Poeh, wat n drukte in mijn hoofd ineens.....

Heel veel herkenning hier bij de verhalen van anderen, een beetje verdriet en boosheid over de hele discussie hier wie er nou eigenlijk goed reageert, het verdriet over mijn eigen verlies....

De tranen staan op de meest onverwachte momenten in m'n ogen, alles wat ik doe, wat ik zie, wat ik ruik, wat ik hoor, wat ik denk, laat me aan haar denken... Het voelt zo ontzettend leeg van binnen en ik wil het aan niemand laten zien....

Al m'n vrienden en vriendinnen hebben al een tijdje geroepen dat het niet goed zou gaan en dat ik mezelf veel pijn zou doen door hiermee door te gaan. De meesten zijn me wel blijven steunen, maar toch wel aangegeven dat ze op zijn minst vraagtekens hadden bij of de relatie wel goed was voor mij. Een klein groepje heeft me echt ook wel eerder geholpen als "klankbord" waar ik steeds weer met mijn pijn en verdriet terecht kon. Maar juist nu het echt pijn doet, durf ik niet naar ze toe. Ze hebben me allemaal gewaarschuwd dat dit zou gebeuren en het voelt nu zo stom om steun bij ze te zoeken nu het is uitgekomen. Nu vinden ze vast dat ik me niet aan moet stellen en het gewoon los laten (ik weet dat ze dat niet denken, maar ik vind het zo stom van mezelf om nu steun bij ze te zoeken)

Sh&*, ze is online en nu wordt ik ineens bang dat ze contact zal opnemen. Doe maar niet, dan kan ik nog hoop houden.... hoe stom kun je eigenlijk denken, wie hou ik nou voor de gek.....

Het lijkt wel alsof ik ineens bang ben voor contact met iedereen.....:'(