En wij zijn blij met jou.

het komt echt wel goed met je.

Sterkte

Tomaat

Lieve schat,

Ja...ik weet wat je voelt. En inderdaad, je bent nu terug in de rouw, net als ik. Al was mijn relatie een stuk korter (maar wel heel intens en gods het doet gewoon heel erg pijn om van zulk geluk weer terug te vallen in zulke wanhoop).
Maar geef jezelf wat tijd. Het is pas 2 weken uit. Mijn huisarts en rouwtherapeute (loop ik nog steeds bij) vertelden mij dat omdat je die diepe put zo goed kent, de angsten die het meebrengt, het tomeloze verdriet, je veel sneller weer in dat oude gevoel zit. En daarbij is er ook de angst voor de angst. Je psyche herkent het gevoel en denkt...oh god...nee toch niet weer díe put? Waarin ik de vorige keer bijna verdronken ben?
Ik heb echter de overtuiging dat mijn huisarts gelijk had toen hij zei...het voelt exact hetzelfde...maar vertrouw me, het zal een stuk korter duren.
Iemand (ook een lotgenoot) vroeg mij vandaag, voelde het écht hetzelfde? En ik kan bijna zeggen van ja. De eerste 2 weken dan. Weer blinde paniek, niet kunnen eten, dat continue nachtmerrie gevoel, niet kunnen slapen.
Maar nu, 2 weken later, merk ik dat er ook weer wat lichtere momenten zijn. En die waren er toen mijn lief overleed écht niet. Toen was ik zeker een dik jaar in een staat van gekte. Het gaat nu met golven, golven van verdriet en missen, golven van woede (godverdrie...hij wist dat hij met iemand iets begon die zoiets had meegemaakt, dat ik voor het eerst mijn hart openstelde en toch heeft hij me dit aangedaan...of iets in die trant), golven van paniek en angst maar godzijdank ook golven van 'hey, ik voel me op dit moment wel ok' en 'het is beter zo'.
En die laatste golf, die was er na het overlijden NIET.
Probeer op je heldere momenten te relativeren. You have been through worse!!!! YOU HAVE BEEN THROUGH WORSE!!! En daar ben je ook weer uitgekomen. Zover zelfs dat je je hart weer kon openstellen. En daar mag je verdomme trots op zijn!
Ik merk dat het mij helpt om toch een ietsiepietsie harder voor mezelf te zijn. Hoop ik nog? Ja. Mis ik 'm? Ontzettend. Wil ik 'm zien of spreken? Oh god ja. Word ik er beter van als ik hem zie of spreek? NEE! Loop ik 3 dagen te hyperventileren na maar een klein contactmoment? (mailtje of sms). JA! Moet ik daar dan mee doorgaan??? Eh, Nee?!
Heb dus zelf besloten om even geen contact meer te houden. Niets. Njente. Wilde daar ook een kader voor mezelf aan vastleggen, heb 't iig tot de kerst voor mezelf vastgelegd. Als ik dan nog steeds de onbedwingbare behoefte heb dan ga ik nogmaals naar 'm toe. Maar eigenlijk hoop ik dat ik dan weer sterk genoeg ben om dat contact moment weer telkens met een weekje te verschuiven. We shall see.
Die beslissing heeft mij iig wat rust gegeven. En een klein beetje power.

Nog even één laatste woordje. Voel je niet zwak, onstabiel, niet opgewassen of minderwaardig. Dat ben je niet in persoon, de situatie zorgt ervoor dat je je nu - TIJDELIJK - zo voelt. Voelt, niet bent. En dat mag best.
Vertrouw erop dat deze absolute nachtmerrieachtige gekte langzaam weer weg zal trekken, maar veel sneller dan toen je man overleed. Ik geloof daar heilig in. En als je daar wat hulp bij gebruikt middels medicatie of therapie, so be it. Als ik 3 jaar geleden wist wat ik nu weet, had ik mezelf waarschijnlijk toen ook wat meer hulp van medicatie etc. gegund. Maar ik wilde het persè op eigen kracht doen. Nu hoeft dat van mij niet meer per definitie. Als ik het mezelf makkelijker kan maken, doe ik dat!

Anyway...lang betoog, dit is zoals ik het ervaar, hoop dat je er wat mee kunt.

Sterkte en liefs van iemand die weet waar je vandaan komt. x