Hey iedereen,
dit is mijn eerste blog. Ik heb dit gemaakt omdat ik met een vraag zit waar ik maar geen antwoord op kan krijgen. Ik wil het verhaal aan jullie vertellen, jullie mening weten. Oké, hier gaan we.. PS. Het is nogal een lang verhaal!! Namen zijn veranderd en het verhaal is uit mijn eigen perspectief geschreven.

Een maand geleden heb ik het uitgemaakt met men, mja, ex-vriend nu dan zeker, laten we hem Jan noemen. Eigenlijk om iets heel stoms, maar ook iets zeer pijnlijks.

Ik ken hem nu al zo'n 7 jaar, van mijn 14, ben nu 21, dus hij is toch al een deel van mijn leven geworden, vriendschappelijk. Toen we 14-15 jaar waren, waren we kennissen. 15-17 jaar gewoon vrienden, 17-19 jaar beste vrienden en 19-20 jaar een relatie (we waren juist een jaar samen).

Ik heb hem leren kennen op school. We zaten niet in dezelfde klas, maar we zaten in hetzelfde jaar. Ik zat toen in een andere vriendengroep.

Ik was bevriend met een meisje, Eva, zij was mijn beste vriendin, we waren voor zo'n 3 jaar 2 handen op één buik. We deden alles samen. Beide waren we het verlegen, stille type, maar samen waren we één brok energie. Tot zij, als we beide 16 jaar waren, een vriend kreeg. Ze begon te veranderen. Haar vriend was iemand van een populaire groep, zij begon zich er ook naar te gedragen. Ze begon op iedereen neer te kijken, ze hadden sex, begon ze er iedereen over te vertellen, raadde me aan om zelf een vriend te vinden om ook sex te hebben. Ik dacht dat het maar een fase was en besloot het te negeren. Het laatste schooljaar samen moesten we van de school uit verplicht een eindwerk maken met twee. Wij waren nog steeds beste vriendinnen, dus hadden we besloten om ons eindwerk samen te maken. Maar in de vakantie (juli - augustus) had ik iets meegemaakt (ga er niet verder op in) dat me van slag had gemaakt, ik moest dit verwerken, en was dus niet echt bezig met ons eindwerk. Ze zag dat ik er niet veel voor deed. We hadden een jaar voor ons project, het was eigenlijk maar in september dat ik er niet veel voor deed, dus in het prille begin van ons project. Ik hield me sterk, wou niet teveel een last zijn, maar ergens dacht ik dat ze me ging vragen wat er scheelde, zoals een normale bezorgde vriendin zou doen, maar in plaats daarvan zette ze iedereen tegen me op, ging leugens vertellen bij de leerkrachten, op eigenlijk minder dan een maand tijd was ik iedereen kwijt geraakt. Dit deed ze samen met haar beste vriend, Adam. Het begin van het pesten gebeurde in september, dus begin van het schooljaar. Heel de groep begon me mentaal te pesten, er werd geen woord tegen me gezegd, er werd nooit over gesproken over wat ik fout deed, zonder boe of ba werd ik uit de groep gegooid. Ik ben dan van groep veranderd, dus ben ik bij de groep van Jan gaan staan, waardoor onze vriendschap nog hechter werd. Het pesten ging door en ik geraakte er mentaal onder door. Het was normaal dat ik voor één vak zakte (vaak was dit wiskunde of frans), maar nu begon ik te zakken voor zeven tot negen vakken tegelijkertijd. Ik durfde het niemand te zeggen, behalve tegen Jan. Hij steunde me zoveel mogelijk. Ik was het gepest zo beu dat ik eigenlijk met zelfmoord in m'n hoofd zat. Ik was er zo van overtuigd dat ik niet ging slagen dat jaar, dus in mijn hoofd had ik alles al uitgestippeld. Ik ging op de dag dat ze me gingen zeggen dat ik niet geslaagd was, zelfmoord plegen. Ik zat er door haar pestgedrag helemaal door. Enkel, wat gebeurde er, mirakel, mirakel, hoe het gebeurd is weet ik tot vandaag nog altijd niet, maar ik was geslaagd voor het schooljaar, ondanks mijn slechte resultaten. Ik dacht er ernstig over na wat ik ging doen, ging ik sterven of ging ik leven? Ik koos voor het leven.

Ik ging verder studeren, ik wou leerkracht worden. Maar door het pestgedrag van Eva was ik zeer somber geworden. Mijn studies gingen niet meer goed, ik zag het echt niet meer zitten, ik deed eigenlijk geen reet meer voor school. Ik viel in de ene depressie na de andere, Jan was er steeds om me op te vangen, wat ik vandaag de dag nog altijd aan hem bewonder en hem spijtig genoeg nooit of niet genoeg voor bedankt heb. Ik hield contact met Jan. We spraken elke vrijdag af in een café dat al snel de wekelijkse ontmoetingsplaats werd. Ik begon ook vrienden te worden met de beste vriend van Jan, nl. Koen. Wij 3 spraken elke week af, twee jongens en een meisje. Ik voelde me goed bij deze jongens. We vroegen steeds meer mensen, op een gegeven moment zaten we zelfs met 20 mensen op café. Op een gegeven moment zat Adam er ook. Dit kon ik eerst moeilijk plaatsen, aangezien hij één van de mensen was die me zo gepest had. Maar hij had al met andere mensen een vriendschap opgebouwd, dus ik gaf hem het voordeel van de twijfel. Hij was misschien veranderd (naïef kind dat ik toen was), maar vanaf het moment dat hij een vinger verkeerd zou uitsteken naar wie dan ook, zou ik er zijn om het tegen te houden. Twee jaar gingen voorbij. Ik begon steeds meer gevoelens te krijgen voor Jan. Nu ga ik werken in tijden, om het iets "makkelijker" te maken.

April 2010 = ik begin gevoelens te krijgen voor Jan. Hij is nog verliefd op iemand anders, dus ik durf mijn gevoelens niet te uiten + hij is mijn beste vriend, wou hem niet kwijt.

Augustus 2010 = het meisje waar Jan gevoelens voor had gaf toe dat ze geen gevoelens meer voor hem had. Ze zijn nooit een koppel geweest, ze waren 4 jaar verschillend in leeftijd en haar ouders vertrouwden hem niet of zoiets. Het was een klap voor hem dus ik steunde hem, ondanks mijn gevoelens voor hem.

10 September 2010 = ik wou Jan vertellen dat ik gevoelens voor hem had. We spraken af met vrienden op een dorpsfeest. Het meisje waar Jan gevoelens voor had, was er ook. Er werd een slow gedraaid. Hij vroeg eerst aan zijn "crush" of ze met hem wou dansen, maar ze vond dit geen goed idee aangezien haar ouders ietsje verder stonden. Toen kwam hij het aan mij vragen. Ik durfde niet echt, en ik slow al niet echt zo graag, dus had ik ook neen gezegd (Dom, ik weet het!!). Hij was het aan nog een ander meisje gaan vragen en zij wou wel met hem dansen. Ineens begint dat meisje waarmee hij aan het dansen was, te huilen. Ze stonden daar voor een paar minuten. Dat meisje was de crush van Koen (mijn andere beste vriend). Hij kon dit moeilijk verkroppen dat Jan en dat meisje elkaar knuffelde omdat ze aan het huilen was, dus hij en ik gingen een wandeling maken. Daar biechtte ik aan Koen dat ik gevoelens had voor Jan, en koen biechtte op dat hij gevoelens had voor dat meisje. We gingen terug naar het feestje waar Jan ons stond op te wachten. We vroegen wat er was met het meisje. Jan zei dat ze ingestord was, omdat ze gevoelens voor Jan had. Mijn wereld stortte in, en ik kan me voorstellen die van Koen ook.

September tot november 2010 = nog meer meisjes gaven toe (ongeveer tussen de 5 -7 meisjes) dat ze gevoelens hadden voor Jan. De andere jongens vonden dit vrij geestig, ze zeiden altijd: Jan met zijn harem. Hij kon hun gevoelens niet beantwoorden, ik vond dit een verschrikkelijke tijd. Ik ook had gevoelens voor Jan, zoveel andere meisjes hadden gevoelens voor Jan maar hij wees ze af. Zou hij mij ook afwijzen? Ik durfde hem het echt niet te vertellen, bang om de volgende in rij te worden, bang om hem te verliezen, bang voor de afwijzing. Ondanks alles bleef ik hem steunen, want ook hij had het moeilijk.

December 2010 = mijn beste vriend Koen kon het niet meer aan om me zo miserabel te zien door mijn gevoelens voor Jan. Hij had Jan een soort van hint gegeven dat ik hem ook gevoelens had voor hem. Jan stuurde me terug langst sms dat hij het begon door te krijgen dat ik gevoelens voor hem had. Spijtig genoeg kon hij die gevoelens niet beantwoorden. Ik was bijzonder voor hem, ik was anders dan die andere meisjes, er was wel iets, maar of het voor hem liefde was, wist hij niet zeker. Hij durfde geen beslissingen te maken, hij zat zelf in de knoop. Hij was ook bang om mij te verliezen, we kenden elkaar al zo lang, ik was ook zijn beste vriendin.

Maart 2011 = Ik had hem de tijd gegeven om na te denken over zijn gevoelens. We bleven afspreken. In deze maand had hij mij bekend dat het liefde is dat hij voelde voor mij en dat hij van me houdt. We besloten om het nog eventjes geheim te houden voor de rest, zien hoe alles verliep.

16 April 2011 = Bijna exact een jaar na ik wist dat ik gevoelens had voor Jan. We waren samen, we hadden gekust en het de rest laten weten.

Augustus 2011 = maanden ging het goed tussen ons. Spijtig genoeg had ik school vaarwel gezegd omdat ik me nog steeds in een depressie bevond door het mentale pestgedrag en het niet meer ging. Dit was dus al zo'n 2 jaar dat ik depressief was. Begrijp me niet verkeerd, ik had ook positieve momenten, maar toch. We gingen in september samen met een groep vrienden op reis. Jan is scoutsleider, dus wanneer we soort van vergaderingen hielden, was hij altijd ietsjes later. Toen begon de groep over hem te roddelen, vooral Adam. Dit begon me serieus tegen te steken, want Adam had me indertijd ook klein gekregen met zijn pesten.

September 2011 = De groep ging op vakantie. Ik en Jan konden spijtig genoeg niet mee. Jan kon niet door iets onverwachts thuis, ik kon niet want ik werd ziek. Ik werd angstig, ik dacht dat Adam iedereen tegen Jan ging opzetten, het hele gebeuren met Eva en Adam flitste voor mijn ogen voorbij. Zoiets kon ik Jan toch ook niet laten overkomen? Hier moest ik iets aan doen. Ik had Koen ge-sms't om Adam in de gaten te houden, ik vertrouwde hem niet. Spijtig genoeg had Koen deze sms aan een vriendin van Adam laten zien. Dit meisje was ook één van de meiden die gevoelens had voor Jan, maar zij had zelf ook al een vriend. Adam werd kwaad op mij. In die sms stond er letterlijk: Adam is niet te vertrouwen. Adam heeft me er op de dag van vandaag niet over aangesproken. Ik weet alles van Jan, had Jan me er niets over gezegd, wist ik vandaag de dag nog altijd niet waarom het zou uit de hand is gelopen. ( komt nog)

[u]september 2011 - februari 2012 = Alles begint stroever te verlopen tussen mij en Jan. De groep haat mij door die sms, begint mij terug mentaal te pesten. Vooral rond december begon het duidelijk te worden. Cinema, bowlen, verjaardagsfeestjes. Ik werd amper tot nooit meer meegevraagd, terwijl Jan constant werd meegevraagd. Dit begon zwaar op me te wegen. Ik zag Jan amper, één keer per week, en dan begon de rest hem op onze afspreekdag nog mee te vragen. Vaak ging Jan mee, ik durfde niets meer voor te stellen om te doen, ik kreeg echt het: trek een nummertje en wacht je beurt in de rij af - gevoel. Als ik mijn vriend niet op tijd "geboekt" had, was de rest er al mee weg.

Februari 2011 = Ik ging al een tijdje niet meer naar het café. Jan ging wel nog elke week, steeds bij diezelfde mensen. Ik kreeg het er echt van, die mensen zaten zo achter zijn rug te roddelen, zijn vriendin komt in opstand tegen hen, ze nodigen hem meer uit en nodigen mij niet meer uit. Logica??? Man, waarom blijf je bij zo'n mensen? Nujah, ik kwam een vriendin van mij tegen, had ze me vertelt dat Eva ineens ook kwam naar het café. Iedereen heeft het recht te zijn waar ze willen zijn, maar wat deed zij daar? Wat deed ze bij Jan? Adam had haar natuurlijk meegevraagd. Ik had haar al 3 jaar niet meer gezien of gehoord, ineens ben ik een maand weg van die groep en zij neemt meteen mijn plaats in?? Zo kwam het toch over.
Die maand was het fuif. Jan had me meegevraagd. Het was dicht bij zijn huis, dus we spraken daar in groep af. Ineens, een paar dagen voor de fuif begon Jan tegen me te praten: Ga je naar de fuif gaan? Ik ga er amper kunnen zijn voor jou, je gaat amper dansen, je gaat er niets aan hebben, er gaan nog mensen zijn die ik ken dus ik ga daar ook gaan bijstaan.. Ik kreeg echt echt het gevoel alsof hij me er niet wou. Ik zei dat tegen hem dat ik dat gevoel ervan kreeg, maar hij zei dat hij dat helemaal niet gezegd had dat hij niet wou dat ik kwam. Het was mijn beslissing, maja, hij kon er niet zijn voor mij, ik ging er volgens hem niets aan hebben, ik ging niet dansen, ik ging niet dit, ik ging niet dat. Dat werkt niet zo motiverend. Ik zei dan: ok, dan ga ik niet, ik blijf wel thuis (was ik al gewend sinds de rest me niet meer meevraagde, maar mijn vriend wel mooi met hun meeging). Koen had me dan toch kunnen overhalen om toch te gaan, dus ik terug bij Jan: Ja, ik ga toch mee naar de fuif. Zijn antwoord: Ahbon, maar aangezien jij nie meer ging afkomen, kan het zijn da Eva afkomt. WAT?? Eva bij hem thuis? Alles behalve dat. Wat moet ze daar? Ik werd echt superkwaad. Ik begon me supermisselijk te voelen, alsof alles eruit moest. Ik was echt superkwaad, onvoorstelbaar, ik wist niet dat een mens zich zo kwaad kon voelen. Ik sprak er na een paar dagen Jan over aan, wat hem bezielde. Hij zei: Ik bedoelde die fuif, denkde nu echt dat ik zo zot ben om haar bij mij thuis uit te nodigen? Daar voelde ik mij zo schuldig bij. Hoe kon ik zo denken over hem? Ik was nog steeds kwaad eigenlijk, en dan voel je je, ik toch, supersterk. Ik had hem gezegd: weetje wat, nodigt ze uit, mij kan het niet meer schelen, ik ben over haar.

12 Mei 2012 = Het bleef stroef tussen mij en Jan, de stress en de spanningen van december tot dan bleven ons parten spelen. Ik zat praktisch maanden alleen thuis terwijl hij weg was met de rest. Het was een beslissing die ik voor een stuk zelf had gemaakt. Ik wou niet dat hij moest kiezen tussen zijn vrienden en mij. Ik ben maar één persoon die hij zou verliezen, anders verliest hij zo'n 15 mensen.
Ik kreeg ineens telefoon. Het was Jan: Ja zoetje, mijn ouders zijn weg, zin om af te komen? Het kan zijn dat Eva en haar vriend ook wel tot hier komen.... Ik stond aan de grond genageld.. Hoorde ik dat goed?? Komt zij toch tot daar? Ik had het afgezegd, ik was te van slag

13 mei 2012 = ik sprak Jan er terug over aan, ik kon het echt niet verkroppen dat ik haar bij hem thuis moest zien. Hij zei: Ja, en jij hebt gezegd daje er over waart, ze betekent niets voor mij, ze is niet eens een vriendin van mij, jij weet da, ik heb het je al gezegd.. Ik kon het echt niet meer verkroppen. Door haar wou ik zelfmoord plegen en nu nodigt hij haar uit? Ik was in februari - maart al eens serieus ontploft, ik had hem toen ook al gezegd: als je haar uitnodigt ben ik weg, tis of zij, of ik, maar niet beide.. Als hij voor haar kiest, brengt hij haar ook ongewild in mijn leven. We hadden al spanningen en serieuze stress in onze relatie, hoe zou dat er in godsnaam beter op worden als ik nog eens met het beeld moet geconfronteerd worden dat zij bij hem thuiszit?? Ik ging niet zoveel bij hem thuis, maar het begon echt een veilige haven voor mij te worden. En daar ging zij nu ook beginnen rondlopen? Neen, dat kon ik echt niet meer. Ik nog amper contact met de groep door hun uitsluitgedrag, nu zij er nog eens bij?? Nee, ik kon het niet, ik heb het uitgemaakt.

16 juni 2012 = ik heb hem nog een paar keer ge-sms't dat ik wil praten, dat ik niet wil dat het zo eindigt tussen ons. Hij was kwaad op mij, enorm gekwetst, hij wil nog vrienden blijven, maar hij wil nu niet praten. Als ik hem stuur hoe het gaat met zijn examens, antwoord hij niets meer. Ik hoor wel nog van Koen dat hij bijna elke week op café zit. Het werd me gewoon teveel. Soms komt die woede terug op, dat ik me afvroeg wat hem bezielde. Koen zei dat ik dit voorval nooit naast onze relatie mocht leggen, dat het er niets mee te maken had, dat Jan het deed om mij te helpen. Hoe kan je mij er mee helpen vraag ik me af? Ik kwam net uit een depressie van 2 jaar door haar, en nu ik terug sterker wordt moet ik ze terug in mijn leven hebben? Ik krijg het gevoel alsof de rest de ernst van de situatie niet doorheeft. Had ik er dat ene jaar niet doorgeweest op school, was ik hier nu helemaal niet meer. En nu gaan ze ze uitnodigen??? Ik zit met zoveel vragen, maar heb Jan nu al sinds 18 mei niet meer gesproken, van 11 mei zelfs al niet meer gezien.. Ik wil zo kwaad zijn op hem, maar ik wil ook een uitleg. Ik heb enkel bang dat ik weer een schuldgevoel ga krijgen, dat ik diegene was die het verkeerd heeft ingezien, dat het allemaal mijn fout was.. Nu wil ik hem terug, ook al is het gewoon vriendschappelijk, maar ik vertrouw hem gewoon niet meer.. Ik weet het echt niet meer, wat denken jullie hiervan? Is hij in fout, ben ik in fout, zijn we beide in fout?