Een week lang is het alleen nog maar sms, nu een week lang niet meer dat mooie wat we hadden. Zo mooi en zo intens als onze relatie was, is ineens helemaal kapot en rot.
Deze week zat ze in de problemen, zoals altijd probeer ik haar zo veel mogelijk te helpen en te steunen. Het kon niet meer, omdat we nou eenmaal uit elkaar zijn. Vanwie moet zoiets, waarom?
Wij passen bij elkaar, alles delen we. We begrijpen elkaar. Er is niks waarbij we elkaar niet kunnen vermaken of blij mee kunnen maken.
Ik zal het nooit begrijpen. Alles hebben we aan de kant gedaan. Ons huisje, we hadden het. Een autootje, we hadden het. Elkaars liefde, we hadden het. Elkaars lichaam, we hadden het. Elkaar steun door dik en dun,....

En ik, ik zit alleen maar voor me uit te staren, kom hier, kom daar. Alles gaat gewoon maar door, maar ondertussen weet ik dat ik alleen bij susan wil zijn. Zij is er voor mij, altijd geweest. Nooit voelde ik mij zo klote en leeg als nu. Zijn andere jongens dan zoveel beter? Wat moet er in haar ogen beter dan dat het bij ons was. Elke dag koffie en bij me kruipen. Elke dag die zoen voordat ze ging of ik ging. Elkaar begrijpen als er iets was, met een grapje van haar kant, die gekke dingen van haar. Altijd was alles opgelost.
We gingen op vakantie, toch maar wel, toch maar niet. het was moeilijk, moeilijk omdat we wisten dat we het toch wel fijn hadden. en dat kon niet, dat mocht niet. van wie niet?

Ik hou zoveel van deze meid, maar weet niet wat ik met mijn gevoel moet. Ik weet en ik kan haar gevoelens tasten. Maar toch verlaat ze onze enorme liefdesdrang. het leven is zo wrang. Ik zal er altijd voor haar zijn. al is het in gedachten....

ik mis je....