Eigelijk is het voor mij helemaal niet duidelijk of hier veel mannen op zitten maar neemt niet weg dat ik vast niet alleen ben.

Want ja wat kunnen meisjes/vrouwen toch een enorme impact op ons sukkelige mannenbrein hebben.
Ik heb wel is gelezen dat wij echt verslaafd aan een meisje kunnen raken.

Ik zeg meisje want ik ben zelf nog maar 20 en heb me flinke dosis verdriet al prima verwerkt. Maar eigelijk heb ik in die 2jaar afgekickt van een verslaving. Een middel wat je heerlijk kan gebruiken en verschrikkelijk aan gehecht raakt, en plots weggenomen word door wat voor een reden dan ook. De eerste paar weken/maanden zijn het ergst. Afkickverschijnselen stuk voor stuk! De eerste zijn het heftigst, niet meer uit je bed komen elke dag haar Facebook checken (ook van haar vrienden), stiekem naar haar whatsapp foto gluren en als laatst nog allerlei dingen uit de kast halen om je eigen mannelijke trots te herstellen tegen over haar en iedereen. Dingen als "de eer aanjezelf houden" werken dan gewoon niet. Alle genee voorbij en de spijt van je acties krijg je nog wel

Na een flink pijnlijke tijd krabbel je weer een beetje op maar blijft altijd een soort van zoekende als bijvoorbeeld:
het meisje overal waar je komt voor je zien, wat zou ze hier van denken? wat hadden we hier om kunnen lachen, wat had ze nu trots op me geweest. Jezelf betrappen dat de drugs nog lang niet uit je systeem is. En als je het echt weer beetje op het rechte pad hebt bij de eerste intieme ervaring met een ander, je met haar gaat vergelijken. Zuchtend bij de gedachte dat niemand aan haar gaat tippen. Vermoeiend en demotiverend om weer op pad te gaan wat je als man hoort de doen (niet waar?!)

De tijd die volgt is hopelijk het meest leerzame. Jeejte heb ik daar al me tijd in gestopt toen die tijd, en jeetje waarom was ik toen zo chaggo al die dagen. Allemaal zo zonde je realiseert je dat jij eigelijk zonder die drugs veel beter tot je recht kan komen. Je hebt die ervaring van een relatie maar je hebt ook de ervaring om flink onderuit gehaald te worden. Wat misschien nog wel veel belangrijker is!

Ik ben flinke tijd al echt afgekickt en het is misschien nog lang niet in jou geval zo, maar bedenk je een ding het komt echt goed bro. Gooi die drugs weg, laat die afkickverschijnselen gebeuren die vagen langzaam weg. Op een punt ga je aan jezelf werken. Word je vrolijk en lach je om de tijd die je met verdriet in je bed lach. Veel sterker, en als je echt een grote jongen mag zijn.... denk je ook nog is terug aan die mooie tijden maar dan met een giga glimlach!

Bedankt voor het lezen