jaar geleden kwam ik haar tegen, een meisje zoals haar zou je omschrijven als een meisje waar andere nog van dromen. ik was de gelukkige ze koos voor mij ik heb haar geholpen met alles waar ze mee zat.
Ze is slim, zeer slim , ze was mooi en zeer lief, alles wat ze deed gaf je rillingen en je wilde gewoon bij haar zijn.
Vanaf dag 1 waren we dat ook , bij elkaar en met elkaar we hebben dan ook veel gedaan en meegemaakt we hielden echt van elkaar.
zelf had ik ondertussen een huis gekocht en ze kwam bij mij wonen dit met in het begin het "Logeer" idee.. maar na 10 maanden toch echt samen wonen.
Alles ging goed, tot er iets fout ging.. ze was vaak te veel met studeren bezig, foute planning en in de knoei met zichzelf want ja een meid is geen meid als er geen schoonheids waanzin is.
Steunen en vertellen ,luisteren en mee denken.. heb alles gedaan en ook alles leek goed. tot probleem 2 om de hoek kwam kijken ... de angst voor sex een probleem wat ik niet kende maar de behoefte was er niet meer en dat is iets wat voor mij toch wel schrikken is.
Je past je aan en probeert haar te steunen, 2 maanden zonder en je gaat je toch wel erg zielig vinden of nou ja zielig.. je voeld je niet prettig want is er een ander ? vind ze je niet meer leuk ? is er wat mis met mij ?

Nee... ik ben er zeker van er is geen ander..er is niks met mij want de eerlijkheid zit in haarzelf als je haar ziet is het een en al eerlijkheid en zorgzaamheid.

Het probleem weas dat ze met zichzelf in de knoop zat en ook nog wat andere kleine persoonlijke problemen, ik kon niet meer helpen maar voelde me wel ronduit klote.
Nu een week geleden kon ze het niet meer en kwam de grote klap ze kon mij niet langer ongelukkig zien en pijn doen het was beter als ze wegging en we iedere ons eigen ding deden.
Niet mee eens, en ook niet blij maar je kan er niks aan doen op dat moment. De dagen daarna zijn zwaar heel zwaar en op dit moment denk je ook waarom ? alles had zo mooi kunnen zijn. Was bij me gebleven want ik kan je helpen daarvoor ben je met zijn 2e.

Ook bleek dat ze de stap naar een andere stad achteraf niet zeer plezierig vond, haar vrienden en haar stad misde ze wel heel erg, het uigaan met die vriendinnen misde ze ook gigantisch... begrijpelijk maar bespreekbaar lijkt me.

Tot op de dag van vandaag nog niks gehoord ze wil me niet spreken en niet zien, langs komen bellen niks kan en niks is mogelijk. Ze kan het niet aan mij te zien of te spreken dat is dan ook door haar onmogelijk gemaakt. iets normaals als hoe gaat het is niet te doen....
Vandaag vond ik op zolder in een vuilniszak gevuld door haar ook enkele brieven waaronder brieven van een ex aan mij uit een tiener liefde zo een 9 jaar geleden. blijkbaar zat het haar heel hoog en heeft ze dat opgezocht ( joost mag weten waar ze dat gevonden heeft ? want voor mij heeft het geen waarde en zou niet weten waar het lag )

Maar ze is weg, het huis is koud kil en zeer eenzaam.
Werken is onmogelijk ik heb een poging gedaan de klant stuurde me weg het ging niet ik deed maar wat ik kon het gewoon niet.
Mijn energie is weg, ik kan zitten en liggen maar praten is gewoon zwaar. Huilen zelfs als ik in de auto zit want het doet pijn en niet alleen in mijn hart maar je voeld je keel ook overduidelijk.

Ik ben nog vrij jong 22 maar mijn hart voelde alsof ik 50 was de gehele dag zware kloppen, en eten is moeilijk.
Als dit geen echte liefde was dan weet ik het niet meer nooit tevoren heb ik zoeen gevoel gehad en nooit er voor zat ik hier mee.
Ik hou van werk ik ben gek op werk ik ben creatief en altijd vol energie dat weet je als je me kent, maar ik ken mezelf niet terug ik ben stil en energie loos.
Zelf is ze druk bezig met school, is ze thuis , haar moeder word er gek van en ze doet alsof er niks aan de hand is.
Maar overal in huis lagen briefjes hoe alles werkte en dat ik goed voor mezelf moest zorgen.
Huilen is wat ze doet, maar spreken is wat ze laat.
alles voor haar zelf houden en alles zelf oplossen, ik wil zo graag helpen, ik wil mezelf ook helpen maar dat kan alleen met haar.

Vrienden hebben geen tijd, vrienden hebben het druk, maar aan de andere kant wat heb je op dat moment aan vrienden je gedachten zijn 24uur per dag bij haar die meid waar je zo van houdt.
Ik zit te denken wat ga ik doen ? alle uren die ik nu over heb... de dagen en de uren die nog komen gaan die je normaal door bracht met je geliefde al die tijd en een nieuw doel voor het thuis komen ?
Was er maar een pil, of een ander middel om de gedachten weg te spoelen vooruit of achteruit weg of in de war ...
maar de gene die die pil kan uitvinden moet zelf nog uitgevonden worden.
Ik blijf zitten en hopen , het heeft geen zin de hoop is verloren mijn laatste brief aan haar gericht was verkeerd terecht gekomen de pijnlijke woorden van een muur om haar heen " Dat lees ik niet dat verpest mijn dag " de bekende ik bouw een muur om mij heen en niemand komt er door.

Het is jammer dat ze dit nooit zal lezen, en het is jammer dat ik geen eerlijke kans gekregen heb.

einde verhaal ?