Zerotonine - M - 25 jr.

Hey allemaal. Allereerst wil ik even mijn blijdschap uiten over het bestaan van deze site. Ik heb enkele verhalen gelezen en goede adviezen gezien, vandaar dat ik heb besloten ook mijn verhaal hier neer te zetten. Het is een lang verhaal geworden; ik hoop dat er hier geduldige mensen bestaan

Ik zal nu eerst wat over mijzelf vertellen om mijn verhaal wat inzichtelijker te maken:

Zes jaar geleden ging het na 2 jaar uit met de (toen) liefde van mijn leven. Dit was het eerste meisje waar ik echt van hield en toen ze het uitmaakte – ik was nog volop verliefd – ben ik door het diepste dal in mijn leven gegaan. Ik heb toen werkelijk jaren tegen een depressie aangehangen, maar mezelf ontzettend onder de loep kunnen nemen en veel geleerd over mezelf. De reden dat zij het uitmaakte was mijn gedrag – onder andere jaloezie – wat nu achteraf gezien zijn oorzaak heeft in mijn angst/onzekerheid om mensen van wie ik hou te verliezen (dit heeft weer zijn oorzaak in mijn jeugd, maar daar zal ik verder niet over uitweiden). 6 jaar lang daarna ben ik niet meer verliefd geweest en had eigenlijk besloten dat het “potje” chemicaliën in mijn lichaam wat verliefdheid veroorzaakt dan wel op zou moeten zijn. Ik achtte het niet meer mogelijk verliefd te worden ook al had ik zo een behoefte om weer intens verliefd te zijn. Natuurlijk passeerden verschillende meisjes de revue, maar feitelijk voelde ik niets voor ze...Waar bleef ZIJ nou...? Die ene...

En toen gebeurde het een maand geleden; BAM! Tijdens een feestje van vrienden ontmoette ik haar voor het eerst en bij ons eerste oogcontact werd ik op slag verliefd op haar. Hoteldebotel, tot over mijn oren, geen concentratie, geen eetlust – ja dit was het gevoel!!! Het was weer terug! Die avond wisselden we verlangende blikken en ik verliet het feest met het idee dat ik een kans zou maken bij haar. Ze was een mysterieus type, op de achtergrond blijvend. Ze oogde wat verdrietig. Daar zou ik verandering in brengen, dacht ik! Zonder te twijfelen heb ik het grootste charme-offensief ooit ingesteld om haar voor mij te winnen. Dit mocht ik niet laten lopen! Het liep allemaal zo perfect. Vlak voor de kerstdagen...door de stad fietsend...zij achterop...de kerstverlichting in de stad...zo romantisch. Ik belandde bij haar thuis en verkondigde mijn liefde voor haar. En het bleek wederzijds! We zoenden. Ik bleef slapen. En nog een nacht. En nog een. We waren verliefd! We zeiden het niet tegen elkaar maar we voelden het...

Even voor de duidelijkheid; zij is Turkse. Een exchange-studente bezig met haar Master in Nederland. Een intelligente meid, maar wel met een totaal andere achtergrond dan ik.

Ik wist gelijk dat ik haar wilde voor lange termijn en na enkele intense dagen peilde ik hoe zij over zoiets zou denken. Ze vertelde mij toen dat ze hier niet klaar voor was, omdat ze niet al te lang geleden uit een lange relatie (lees: 7 jaar) kwam en net aan het leren was haar eigen beslissingen te nemen. Ze wilde het rustig aan doen en het niet zodanig serieus maken dat de negatieve wissewasjes die onvermijdelijk ontstaan in een relatie zich zouden voordoen. Ik wilde niets forceren en met een verzwegen ongenoegen stemde ik toe. De weken die volgden waren absoluut ongelooflijk! Ze was de eerste die ik zoende met Oudjaar en ik voelde dat ze een deel van mijn leven aan het worden was. Nu, echter, waarschuwde ze me dat ik eigenlijk niets met haar moest beginnen. Dat ze mij pijn zou doen en dat ze niet van zichzelf hield. Dat ik mezelf in bescherming moest nemen en moest gaan voordat het te laat was. Ik heb daar niets van aangetrokken en heb haar overladen met liefde en ben ontzettend goed voor haar geweest. Ze keek echter al vanaf dag 1 soms zó verdrietig uit haar ogen. Dit gaf mij vaak het gevoel dat ik iets niet goed deed en ik vroeg dan om bevestiging: of ik misschien iets verkeerd had gedaan (mijn onzekerheid kwam telkens bovendrijven). Dit was nooit het geval. Ze voelde zich gewoon niet happy. Ik begon door te krijgen dat zij niet gezond was. Desondanks gingen er weken van intens geluk voorbij. Ik zag haar opleven! We waren zo verliefd. We hadden een mentale connectie. Ik kon gewoon voelen wat ze dacht. We konden niet van elkaar afblijven. Het was overweldigend. Een sprookje! Ik was zo dankbaar voor mijn teruggekeerde verliefdheid...Álles zou ik ervoor over hebben om dit voort te laten duren...

Vorige week heb ik haar helpen verhuizen naar een nieuwe kamer. Ik heb alles voor haar geregeld: alle inboedel, een busje, een bezoek aan IKEA enzovoort. Zij had echter niets voorbereid. Ze wist niet eens wat ze eigenlijk moest halen bij IKEA, ik moest haar alles voorkauwen. Die nonchalance maakte mij gefrustreerd (ik had immers óók tijd geïnvesteerd) en de volgende dag heb ik dan ook van mij laten horen: het eerste barstje was aan het ontstaan. Ze vertelde me dat alles haar eigenlijk gewoon niets kon schelen. Ze vond het lief dat ik haar hielp, maar wat haar betreft was slechts een matras op de grond van haar nieuwe kamer voldoende geweest.

Het weekend volgde en we kwamen met wat vrienden bij elkaar. Ze was daarbij ontzettend kil tegen mij. Geen affectie; ik moest er om smeken met mijn ogen. Geen knuffel. Geen kusje. Had ik weer iets verkeerd gedaan? “Nee, hou nou op” was het geïrriteerde antwoord. Ik ben toen vroeg naar huis gegaan en heb haar achtergelaten. Ook deze frustratie heb ik haar de volgende dag verteld. Ze zei dat ze dat niet expres deed, maar dat ze in een groot gezelschap in zichzelf keert. Het hele gesprek boeit haar dan niet meer, niemand boeit haar dan meer. Haar vrienden niet, maar ook ik niet. Ze heeft toen erkend dat ze depressief was – iets waar ik al langer van uit ging. Ook vertelde ze me dat ze aan de anti-depressiva had gezeten, maar dat ze niet meer aan de drugs wilde...Daar was ze dus mee gestopt. Ondertussen was ik zoveel van haar gaan houden; het kan écht binnen een maand, geloof me. Ik wilde dan ook alles doen om het te laten werken. We spraken af dat ik haar nukkigheden voortaan zou negeren en dat zij mij dan wél zou vertellen als ik echt iets fout had gedaan, om miscommunicatie te voorkomen. Ik zei dat ze echt iets aan haar levensstijl zou moeten gaan doen om een begin te maken om tegen de depressie te vechten. Ze had een ontzettend onregelmatig slaappatroon (vaak door uitstellen van deadlines voor school), kreeg geen beweging, dagen achter elkaar binnen zittend/rokend, slecht etend, vaak een jointje rokend met haar Turkse vrienden en ondertussen ontzettend in de war en down (vind je het gek?!). Ze zag in dat dit niet bevorderlijk was en zou er wat aan gaan doen zei ze...

Ondertussen hadden we beide onze studie behoorlijk laten verslappen. Lagen soms tot 12:00u te flikflooien in bed, terwijl we van plan waren om 9:00u achter de boeken te zitten. De studenten onder jullie zullen kunnen bevestigen dat ook dit niet goed is voor je eigenwaarde. Zelfs IK begon te balen van mijn gebrek aan discipline (van mezelf). Dus ik bedacht...”schone lei, we gaan jouw probleem samen tackelen”! Morgen ga ik zorgen dat we meteen ons nest uit gaan als de wekker gaat. Zo gezegd, zo gedaan en met een ruk aan de deken lag ze protesterend te piepen om “alsjeblieft nog 5 minuutjes”. Ik wist wel waar het heen ging; dus niets daarvan! Nou, wat een chagrijn was het die ochtend. Piepend en zeurend ging ze de ochtend door, terwijl ze donders goed wist dat dit was wat we beiden nodig hadden. Rond 13:00u had ik het gehad. “Ik ga naar huis”, zei ik. “Je bent onuitstaanbaar bezig”. Een wat dramatisch afscheid volgde en ik voelde alsof ik met mijn vertrek een grote breuk had gemaakt in ons tot nu toe prachtige sprookje. Thuis aangekomen kon ik me niet concentreren. Ik voelde me ellendig. Verdrietig. Stom genoeg ben ik weer op de fiets gestapt en naar haar teruggegaan. We hebben toen weer lange tijd gepraat over haar rare sprongen en weer beloofde ik me er niets van aan te trekken. ’s Avonds ging ik naar huis, met een goed gevoel. Haar vrienden zouden langskomen. Alles was weer OK, maar toch was er iets veranderd...

De volgende avond belde ze me op, of ik een kop thee bij haar kwam drinken. Tuurlijk, ik mistte haar namelijk inmiddels alweer, zo verliefd dat ik ben. Weer was ze erg afstandelijk. Ik wist wat ik had beloofd, maar de gedachte dat IK de oorzaak was kon me weer niet loslaten. Het bleek dat ze met haar vrienden weer had zitten blowen. Terwijl ik toch echt dacht dat ze in had gezien dat dat de situatie niet hielp. “Je probeert het dus niet eens!”, dacht ik....ik zei het niet. Ik bleef slapen. In bed keerde ze haar rug naar me toe en sloot haar ogen. Een knuffel werd amper beantwoord; alle genegenheid kwam van mijn kant. Toen begon ik mezelf echt te mind-fucken: “Dit werkt zo toch niet!”. De hele nacht heb ik wakker gelegen en zitten piekeren wat nou verstandig was om te doen. Zou ik mijn verliefde gevoelens moeten volgen, of een einde maken aan wat uit aan het lopen was op een fiasco? Mijn behoefte aan bevestiging om liefde en haar bokkensprongen veroorzaakten een ongezonde wrijving. Zij was een depressief meisje met ernstige problemen, ik een jongen met mijn eigen issues...

Ik wilde niet dat ons sprookje zou veranderen in iets naars. De volgende ochtend besloten we dan ook dat dit zo niet verder kon. Ze had me vanaf dag 1 gewaarschuwd. Ik heb dat genegeerd, maar nu was het dan toch zover. Het ging niet tussen ons. Zij hield niet van zichzelf en kon zich niet voorstellen dat iemand ooit van haar zou kunnen houden. Wat moet je daar nu mee? Ook bleek ze ditmaal expres afstandelijk te doen, omdat ze het niet kon verkroppen dat ik was vertrokken de andere dag. Maar hoe moet ik nu het verschil zien in de afstandelijkheid wegens depressie en de afstandelijkheid wegens boosheid op mij?! Ze had beloofd mij het verschil te laten weten...Dit was geen basis voor een relatie...We moesten afscheid nemen...Een paar uur lang hebben we liggen janken als puppy's. Ik vertelde haar dat ik teveel gevoelens had om puur vrienden met haar te zijn. Dan zou dit dus echt HET afscheid zijn. Zij beloofde me mijn adviezen op te volgen, ik beloofde haar dat ik stug door zou gaan met leven (de wetenschap dat zij mij in een afgrond zou duwen door dit alles was i.c.m. haar depressie ondraagbaar voor haar)...Een hartverscheurend afscheid volgde. En nu ben ik hier. Intens verliefd, intens houdend van (wat overigens 100% wederzijds is, dat voel ik), maar niet in staat dit over te dragen vanwege een geestelijke conditie van de doelpersoon. Ooit vertelde ze me dat ik alles was wat ze zocht in een relatie, maar dat haar toestand het onmogelijk maakte. Hoe k*t is dat?! Het zou perfect hebben kunnen zijn, zonder die depressie!

Pas nu ben ik me aan het verdiepen in wat een depressie is en wat in een relatie goed kan zijn om te doen: veel liefde geven en veel incasseren. Beide dingen die ik voor 200% voor haar over heb! Wat stom!!! Waarom lees ik dit nu pas? Waarom heb ik er zo radicaal een punt achter gezet?! Ik had door moeten hebben dat ik met haar depressie in discussie was, niet met háár! Ik kan het haar niet aandoen weer op haar stoep te staan, maar ik mis haar zo erg! Ik heb haar gemaild dat ik er spijt van heb haar niet als “gewone vriend” te kunnen zien en dat meen ik. Ik heb gezegd dat ik er voor haar ben. Geen druk, geen verwachtingen. Ik ben er voor haar en ik bid voor haar. Ik heb gevraagd om geen reactie, dat wil ik haar niet aandoen. Ik mis haar aanwezigheid, ook als maatje. Dus ik meen het wel. Waarom heb ik mijn eigen onzekerheid in de weg laten komen van iets waarvan ik zooo graag wilde dat het zou blijven? Waarom heb ik niet gezien dat ik haar met rust had moeten laten, het rustig aan had moeten doen...? Dat het haar depressie was die kil en koel tegen mij deed, niet zijzelf...Waarom nu pas?

Ik heb nu besloten dat ik toch echt niet zonder haar kan. Ik weet dat ze ook van mij houdt en dat dit haar erg veel verdriet doet. Ik ga haar een paar weken geven, haar laten realiseren waar ze mee bezig is en het vanaf daar als vrienden – maar stiekem als geliefde - heeeeeel rustig weer opbouwen. Ik heb gelezen dat het oplossen van een depressie komt als de gedeprimeerde zelf spuugzat is van zijn/haar negatieve gedachten. Mijn vertrek uit haar leven zou die druppel wel eens kunnen zijn...hoop ik...Ze weet dat haar depressie iets heel erg moois heeft gebroken. Zal dit haar er toe drijven te realiseren dat er wél mensen van haar houden? Dat ze wél een geweldig persoon is? Ze weet dat ik er ben voor haar...Het liefst bel ik haar nú op om haar in mijn armen te sluiten. Ik heb echter beloofd dit niet te doen, omdat ze zei daar gelijk voor te zullen bezwijken.

Wat moet ik doen?
We kunnen geen relatie hebben. We kunnen niet “gewoon vrienden” zijn. Ze is ziek. En toch is er dat greintje hoop in mij dat ze beter wordt en dat we weer samen zullen zijn. Een illusie? Het is het enige wat me op de been houdt...Wat een achtbaan was het deze maand...Zo intens! Ik mis haar zo...

Dankjewel voor jullie aandacht.

Zerotonine.