Het begon allemaal twee jaar en half geleden. Je zou het haast liefde op het eerste zicht kunnen noemen. Ik ontmoete haar op vrij jonge leeftijd. Haar ouders verzette zich hevig tegen onze relatie. Maar na lang vechten, veel tranen en moed wist ik hun respect te winnen. Opeens was ik altijd welkom, was geen moeite te veel. En het werd een prachtige relatie. Ondanks onze jonge leeftijd wisten we wat we wilden en ik zag echt een zielsverwant in haar. Op haast elk vlak stonden we op dezelfde golflengte. Net zoals de meeste relaties kende de onze wel zijn ups en downs. Alluwel, het eerste jaar en half er geen ruzie was. Na 2 jaar verliefdheid, begonnen mijn gevoelens te veranderen, gevoelens die ik niet begreep. Tegenstrijdige gevoelens zou je het kunnen noemen. Ik voelde nog veel liefde, maar vooral ook veel twijfel. Maakte ik mezelf iets wijs? Of was dit gewoon een korte periode waar ik door moest? Na een maand worstelen met deze gevoelens en vele malen tegen mezelf te hebben gezegd dat het gras op een ander echt niet groener is. Won mijn liefde voor haar de bovenhand. 3 maanden later was zij aan de beurt met deze gevoelens. U moet begrijpen dat ik tijdens onze relatie enorm veel last had van zware epilepsie. Mijn (ex)vriendin heeft me vele malen bijna onder haar neus zien sterven. Dus ik kan het haar natuurlijk niet kwalijk nemen dat het moeilijk was. Hoewel, ik haar als mijn god zag. Ze was mijn reddende engel. Ze was alles voor mij, ze hielp me overal door. Ik begon ze gewoon te bekijken als iets vanzelfsprekends, mijn enigste en grootste fout. Want door dit verbande ik haar naar de achtergrond en zat ik vol met zelfbeklag over die epilepsie aanvallen. Hoewel ze tot op vandaag beweerd dat het niet daarom is, heb ik toch een sterk gevoel dat het er allemaal iets mee heeft te maken. Ik had iets opgegeven wat ik normaal nooit zou hebben gedaan, ik was gestopt met te vechten voor onze relatie. Iets wat ik aan iedereen als een tip wil meegeven : Hoe goed en juist je relatie ook aanvoelt, stop nooit met ervoor te vechten. Blijf er elke dag aan werken.

De laatste maand begon ik onbewus te merken dat er iets aan de hand was. Kusjes verminderde, knuffels verminderde. Wij waren dat soort koppel dat nooit elkaar kon loslaten, we plakten als het ware een hele dag aan elkaar. Ik zag dit allen wel, maar wou het hoogstwaarschijnlijk gewoon niet zien. De laatste dagen waren vreselijk, ik probeerde op alle mogelijke manieren een reactie uit haar te krijgen, tevergeefs. Tot die avond de aarde onder mijn voeten werd gehaald. En dan nog op de meest laffe manier, via het duivelse programma msn kreeg ik te horen dat er een pauze werd in gelast omdat er langs haar kant veel twijfel was. Zo geschrokken door dit alles ben ik hysterisch ineengezakt op de grond, mijn moeder die de slag hoorde vond me aan de trap. De eerste lichte aanval was een feit. Ik kon het gewoon niet bevatten, waarom deed ze me dit aan... Ik aanbad haar op alle mogelijk manieren. Achteraf gezien was dit waarschijnlijk een grote fout. Na een tweede domme beslissing om even mijn gedachten te willen verzetten en te gaan wandelen me de hond. Ben ik nogmaals ineen gezakt dit maal op de weg. Feitelijk kan ik mij niet veel meer herinneren hiervan ik was gewoon ongelooflijk gelukkig. Vlak voor ik die epilepsie aanval kreeg (het voelde aankomen, dus) zei ik tegen mezelf, ik wil niet meer wakker worden. Wat me blijkbaar haast was gelukt. Want de volgende dag werd ik wakker in een ziekenhuis bed. Ik was buiten mezelf van woede, ik wou hier helemaal niet zijn, het moest gewoon over zijn. Ik heb toen meteen naar mijn (schoon)moeder gebeld, die zeer vreemd reageerde via de telefoon. Wat ik eigenlijk niet van haar gewend was, want ik heb altijd gedacht dat ze de relatie had aanvaard. Wat dus niet zo bleek te zijn, u moet begrijpen mijn vriendin was altijd de lieveling. En als ik zo vrij mag zijn, heb ik ook besefd dat ze een eerste klas manipulator was. Ze heeft me weten te isoleren van mijn vrienden, eiste dat ik elke dag langs kwam, en zei me elke dag dat ik van haar was en zij van mij. Een echte brainwash kan je het noemen, maar blijkbaar hebben mensen de vreemde neiging zulke mensen nog liever te zien dan eenders wie. Na ik uit het ziekenhuis werd ontslaan, zijn we meteen langs mijn vriendin gereden. Het vreemde was dat ze meteen buiten stond en me in de armen viel. Op die moment dacht ik; de nachtmerrie is over, het is voorbij, alles zal terug worden zoals het was. God, wat zat ik er vreselijk naast. Na een wandeling van een uur samen. Begreep ik goed, wat er aan de hand was. Dacht ik, want tot op vandaag ben ik er nog niet zeker van. Ze maakte dezelfde periode door als ik. Veel twijfels ze wist niet goed of ze me alleen nog vriendschappelijk graag zag of het nog echte liefde was. Mits ik haar erg goed kende en enkel in haar ogen hoefde te zien om de waarheid te weten, zag ik nog een duidelijke diepe liefde. Eigenlijk was ik gerustgesteld, ook al zei ze me constant geen hoop te koesteren, omdat ze zelf niet wist hoe het zou aflopen.

En toen pas begon de ware nachtmerrie... Telkens ik op msn kwam, waren haar nicknames zo ongelooflijk kwetsend. Ze zei telkens als ik haar zag geen hoop te koesteren, maar ondertussen bleef ze me toch maar hoop geven. Toen besliste ik iets radicaal te ondernemen. Iets wat ze wel gewoon was van mij vermits ik een zeer romantische ziel ben. Die nacht kon ik niet slapen, ik wist dat ik iets moest doen, al was het maar voor mijn eigen gemoedsrust. Dus ik ging om 2 uur 's nachts tulpen in de buren hun voortuin plukken. De bloemenblaadjes verspreide ik over heel mijn bed de volgende dag, ook maakte ik een mooi boeketje. Ik ben altijd bezig geweest met videobewerking, dus vanzelf sprekend werkte ik een hele nacht aan een filmpje van onze 2 jaar en half samen, met alle mogelijke herinneringen. Ik zette heel mijn kamer vol kaarsjes, en ging een fles champagne kopen. Hoewel ze aangenaam verrast was, stampte ze mijn hart plat. Want haar eerste reactie was meteen; ge denkt toch niet dat ik u nu direct ga kussen. Ik zette wa romantische muziek op en ging bij haar liggen op bed. Hoewel ik haar hele tijd knuffelde merkte ik dat het haar nog warm nog koud liet. Toen kreeg ik het moeilijk, ik begon te huilen, en opeens was weer alles hoe het was. Ze knuffelde me alsof we nog samen waren. Toen ik afscheid van haar moest nemen, gaf ze me enkele spullen terug. Inclusief een ring die van mij was maar die zij altijd droeg. Ik droeg er één van haar aan een ketting. Het vreemde was, ze had die ring als eens terug gegeven. En ik had die dan nog eens stiekem op haar kamer achtergelaten met een briefje; ik hou nog steeds van je. Maar om die ring rond haar vinger te krijgen moet ze die verplooien anders past hij niet. En de ring was weer verplooit een duidelijk teken dat ze hem had gedragen. Toen ik ernaar vroeg gaf ze een dom excuus, dat ze zonder niet zo goed kon schrijven. Na de spullen te hebben uitgewisseld voegde ze er nog aan toe, moesten we terug samen komen dat die spullen gewoon terug kunnen gewisseld worden. En weer liet ze me staan met nieuwe verse hoop.

Een week vervloog, en ik had eindelijk kracht en moed gevonden om haar te blockeren en ter verwijderen van msn. Iets wat me zeer veel moeite kostte. Ik belde haar die volgende morgend op, om te vragen of ze woensdag mee ging wandelen met de hond. Een hond die ik voor ons beide had gekocht. Opeens begon ze te wenen aan de telefoon en beloofde nog iets te laten horen of ze mee ging of niet. Ondanks een beetje geschrokken te zijn, had ik geen hoop dat ze me nog zou bellen. Die zelfde dag nog net na school krijg ik telefoon van haar of ze nu meteen kon komen om te gaan wandelen. En weer begon het metertje met hoop te stijgen. Toen ze aan de deur stond, ik weet niet waarom maar opeens waren de rollen omgedraait. Ik was niet meer de zwakke, maar zij wel... Ze was doodongelukkig en zag eruit op een manier ik haar nog nooit had gezien, hoewel ze er altijd nog mooi uit ziet hoe vreselijk ze zich ook voelt. Ze bleek eigenlijk gekomen te zijn om haar hart te luchten. Iets wat ik nog niet heb verteld is de reden waarom ik denk dat ze opeens zo een ommezwaai heeft gemaakt. Ze is namelijk van studierichting verandert en werd niet echt aanvaard in haar nieuwe klas. Ik heb haar gesteund waar ik kon, maar ik kon moeilijk naast haar op de schoolbanken gaan zitten. Toen ze het zo beu was, is ze zichzelf gaan veranderen, en heeft ze daardoor eindelijk vrienden kunnen maken. Het nadeel was wel dat ze opeens uitging, terwijl dit altijd iets was wat ze nooit graag heeft gedaan. Ik deed het trouwens ook niet zo graag, dus dat vormde nooit een probleem. Maar goed, ik liet haar alles toe, ze ging uit met die vriendinnen. Ik wou niet dat ze me later zou verwijten dat ik haar jeugd heb afgenomen. Uiteraard was de enigste voorwaarde dat ze trouw was. Waar ik me overigens geen zorgen om maakte.

Goed ze kwam dus haar hart luchten die dag, het bleek om een vriend te gaan die niet meer bij haar binnen mocht. Daar was ze erg verdrietig om. Dat die vriend niet meer binnen mocht vond ik helemaal niet erg, het waren toch allemaal sukkels. Toch had ik er een vreemd gevoel bij. Ik heb haar niet veel tijd gegeven haar hart te luchten. Ik heb nooit mijn hart kunnen luchten over alles wat ze me had aangedaan. Dus voor de eerste maal stond ik sterker in mijn schoenen als haar. En ik begon maar door te razen over wat ze me had aangedaan. Opeens begon ze te huilen. Ik nam haar hand vast, om te zien wat haar reactie was. Ze nam die stevig vast en we wandelde hand in hand verder. Tot er een moment kwam dat ik haar diep in de ogen keek, en zei; ik zie nog steeds een diepe liefde. We wandelde verder, maar ze zei hier niets op. Waarop ik zei; of heb ik het misschien fout? Ze kijkt me aan en zegt op een hele vreemde manier; ik zeg toch niets... Een duidelijke, ja dus. Dus ze wandelde zo net hand in hand met mij en gaf op de kop toe ook nog een toe dat ze nog steeds van me hield. Ik genoot van elke seconde die ik bij haar was. En ik nam afscheid van haar met een goed gevoel, ik vroeg haar; als er een ander in je leven is, wees dan alsjeblieft zo eerlijk omdat te zeggen. Ze beloofde me eerlijk te zeggen als er een ander in haar leven was. Ze zei zelf dat ze woensdag nog langs zou komen. Die avond belde ik haar nog om haar eraan te laten herinneren dat ik Woensdag werk en ze dus voor 5 uur zou moeten komen. Ze reageerde weer heel koeltjes, en toen was het genoeg voor mij. Ik werd boos en zei tegen haar, ik ben u kotsbeu en heel deze situatie, en ik hing op. Opeens voelde ik me een klein beetje een winnaar.

Woensdag storte mijn hele wereld in, die vriend die niet meer binnen mocht bij haar. Bleek al eventjes haar nieuw lief te zijn. Ik ben toen zo woedend geworden. Ik heb haar meteen gebeld, en heb gezegd; Ge bent me wel heel snel vergeten hé, ik weet dat ge ermee samen zijt. Waarop ze meteen heeft opgehangen. Dit is nu ondertussen een week geleden. Ik heb niets meer van haar gehoord en ergens ben ik daar zeer blij voor. Ik heb begrepen dat het gewoon voorbij is, ik weet zeker dat ze nog van me houdt. En zal ondervinden dat het gras op een ander niet groener is. Maar ze zal vrees ik niet meer welkom zijn. Hoewel ik nog steeds een diepe liefde koester voor haar. Ik heb dan ook voor haar een brief geschreven die ze morgen in haar brievenbus zal vinden.

Het Geluid Van De Stilte

Daar stond je ik kon geen woord uitbrengen
Liefde op het eerst zicht was een feit
Mooie herinneringen werden de onze
En na een prachtige periode van 2 jaar en half
Riep je alles een halt toe, de aarde viel weg onder mijn voeten
Angst greep me in een wurgende houding
Verdriet beheerste voor 2 volle weken mijn leven
Doch, was hoop de emotie die me het dichtste stond
Toen ik je in je ogen keek zag ik nog steeds een diepe liefde
Hoewel je over alles hebt gelogen, was dit de enigste zaak waar je niet over kon liegen.
Momenteel kan die diepe liefde me niets meer schelen
Ooit beloofde je me altijd eerlijk met me te zijn
Je bleek een verachtelijke leugenachtige slang te wezen
En dat mijn lieve, is de reden waarom ik wens jou nooit meer te zien
Hoewel ik nog steeds een diepe liefde voor je koester
Laat ik voor de eerste maal in mijn leven mijn verstand spreken
Niemand heeft me zo diep gekwetst als jij
En om volledig eerlijk met je te zijn, iets wat jij niet met mij kon…
Voel ik nu een diepe opluchting
Want zoals Boudewijn De Groot zingt in Testament;

“Mijn vriendinnetje,
Ik laat je alle nachten dat ik tranen om jouw ontrouw heb gestort.
Maar onthoud dit wel ik zal geduldig wachten tot ik lach, omdat jij ook belazerd wordt.”

In het verleden hebben we het woord voor eeuwig veel gebruikt
We hebben elkaar zelfs voor eeuwig beloofd
Nu kan ik jou voor eeuwig beloven, dat je me nooit meer zal zien…
En nu heb ik voor eeuwig om jou te vergeten,
Wat niet nodig zal zijn,
Want je hebt het me wel heel makkelijk gemaakt
Om je voor eeuwig te vergeten…

Je hebt me geraakt in mijn grootste zwakheid; mijn vertrouwen
En dat is iets wat altijd een wonde zal blijven
Waarvoor mijn dank, ik zal nooit meer zo snel iemand vertrouwen.
Na twee jaar en half, die een grote leugen bleek te zijn
Rest er me alleen nog maar: Het Geluid Van De Stilte.

Vaarwel Eline,
Ik verdwijn met dit gedicht voor eeuwig uit je leven, al onze herinneringen, brieven, foto’s zijn tot as vergaan en zijn nu aan de aarde toevertrouwd. Je hebt me diep teleurgesteld. Ik bewandel het levenspad nu verder met een frisse nieuwe bries in de rug.

Shaun

Wat is jullie gevoel over deze situatie? En hoe moet ik nu verder met mijn leven? Ik heb nog nooit dit soort pijn gevoeld. Alsof je hart door twee gesneden wordt.