Hallo lieve mensen,

Ik ben J, 19 jaar oude jongeman en er zit me iets dwars.
Toen ik 15 jaar was, werd ik smoorverliefd op iemand. Deze persoon werd ook verliefd op mij en we waren heel gelukkig samen. We deden van alles, we hadden het erg gezellig! Na bijna 3 jaar, gebeurde er wat vreemds. Zij begon opeens erg vreemd te doen, erg afstandelijk. Op een gegeven moment waren we allebei geslaagd voor onze Havo opleiding, gingen samen op vakantie wat dan weer wel erg gezellig was, en die afstandelijkheid was opeens weer weg. Ik dacht: het zal wel aan mij liggen, het zal vast niet meer gebeuren.

Wat had ik het mis.

Een paar weken na die hele leuke vakantie, vertelde ze tegen me dat ze naar een of ander festival ging. Zonder dit van te voren aan te geven, meteen het volgende weekend toen der tijd. Ik reageerde met: oke, heel veel plezier en laat af en toe wat van je horen!
Meer vroeg ik niet. Alleen of ze af en toe wat wilde laten horen van hoe het gaat en wat ze allemaal gedaan heeft.

Heb heel het weekend niks gehoord. Ze negeerde zelfs mijn berichtjes.
Toen ze thuis was van dat festival vroeg ik aan haar of ik langs kon komen want ik had niks van haar gehoord en wilde graag weten hoe het ging met haar. Haar reactie: Kan je alsjeblieft ander keertje komen? Ben erg moe en ik ga morgen naar de introweek.
Introweek? Hoor je dat niet gewoon te vertellen aan iemand waar je al bijna 3 jaar gelukkig samen mee bent? Maar goed, ik vertrouwde haar gewoon dus ik antwoorde: oh oke, veel plezier dan weer en ik hoor het wel wanneer ik je zie. Wil je me alsjeblieft deze week wel op de hoogte houden? Weer had ze het beloofd. Maar er is niks van gekomen.

Hier begon ik, misschien wel begrijpelijk, in paniek te raken. Ik smste elke dag wel een keertje, heb zelfs proberen te bellen maar ze nam niet op en belde niet eens terug. Heb 1 berichtje terug gehad wat erg kort door de bocht was. Kortom, weer een week zonder wat te horen te krijgen. Het knaagde echt aan me. Toen ze die vrijdag avond thuis kwam, belde ze me. Ik was erg verrast en ook erg opgelucht, ze gaf nog om me. Ik vroeg hoe het was en ze vertelde van alles. Daarna vroeg ik aan haar of ik de dag daarna naar haar toe kon komen naar m'n werk. Haar antwoord: lijkt me niet slim, ben erg moe en wil uitrusten.

Dat vond ik niet tof. Ik kreeg steeds duidelijker het gevoel alsof ze me aan het lijntje hield.
De dag daarna, na m'n werk ben ik gewoon naar haar toe gegaan. Ik belde aan, ze deed open. Het eerste wat ze zegt: 'Ik had toch gezegd dat ik niet wil dat je langs kom?!'
M'n emoties op dit moment waren erg in de war. Moet ik hier nou boos om worden? Verdrietig? Ik wist het niet, maar ik liep gewoon naar binnen en begon tegen haar te praten. 'Ik vond het niet echt leuk dat je me niet had verteld dat je eerst naar een festival zou gaan en daarna meteen een introweek had. Waarom heb je dat niet verteld?'
Ze reageerde alsof het haar niets interesseerde. Toen zei ze: Ik denk dat we er maar mee moeten stoppen. 'Ik ben nog niet klaar voor een serieuze relatie.' < Dat zei ze recht in m'n gezicht na een relatie van 3 jaar. Drie jaar, niet serieus genoeg. Dit deed mij zo, zo veel pijn. Ik barste in tranen uit. Ze had me die laatste paar weken zo veel pijn gedaan, en dan flikte ze me dat ook nog. Dus na wat praten en huilen, accepteerde ik het maar. Ik vroeg aan haar hoe het was, het festival en de introweek enzo, gewoon om te kijken of we nog vrienden kunnen blijven. Het voelde goed uiteindelijk. Thuis stortte ik weer in, maar ik pakte het in de loop der tijd langzaam weer op.

En toen gebeurde er weer iets bijzonders. Iets wat me nu nogsteeds, na bijna 12 maanden nog zo veel pijn doet.

Ze begon tegen me te praten op whatsapp. We hadden sinds dat het uit was niet meer gesproken. Het begon gewoon normaal: Hee, alles goed?
Ik antwoorde: Ja het gaat prima! En met jou?
Waar zij het volgende op reageerde: 'Ja het gaat goed, ik ben echt blij dat het uit is.'
Ouch.
Ik reageerde: Oke, hoezo dan?
Zij: 'Je hebt erg veel tegen me gelogen in de relatie en je bent vreemd gegaan. Ik weet het zeker. Krijg kanker.'

Vanaf dàt moment, toen ik die woorden las, ging het licht bij me uit. Ik schreeuwde alles bij elkaar, begon muren te stompen, ik was zo kwaad. Ze was letterlijk dood voor me. Heb mezelf maar gekalmeerd, gereageerd op een rustige manier dat dat niet zo is, dat ze haar zelf daar mee voor de gek houd. Toen heb ik niks meer van haar gehoord, nog steeds niet.
Wat is er verder in dit jaar sinds de breakup nog gebeurd?
Ze stuurde me allemaal foto's via snapchat. Dat ze een prei aan het aftrekken was en aan het pijpen was, naar mijn beste vrienden stuurde ze ook halve naaktfoto's. Ze probeerd me zo erg uit te dagen, het is niet eens grappig meer. Ze heeft toen ze een keer een vriend van me tegen kwam gezegd: doe maar de groeten aan hem.
Ze hangt de slet uit. Ze is zo erg veranderd, het was zo'n leuk lief meisje, en nu dit.

Dit is een beetje een korte versie van wat mij is over komen. Mijn probleem nu is, is dat ik het gevoel van verliefd zijn mis. En ik denk dat het zelfs zo erg is geworden dat ik nooit meer verliefd word. Die persoon heeft me zo veel pijn gedaan, het treitert me nogsteeds.

Heeft iemand van jullie advies of tips over hoe ik het gevoel van verliefdheid weer terug kan krijgen? Ik mis het ontzettend erg om in zo'n leuke relatie te zitten. Ik heb zoveel liefde te gevan maar ik kan het niet kwijt. En toch denk ik dat ik onbewust bang ben geworden om mezelf te binden met iemand, omdat ik dit niet nog een keer wil mee maken. Ik hoop dat iemand me hiermee kan helpen.

Bij voorbaat dank.

Groeten, J.