Zaterdagavond

afbeelding van paula50

Het is zaterdagavond, sinds mijn relatie met, zoals ik het zie, de liefde van mijn leven over is, zijn mijn weekenden soms hel, ik denk de hele tijd; heeft hij al iemand anders? maakt hij het voor haar ook zo gezellig met kaarsjes, wijn, knuffels, aandacht, liefde, sex?
Het is nu ruim anderhalf jaar geleden dat ik heel grof en laag gedumpt ben door hem; met 1 telefoontje, hij zou daarna nog met mij praten, maar heeft dat laten afweten. 6 brieven heb ik hem gestuurd, hem zowat gesmeekt om antwoorden, excuus aangeboden voor wat ik mogelijk allemaal fout had gedaan, hem verwijten gemaakt, gevraagt of hij redelijk kon zijn en mij een antwoord kon geven na bijna 7 jaar samen, hoe kan je zoiets doen?
Mijn laatste brief heb ik verleden jaar met kerst gestuurd, weer geen reactie. Er is toen iets geknapt in mij, ik zag eindelijk in dat ik nooit, maar dan ook nooit meer iets van deze man zou kunnen verwachten. Ik heb me op mijn werk gestort, ben gaan sporten, leerde nw. mensen kennen, heb mijn huis opgeknapt en mijn garderobe vernieuwd, bijna alles uit de tijd dat ik nog een relatie met hem had heb ik weggedaan. Ook heb ik veel boeken gelezen. Vaak voel ik me nu dan ook wel weer tevreden en kan weer gelukkig zijn met kleine dingen. Maar op zaterdagavond blijft dat rotgevoel van gemis en vooral missen van....
Soms denk ik erover nog een brief te schrijven, misschien heeft hij ondertussen spijt en durft niet uit zichzelf te bellen? En waarom wil ik nog steeds niet in de buurt van zijn straat komen of naar het winkelcentrum daar? Ik wil hem nooit meer zien, ook al wonen we in dezelfde plaats (gelukkig is het een vrij groot dorp, zodat je elkaar kunt ontwijken) Waarom voel ik zoveel woede en haat naar hem toe, maar kan ik ook zo intens naar hem verlangen?
Ik denk zelf dat ik hem teveel het middelpunt van mijn leven heb gemaakt toen, sommige mannen benauwd dat. Het overdoen kan niet meer.
Het gaat nu echt beter met me, maar zelf denk ik dat het nooit meer helemaal overgaat, altijd zal er een stukje in mijn hart zijn dat verdriet zal houden om dit verlies, ik hoop alleen dat met de jaren dit stukje kleiner en kleiner gaat worden en hoop zelfs dat er ooit een moment komt dat als ik hem zou tegenkomen dat ik me dan zal afvragen; heb ik om hem nu echt zoveel pijn en verdriet gehad? Paula

afbeelding van hoopie

@paula50

Hoi paula, daar zit je dan anderhalf jaar verder en nog de gedachten aan hem. Weet wat je voelt, ben nu ook ruim anderhalf jaar gescheiden en dat klote gemis blijft maar opspelen.
Je weet het is defenitief maar de herinneringen blijven nog jaren in je gedachten. Het is zo moeilijk om dat uit te wissen zo niet onmogelijk.
Probeer een balans te vinden dus ook aan de nare dingen van hem te denken, dat helpt soms een beetje.
Het lijkt soms op een stille liefde die nooit meer beantwoord wordt waarbij je romantische gedachten hebt.
Kijk maar naar foto's van vroeger, de gedachten komen op, over de "goede" tijd, je kijkt er met weemoed op terug en denkt wat gaat de tijd toch snel.
En toch, dit hoort bij het leven de tijd tikt maar door. Cliché, je leeft nu, het verleden is geweest en de toekomst moet je nog beleven dus maak er nu wat van en wie weet gebeuren er nog mooie dingen waar je later weer op terug kunt kijken,
Dit is het leven en probeer ervan te genieten, ieder krijgt z'n portie.
Mooie gedachten aan vroeger, denk dan maar ik heb ze mogen meemaken maar we gaan weer verder.

Succes met de goede dingen!

hoopie x

afbeelding van stuurloos

@paula50

Ik vind het heel goed dat het nu beter met je gaat. Probeer hem uit je gedachten te krijgen. Hij is jou echt niet waard. Zelf word ik wel een beetje moedeloos van de tijd die er overheen blijkt te moeten gaan. Bij mij is het pas 4 en halve maand onderweg. We hadden een relatie van 23 jaar. Ik word er niet blij van als ik denk dat het zo lang moet duren. En het doet zo'n pijn om te weten dat die ander gewoon echt niks meer voor je voelt of zelfs maar over je denkt. Ik had hem ook tot mijn middelpunt gemaakt, blijkt nu. En dat is echt het stomste wat je kunt doen. Nooit jezelf verliezen, maar je groeit er gewoon in. Zo makkelijk kunnen zij hun leven opnieuw inrichten en zelf blijf je over met de brokstukken en een hele hoop emoties. Misschien moeten we er van leren, komen we er sterker uit en gaan we in ieder geval nooit meer zo'n fout maken. Maar op dit moment helpen deze woorden me ook niet echt. Ik moet ieder moment door en het is inderdaad af en toe een hel. Heb een tijdje geleden een boek gelezen "als hij maar gelukkig is" van Robin Norwood. Tijdens het lezen is me heel veel duidelijk geworden. Ik zou willen dat ik het gelezen had tijdens de relatie, maar dat is niet gebeurd. UIteindelijk komen wij er ook uit en zullen we ook weer gelukkig zijn. Liefs stuurloos

afbeelding van rozenblaadje

weekend

Hey paula,
Tegen de weekends kijk ik ook het meeste op, want dan val ik een beetje in een gat. Tijdens de week ben ik voortdurend bezig, werk en hobby's en in het weekend lijkt alles een beetje stil te vallen. Het doet pijn als ik dan hoor dat hij zich aan het amuseren is, terwijl ik de tijd heb om te piekeren en hem te missen. Maar weet, eens de zaterdag (voor jou dan) voorbij is, dan gaat het opnieuw beter. Denk dan dat het zomer wordt en niet aan de winter die telkens opnieuw langskomt. Veel goeje moed, je komt er wel!