God, wat kan ik me hierin terugvinden.

Mijn ex, net hetzelfde.

Ze heeft me diep gekwetst. De pijn gaat maar niet weg, merk ik de voorbije 2 nachten. Ik dacht dat ik er eindelijk volledig van verlost was sinds ik haar heb uitgekafferd voor rotte vis (heb haar toevallig genoeg net gezegd wat jij je ex wilt zeggen : dat ze puberaal, laf, achterbaks is...).

Zoals je zegt, en dat is een belangrijk zinnetje om te onthouden :
"de manier hoe ze mij behandeld is geen leven met haar waard "

Onthoud dat!

Je verdiende dit niet. Je hebt je liefde bewezen, en ze spuugde terug in je gezicht.

Ze vlucht voor haar gedrag, maar daar ben jij niets mee. De schade is gedaan. Je bent niet zwak... je bent sterk... je hebt haar haar ruimte gelaten uit liefde voor haar. Dit heeft je kwetsbaar opgesteld, en ze heeft je in die situatie messen in je rug gestoken. Je bent niet zwak - je bent gekwetst.

Ik ken de pijn waarover je spreekt. Ex'en hebben de macht iemand kapot te maken, en die van ons hebben dat gedaan. Vaak vraag ik me af of ik zelf ooit nog zal genezen van de pijn die me is aangedaan... ik heb te veel van haar gehouden, en ze heeft enkel aan zichzelf gedacht.

Mijn ex uitkafferen (zie m'n laatste blog) is het beste wat ik de voorbije 5 maand heb gedaan. Zelf de touwtjes doorsnijden. Want je moet zélf de situatie creëren dat de hoop volledig weg is... anders blijf je jezelf gek maken... diep vanbinnen wil je ze écht niet meer in je leven.

Iemand anders verdient je hart, dat tot grote liefde in staat is. Niet zij. Het is haar verlies, het is jouw winst. Aan jou had ze een liefdevolle kerel, aan haar heb jij slechts een achterbaks, puberaal en zwak mens.

Je hield van iemand dat ze niet was, of alleszinds nooit meer zal zijn.

Ik leef met je mee kerel...

Sterkte,

Rodeo

Ik herken hier alles dat je schrijft.
Ik heb dat ook. Het is al anderhalf jaar geleden. En toch....steeds die gedachten. Tijden lang gaat het goed met me, maar de laatste paar dagen komen ook bij bij mij de gedachten weer terug.
Ik heb hier al vaker mijn verhaal gedaan. Ik val in herhaling, ook dat besef ik. Maar ik om er niet los van. De totale vernedringen die ik heb moten ondergaan na ruim 9 jaar huwelijk en twee kleine kinderen verder.
Ik soms nog even op:
Mijn kleding op de grond gooien
Foto van mijn ouders omgooien
Kleine giften van mijn zusters in de vuilnisbak gooien
Tegen de muur aangedrukt gaan staan als ik of zij langs mee heen moet. Zodat ik haar niet per ongeluk kan aanraken.
Mijn tandeborstel uit het familiebakje verwijderen
De trouwfoto verwijderen
Mijn sigarerpeuk uit de asbak doen voor ze die van haar uitdrukt. Zodat onze peukjes niet samen in één asbakje liggen.
Eten verstoppen.
Geene ten voor mij koken maar alleen 3 borden met eten neerzetten, voor haar en de kinderen. Papa krijgt niks.
Mijn wasgoed niet accepteren in onze wasmand.
En één van de vernederenste zaken: elke maal het toilet grondig reinigen als ik er vanaf kom.
Ik vergeet nog wel wat zaken en dan heb ik ook nog niet vermeld wat er zoal tegen je gezegd wordt.

En dat alles van de vrouw van je wie je houdt en met wie je kinderen hebt. Ik weet wel. Jullie zullen zeggen "ze is het niet waard". Mogelijk allemaal waar!! Maar ik was en ben nog altijd verbijsterd. Kan dit allemaal niet plaatsen. Waarom in godsnaam zo doen? Het blijft mij maar bezig houden. Houdt dit ooit op?
De pijn is niet harden. Ik ben nu dus mijn vrouw, mijn huis en kinderen voor een deel kwijt. Hoe kan iemand in godsnaam zo'n hekel aan een ander hebben. Die ander waarmee ze in het huwelijksbootje is gestapt en waarvan ze twee bloed mooie kinderen heeft. Terwijl ik dit schrijf voel ik de tranen al weer opwellen.
De eertste 4 jaren hield ze niet van mij, ze adoreerde me. Na dat ze zwanger was van mijn oudtse was alles over. Ze was veranderd zei ze.

Help!!!!!