Na 2 en een half jaar een relatie is ze weg. De vrouw waar ik toch echt serieuze plannen mee had. En ik moet toegeven dat het de laatste tijd niet zo goed ging. We hadden veel meningsverschillen en dat uitte tot ruzies. Op een dag hadden we hevige ruzie, en dat lag aan ons allebei, koppig en boos als ik was heb ik anderhalve week niets van mij laten horen.

Toen op een dag vond ik een brief in mijn brievenbus met de sleutel, dat ze de spullen had gepakt en dat ze weg is. Ze woonde nog half bij haar ouders dus dat was makkelijk voor haar. In die brief schreef ze dat ze vond dat het niet meer ging tussen ons dat we te verschillend waren. Ze schreef nog wel dat ze altijd van mij zou blijven houden dat het wel minder zou gaan worden maar nooit helemaal over zal gaan.

In het begin drong het nog niet zo tot mijn door maar langzamerhand wel. Ik besefte dat ze bij mij weg is. Ik ben er kapot van.

Dus ik rozen gekocht en naar haar toe gegaan, in de hoop dat ze bij mij terug zou komen. Ze heeft de rozen geaccepteerd en deze in een vaas gezet. We hadden nog wat gepraat en toen ben ik gegaan. Ze zei dat het haar veel betekende wat ik liet zien. Maar ze was anders als anders, dat merkte ik gewoon. Ik weet het niet alsof er een knop was omgedraaid.

Ja en toen ging het berg afwaarts met mij. Ik miste haar, ze was altijd bij mij, ze was er voor mij, en nu is ze weg. Het is een gat waar je in valt. Stuurde haar regelmatig smsjes en mailtjes om te zeggen hoeveel ik van haar houd en wat ze voor mij betekend enzo.. Dit was niet zo slim denk ik achteraf want daarmee duwde ik haar alleen maar verder van mij af.

Ik weet wel dat ze mijn mailtjes en smsjes leesde maar ze reageerde vaak niet terug omdat ze zei; ik weet niet wat ik terug moet sturen dus dan stuur ik maar niets terug. Ik denk wat kan ik nog doen. Niets werkt.

Toen kwam ik deze site tegen en na wat blog's te hebben gelezen las ik ergens dat het beste is om te zeggen dat je het eens bent dat het uit is met de relatie, dat je achter haar staat, respect voor haar toont en dat je het beste haar een maand met rust kunt laten zodat wij allebei rust kunnen krijgen. Heb haar daarop de volgende brief verstuurd.

Weet je, de laatste tijd heb ik me nogal raar gedragen, ik heb nagedacht en sta achter je beslissing.
Denk dat het beter is dat wij uit mekaar zijn. Dat is het beste voor ons allebei.

Dit heb ik op papier geschreven en naar haar toe gestuurd. Nu wil ik haar met rust laten en over een maand haar eens bellen hoe het gaat en of ze iets met mij wil gaan drinken. Mocht ze nee zeggen dan kan ik haar het beste laten gaan, mocht ze ja zeggen dan zou dat een opening kunnen zijn.

Maar ik heb geen hoop meer, probeer sterk te zijn, verder gaan met mijn leven, weer rust te vinden in mijzelf. Dat zal nog niet echt makelijk zijn zoals vele hier op deze site weten. Maar ik denk dat ik hiermee een beste keuze heb gemaakt. Toch?