Don't do it.....niet doen, je krijg spijt uiteindelijk...laat hem even....
Ik spreek echt uit ervaring, laat m even, wil hij jou, of jou niet kwijt dan komt hij vanzelf, ik heb mij love ook niet gelaten, en nu achteraf heb ik spijt, dus doe het niet....je schiet er niets mee op, alleen pijn....en wil je dat????
Hou jezelf in de hand....hard, moeilijk, maar denk aan jezelf,....ik kan je niet dwingen, maar wel behoeden voorn grote fout.....wees chil....voor jezelf

Liefs pallmallwoman

Niet gedaan!

Net zonder tranen foto's bekeken..
Vroeg me net zelfs af.. Waar blijven die tranen..
Moe..

Hij was snel terug.
Uiteindelijk laat, heel laat weggegaan.
Weggaan was moeilijk. Tot op het laatste moment, met de hakken al over de sloot beide vol met snot en tranen.

Knuffelen, huilen, praten, eten, huilen, intiem, praten, huilen, knuffelen, eten, huilen en weer opnieuw.

Oprecht geraakt door mijn inzichten.
Oprecht raken zij de Zijne.
Oprecht ga ik daar nu alleen mee aan de slag.
Ik kan alleen maar hopen, vertrouwen, en uitzien dat het mij, ons, gegeven is straks samen weer opweg te gaan.

Ik kan bidden, schreeuwen, huilen.. Dat deze les nodig was maar ik o zo alsjeblieft.. Deze reis samen verder wil bewandelen.
Laat die kans mij gegund zijn..
Laat dat de bedoeling zijn..
Laat dat de golf van het leven zijn.. Leren en ontwikkelen.. Samen

De inzichten nu.. Sluimerde langer.
Niet bij machte te stoppen.
De inzichten zijn nu als een gevangene die rammelt aan zijn keten een hard geluid in mijn ziel.

Gods wat een zeer.
Ik zie.. Ik wil.. Ik doe..Laat dit verscheurende einde niet ons aller einde zijn..

Laat er nu een zaadje gezaaid zijn., voor een mooie stevige boom.
Een kleine zaailing.. Voorzichtig twinkelend van de eerste tekens van bewustzijn..twinkelend klaar om boven de grond te gaan groeien.
Nu nog schuchter als een zacht windje.. Stiekem af en toe al proeven van de zuurstof boven de grond.
Die torenhoog wordt, gezond en fitaal.. Ijzersterk voor af en toe een stevig windje. Die de seizoenen ziet komen, de vogels beschutting biedt en stevig geworteld is. Takken zo buigzaam. Stam vol sap, bladeren vol voeding.

Daar stond je dan net met rode ogen..
Je ziet er niet uit.

Ik ziet hier met mijn oortjes in.. te rammen op mn rapport.
Vordert gelukkig goed. Tussendoor wel steken, fikse pijnlijke steken.

Ondertussen luisterend naar (heel fout)..
Jan smit- Leeg Om Je Heen

Lieve lieve lieve lieve lieve schat.. ik ga door de grond.
"Weet dat wij de storm doorstaaaaan... samen kun wij de wereld aan... en alles in mij dat jou vertrouwd...."
Al valt het eventjes zwaar..

Het is stil aan de overkant!!!
Laaaalalalaaaa

Kak kak kak kak

Toch weer wat contact vannochtend.
Ik heb nog niets terug gestuurd.
Zo lang ik niet weet hoe ik ga en wil reageren.

Voorzichtig wat lucht en Zonlicht geven..

Het is moeilijk hoor.
Na mijn reactie even koetjes en kalfjes..
Oppervlakkig gekakel.
Wel met zijn initiatief.

Dus we zijn verder, veel verder, dan zaterdag.
Zondag is een grote opschudding geweest.
Vanuit daar is het allemaal weer een beetje losgekomen., gaan sudderen.

Maar koetjes en kalfjes.. Zo moeilijk.
Zo voorzichtig.
Zo lastig.

Gelukkig zijn jullie hier.
Om mijn verstand en realisme te steunen in wat ik stiekem wel weet.
Maar de wijze woorden van waterman.. Een verhaal over een elastiekje..
Ook ik heb dat nodig hoor! Nog steeds! Nu na 2,5 week.

Weten dat dit nu goed is. Dat er nu gewoonweg even niet meer aardbeving in zit. Dat het moet sudderen. Rustig.

Maar m'n hart schreeuwt! Vol van vertrouwen, geloven in en liefde.
Ik zou het liefst weer twee uur bellen.. Weer de diepte opzoeken.
Weer meer ophelderen en oplossen.
Emotie delen, liefde delen, elkaar raken.
Ik zou zo graag willen..
De stilte als een onhoorbare harde echo..

Twee uur verder..

Alle wegen staan nog open.
Groeien zaailing groeien!! Rust water zonlicht.

bah.. stomme nacht..
Dag voorbij zonder inhoudelijk gesprek.
Voelt als een gemiste kans.
Geen zin in slapen.
Liever oplossen die handel..

Nachtje doorgebracht.
Gepraat, gegeten, gepraat, geknuffeld, niet geslapen (ik).
Hij half.
Maar dat is niet erg. Elke seconden dat ik wakker was vannacht was ik mij bewust van het vertrouwde, het fijne.
Zijn warmte, zijn ademhaling, de kamer, het huis, de plaats. De spullen, de geur van de dekens.

Fout.
Misschien heel fout.
En dan nu ga ik opweg, alsof het nooit anders is geweest.
Zo vertrouwd, en het tafereel vannochtend weer zo normaal.
"kus""doei"

Rare wereld.
Vreemd. Iets wat zo normaal en zo vertrouwd zichzelf oppakt, en dan toch door je ratio het dubbel maakt.
Ja maar..

Ik stap zo de deur uit.
Wie weet of dat de laatste keer is, of weer een begin, een stapje verder weg of weer een stapje dichterbij.
Wie weet..
De tijd..

Ik twijfel of ik mijn genoteerde gedachten naar hem opstuur.
Wat berichten van mijn blog hier..
Wat gedachten vanuit mijn telefoon en laptop opgeslagen in Word..