Zaterdagavond.........(ik schrijf dit gewoon om te schrijven)

Een leuke dag gehad, kan er niets anders van maken, weg geweest met vrienden. Zojuist even op Facebook en natuurlijk zag ik foto's.......(ik kan het niet om haar volledige te blokkeren, afin)

Ze is weg geweest, met een vriendin en een "vriend" naar een stad waar ik notabene een aantal maanden nog een romantische midweek met haar ben geweest. Zag zo veel herkenbare zaken. Zelfde musea, zelfde omgeving, een lach op haar gezicht. Prachtig om te zien, maar ook pijnlijk. Het "lijkt" haar allemaal zo erg mee te vallen. (het voelt steeds meer of ik die een grote last in haar leven was, waar ze uiteindelijk na lang wikken en wegen eindelijk afscheid van heeft durven nemen) Het leven gaat door......en ja zoals ze aangaf 'jij moet door gaan met je leven' is dat veel makkelijker gezegd dan gedaan.

Ook die "vriend" waarmee ze samen was....ik mag er niets over denken.....maar ja....toch doe je dat.

Het geen contact hebben helpt wel, en ik voel me ook niet meer de hele dag beroerd, maar dit soort momenten zijn killing......en hoe erg ik deze ook probeer te vermijden, op de een of andere manier blijf je de link behouden. Het spijt me zeer, maar na 2 maanden stap ik er niet zomaar overheen. Ik zet geen knop om en zeg 'het waren 4 hele fijne jaren, bedankt en tot ziens'

Het leven wordt gekenmerkt door pieken en dalen en....zonder de dalen, zullen wij nooit echt genieten van de pieken....c' est la vie. Ik geloof heel erg dat dit soort momenten je vormen, je karakter bepalen en je maken tot wie je ooit zal zijn.....al hoop ik dat het me vormt tot een sterk(er) persoon en dat ik toekomstige liefde niet zal mijden, dat ik ooit het "meisje" of "de vrouw" van mijn dromen tegen zal komen en kan behagen zoals ik dat ooit heb gedaan. Kan vertrouwen, kan loslaten, kan vasthouden en kan liefhebben.

aan jou: Ik zal je niet vergeten, maar ik zal je ook niet meer liefhebben, want dat wat ooit was.....tja, dat komt niet meer terug. Mijn hart is gebroken en langzaam ben ik alle stukjes bij elkaar aan het rapen. Soms....door een gebeurtenis, laat ik weer eens wat stukjes vallen. Maar dan denk ik, jij kiest voor jezelf en dat doe ik ook. Ik houdt mijn rug recht, veeg de traan van mijn wang en pak de verloren stukjes weer op, realiserend dat ik er meer pak, dan dat ik heb laten vallen. Ik ben slecht mens...en ooit zal ik weer liefhebben. Maar eerst, eerst zal ik de stukjes zoeken, ze opbergen en een mooi plekje voor ze zoeken terwijl ik mijn hart laat genezen. Alleen dan, dan zal ik weer lief kunnen hebben. Ik zal soms aan je denken, maar ik zal me niet laten kwetsen. Ik wens jou een prachtige toekomst vol gezondheid, geluk en liefde en ik hoop, vanuit de grond van mijn hart dat jij vindt wat je zoekt....maar nu laat ik je los.

tot de volgende keer.