1 januari 2000... de dag dat wij officieel aan elkaar bekenden wat we voor elkaar voelden... nog zie ik je daar stralend staan.. mijn god wat was je mooi..

Je had een moeilijke fase in je leven.. Een ex die je stalkte, een hele toestand in je familie om wat je in het verleden was overkomen, maar je straalde verliefdheid uit...

Snel, veel te snel, woonden we samen.. na 3 maanden bleef ik een nachtje slapen.. om vervolgens te blijven. Die eerste 2 jaar, waren de gelukkigste uit mijn leven...en toen kwamen de donkere wolken..

Je kreeg een nieuwe collega. Enthousiast vertelde je hoe aardig hij wel niet was, hoe begripvol, hoeveel humor hij had. Ik had het moeten zien aankomen, maar was blind.. en uiteindelijk had je een half jaar lang een affaire met hem... Zelfs nadat ik geloofde dat het allang afgelopen was, deelde je met hem nog het bed..
Dat deed pijn.. de manier waarop ik het ontdekte, de leugens die je vertelde, mijn wereld stortte in. Maar je had spijt.. je was wakker geworden....wist dat je mij niet kwijt wilde, dus vandaar dat je me nu de hele waarheid vertelde. Ik hield nog steeds van je.. en met vallen en opstaan probeerden we ons leven weer op te pakken...

Sex had je door alles wat er gebeurd was nog maar sporadisch zin in.. en ik wilde je niet onder druk zetten.. Ik werd jaloers, mijn vertrouwen in je was zo erg beschadigd dat ik niets meer zomaar geloofde. En iedere keer als ik toegaf aan mijn wantrouwen, was er wel weer een leugen... vaak kleine leugentjes.. maar nog steeds was je niet eerlijk tegen me.

Ondanks alle problemen die hieruit voortkwamen wilde ik de rest van mijn leven met je delen. We wilden kinderen, zouden gaan trouwen....en toen die ene dag... Je was aan het chatten toen ik de kamer binnenkwam en klikte te snel een venster weg.. Ik vroeg met wie je chatte.. en je draaide erom heen.. Uiteindelijk gaf zei je dat het een collega was, met wie je het goed kon vinden.. en dat je dat niet meteen wilde vertellen, omdat je bang was dat ik weer jaloers zou reageren... Toen wist ik al dat dit het begin van het einde was...

Een paar maanden heeft het nog geduurd..voor je mij vertelde dat je weg wilde.. dat je tijd en ruimte voor jezelf nodig had... Je hield nog wel van me... maar je voelde het alsof we alleen nog maar vrienden waren..

Je vertrok.. trok tijdelijk bij je broertje in.. Vaak hebben we gepraat en gehuild.. Ik wilde dit niet... maar tegen iedereen vertelden we dat we dit samen besloten hadden...

Nu, een paar maanden later, vertel je me dat jij en hij regelmatig bij elkaar langsgaan.. als ik er naar vraag, geef je toe dat jullie ook sex hebben, dat je misschien zelfs wel verliefd bent... maar omdat hij zijn ex nog terug wil, geef je daar niet aan toe... Je bent teveel waard om als troost te dienen voor hem, maar wilt dat niet inzien...of toegeven... en misschien gebruiken jullie elkaar wel op die manier.. ik weet het ook niet...

en ik... ik heb pijn... zou er alles voorover hebben om je liefde terug te winnen... want ondanks alles, bij jij de liefde van mijn leven...hoe moet ik in godsnaam verder zonder jou?

Mensen die ik het hele verhaal vertel, verklaren me voor gek.. ik zou niets meer met je te maken moeten willen hebben, alle contact verbreken en "lekker" opnieuw beginnen.... en waarschijnlijk zou ik in hun situatie hetzelfde zeggen.... maar mijn hart wil alleen jou...

ik mis je lieffie... en ik hou van je...