De ene keer denk ik: oké nu gaan we ervoor en we gaan het achter ons laten. De andere keer moet ik constant aan hem denken en wil ik hem niet loslaten. Ik ben foto's gaan kijken van ons; en de tranen kwamen weer. Toen ik ons daar op die foto zag staan toen dacht ik van; kun jij het nu niet zien, zie je dan niet dat wij gewoon voor elkaar gemaakt zijn?
De dag dat hij bij me kwam om het uit te maken twijfelde hij nog; ja ik weet niet wat ik moet doen en uiteindelijk heeft hij toch de beslissing gemaakt om het uit te maken. Hij twijfelde zó erg en hij wist echt niet wat hij moest doen. De avond voordat het uitging heeft hij zelfs even gezegd dat hij het niet uitging maken en uiteindelijk de volgende ochtend was het dan voorbij. Na zoveel twijfel. Sindsdien niks meer van hem gehoord. Alleen een paar keer koeltjes via MSN. Met uitgaan kwam hij steeds naar mij toe en zei hij dat hij zenuwachtig was om mij te zien, kreeg stiekem een flesje mix in mijn hand gedrukt, hij zwaaide als hij langs kwam en ik hem niet zag, vragen of ik nieuwe kleren had etc. zeggen dat ik een fantastische meid was, maar dat het nooit meer goed zou komen omdat IK te onzeker ben. Nou lekker is dat, ik zit er gewoon even helemaal doorheen.

Ik kan gewoon niet begrijpen dat het voor hem helemaal over is na zoveel twijfel. nu is hij ook nog met iemand anders bezig en daar ga ik ook alleen maar dingen van denken, wat nou als ze leuker is dan mij, wat nou als hij veel gelukkiger is met haar..
Hoe kunnen mensen je zoiets aandoen vraag ik me af? Dat gevoel van iemand kwijt zijn, het gevoel van "liefdesverdriet" BAH