Hi,

Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen, maar ik voel intense wanhoop en verdriet. Ongeveer 7 maanden geleden kwam ik een meisje tegen die 11 jaar jonger is (28) en die net was gedumpt door haar vriendje. Ik was toen ook op een harde manier gedumpt door mijn ex na een relatie van 7 jaar.
Ik kwam erachter dat ze binnen een maand een ander had die inmiddels ook ingetrokken was in ons huis waar mijn spullen nog stonden.
Zij (mijn rebound) was zomaar gedumpt na een relatie van 1,5 jaar, en we hadden op dat moment allebei intens liefdesverdriet. Zij is een heel emotioneel meisje met een creatieve ziel, met een jarenlange depressie en waarschijnlijk borderline.

We zijn al heel snel na onze ontmoeting een hele intense relatie aangegaan. Binnen een week reden we al spontaan weg voor een minivakantie (het was vluchtgedrag). De maanden daarop gingen we ook heel intens met elkaar om en ik hielp haar met het vinden van een nieuwe woning, steunde haar ook financieel en gingen we heel vaak samen op stap. We hadden hele diepe gesprekken over elkaars achtergrond, de pijn en angsten die we hadden en werden elkaars steun in alles.
We wisten allebei dat we op het eerste gezicht elkaars 'type' niet waren en spraken dit ook tegen elkaar uit. We ontwikkelden een hele hechte vriendschap en waren ook intiem met elkaar. Ik heb na 2 maanden zelfs voorgesteld om te stoppen en bij haar aangedrongen om het weer te proberen met haar ex, omdat ik ervan overtuigd was dat zij nog een kans maakten. Mijn relatie was stukgegaan, en in naam van de liefde wilde ik niet een obstakel zijn in een eventuele kans van slagen van een andere liefde.

Zij heeft een langdurige depressie en gebruikt al heel lang medicatie die emoties afvlakken. We hadden sex, maar we moesten beide erg wennen aan elkaar..misschien door de medicijnen die zij gebruikte, maar ook omdat ze nog niet over haar ex niet heen was. Ik had inmiddels het hoofdstuk met mijn ex volledig afgesloten, zowel emotioneel als mentaal..

Tot februari gingen we heel hecht met elkaar om, we zagen elkaar heel frequent en stuurden elkaar liefdesberichtjes..Zij heeft haar eigen vriendenkring waarmee ze vaak uitging naar feestjes en festivals, en ik nam daar geen deel aan omdat ik mij niet wilde opdringen. Ik had inmiddels ook kennisgemaakt met haar vrienden en alles was ok..

En toen gebeurde het...eind januari begon ze -een maand nadat ze in haar woning was ingetrokken en een nieuwe baan had gekregen- afstand te creëren door minder af te spreken. Ik had zo'n beetje alles voor haar gedaan en haar op alle mogelijke manieren -zowel mentaal, emotioneel en financieel- gesteund. Ik deed alles voor haar, van haar huis inrichten tot haar naar werk rijden...Ik gaf haar spullen voor in haar huis, deed klussen en had zelfs haar borg betaald voor haar nieuwe huis. Dit vond ik vanzelfsprekend, in de eerste plaats vanuit vriendschap en zeker niet omdat ik 'haar voor mij wilde winnen'.

We spraken steeds minder af en ik voelde die afstand. Tegelijkertijd gaf ze wel tegenstrijdige signalen af door liefdesbetuigingen te sturen en als we samen waren leek ze het heel erg naar haar zin te hebben met mij. Ze gaf wel steeds aan dat ze niet helemaal gelukkig was met haar leven, dat ze steeds minder intens kon genieten van dingen -niet alleen betrekking tot ons maar ook met haar vrienden- Ze vond haar werk ook heel moeilijk en ze was heel onzeker of ze alles goed deed. Het liefst wil zij boeken schrijven en creatief bezig zijn, terwijl ze in een it bedrijf aan de slag was gegaan.

Ondertussen wilde ze mij kennis laten maken met haar familie en ik heb ze ook een paar keer ontmoet. Alles was gemoedelijk en leek heel erg op haar gemak, ondanks haar problematische relatie met haar gescheiden ouders die al vroeg waren gescheiden en emotioneel nooit voor haar waren geweest.

Op een dag in feb heeft ze huilend bekend dat ze op een feestje een jongen had gezoend en dat ze het achteraf vreselijk vond. Ik liep met intense pijn weg, maar ze gaf aan dat ze dit heel graag met mij wilde oplossen en dat ik haar een kans moest geven. Ik ben daarop ingegaan, we hadden intense sex en ze gaf aan dat ze van me hield. Maar daarna bleef ze afstand nemen door minder af te spreken.

Toen ik zelf ook afstand probeerde te nemen door koel te doen werd ze heel emotioneel en barstte in huilen uit. Ze zei dat ze zich eindelijk aan mij had gehecht en dat ze het vreselijk vond dat ik afstand nam. dit was eind feb. Ze heeft toen ook een reisje geregeld waar we nu volgende week samen zouden gaan. We hebben daarna nog een paar keer gezien, ik nam haar uit eten of we gingen een dagje leuke dingen doen samen..

Tot vorige week...We hadden afgesproken nadat ik een 2 weken griep had, ik kwam bij haar langs met een bos rozen...En toen kwam het...ze brak in tranen uit en zei dat ze niet verder kon..het gevoel was weg..ze zei dat ze van mij hield maar dat ze niet verliefd op mij was. Ik was verdoofd, het was alsof een mes mijn hart doorboorde...ik bleef desondanks kalm, ik zei dat ik zou verdwijnen uit haar leven en zij zei dat ze dat redelijk zou vinden. Ik pakte mijn spullen en gaf haar haar sleutels en liep weg..

Ik heb toen 2 dagen als een dode ziel rondgereden in mijn auto, ik was nergens meer toe in staat. Ik kon niet meer eten of drinken, ik rook 3 pakken sigaretten per dag. Ik besloot haar te smssen en dat ik wilde afspreken om erover te praten, Ze reageerde heel koel en gaf aan dat het helemaal over was. Dat het gevoel al een tijdje weg was en dat ze de ballen niet had gehad om het toen aan te geven. Ze wilde zelf niet afgewezen worden door mij dus had ze mij zelf op deze manier afgewezen, ondanks alle tegenstrijdige signalen die ze steeds afgegeven. Ik zou een rebound zijn en dat verdiende ik niet dus maakte ze het beter nu uit ipv over een jaar. Ik heb haar 2 dagen daarna nog geappt en zei dat ik haar vreselijk miste. Ze heeft haar tel toen geblokt zodat ik niet meer kon bellen, en gaf aan dat we na een paar weken het beste konden afspreken om het goed uit te praten.

Dit voelt zo hard, ik voel me zo misbruikt..En ondertussen ben ik zo ontzettend verliefd op haar..en ik begrijp zoveel dingen niet, hoe kan het dat haar gevoel zomaar weg is? en waarom bleef ze tegenstrijdige dingen communiceren? Is ze door haar familie/vrienden bewerkt vanwege ons leeftijdsverschil? onze verschillende achtergronden? Komt het door de medicatie die zij gebruikt? is ze verward? Ik snap er helemaal niets van en het enige wat ik voel is intense pijn van verlatenheid.. Was alles een farce? Is de liefde iets wat zo vluchtig kan zijn? Kan iemand zo makkelijk aan de kant gezet worden? Ik ben ernstig in mijn eigenwaarde aangetast..En ik hou van haar, en ik weet ook dat ze van mij houdt..Komt dit ooit goed? Ik weet niet meer wat ik moet doen, ik kan niet meer slapen, leef als een zombie...ik ben ten einde raad...!