Alweer een tijdje geleden...dus weer tijd voor een update. Nou ja, er valt weinig meer up te daten want er is niets meer veranderd sinds er geen contact meer is. Eigenlijk had ik stiekem gehoopt aan mijn verhaal hier nog een happy end te maken, maar helaas zit dat er niet meer in vrees ik,haha.

Terwijl ik deze blog hier schrijf moet ik horen hoe ergens in de buurt er samen een nacht word doorgebracht. Tjongejonge...kunnen ze dat niet stiller doen zeg. Moeten zeker nieuwe bewoners zijn want het steunen en kreunen van die vrouw herken ik niet. Nou ja, klinkt grappig, maar het is niet fijn om zoiets te moeten horen...en al helemaal niet nu ik sinds dat EK in een klein dipje zit. Ikzelf geef helemaal niets om voetbal, maar mijn ex was er een groot liefhebber van. Dus keek ik in 2006 ook maar de wedstrijden, want ja...je wilt toch meepraten kunnen. Dit EK...ook maar gekeken...zonder ex. En bah, nu voel ik wel de eenzaamheid weer.

Duitsland heeft gewonnen, ze staan nu in de finale...daar zou ik mijn ex wel even mee geplaagd hebben,haha. Ach ja, maar nu mag het niet meer. Het is vreemd...wat dat voetbal dit EK voor herinneringen naar boven haalde. Teveel emoties voor mij, teveel verdriet....hopelijk zal het bij het volgende WK in 2 jaar niet meer zo zijn. Alhoewel het de vraag is of ik dat WK uberhaupt wel kijk. Ik snap nu al niet waarom ik dit EK zit te kijken...ik heb haar toch niet meer om erover te praten...of te plagen (hihi).

Ik zal nooit begrijpen hoe liefde werkt. Waarom het zoveel met je kan doen, zowel in positieve als in negatieve zin. Maar hoe het werkt doet er ook niet toe..ik ervaar het...dat is genoeg.
Aan mijn grote liefde..heb ik meer tranen gelaten dan vreugde gehad. En toch, was zij elke traan meer dan waard. Zij was niet mijn eerste liefde, maar wel mijn grootste. En haar wens ik alle geluk van de wereld toe...en ik zal er altijd voor haar zijn. En nog steeds...houd ik van haar.

Terugkomen zal ze waarschijnlijk nooit...en als..dan moet ik daar niet op wachten. Dat begrijp ik nu. Ik moet het beste maken van mijn leven. Gelukkig heb ik eindelijk eens wat geluk...binnenkort mag ik op sollicitatiegesprek. Dus mijn leven begint ook weer vormen aan te nemen, al is de eenzaamheid niet altijd even makkelijk. Het gaat goed met me...maar ik ben nog niet gelukkig. Dat zal ook nog wel komen. En misschien...als God wil...zal ik op een dag mogen horen dat het mijn ex ook echt goed gaat, dat ze gelukkig is en zal ik het mogen zien, dat haar ogen stralen..zoals ze bij mij straalden..als we samen waren. En dat zal de gelukkigste dag van mijn leven zijn..en dat meen ik oprecht. (let the world call me a fool)

Het enige wat ik wel nog wil doen..is in augustus mijn ex feliciteren met haar verjaardag. En omdat ik er nu al niet van uit ga, dat ik daar antwoord op zal krijgen, zal dat wel het laatste zijn, wat ik haar stuur. Tenzij we zien elkaar op een dag weer natuurlijk. En stiekem, heel erg stiekem in mijn hart, waar zelfs ik het soms nauwelijks kan zien, schuilt de hoop dat liefde alles wel overwint...maar mijn verstand lukt het steeds beter...mijn hart te beheersen, op gebied van hoop.

Nou tot zover weer even...de update. Voor iedereen hier op deze site die het ook heel moeilijk heeft..heel erg veel sterkte van mij! Wij komen er wel!

http://nl.

Ps...mijn relatie is niet vanwege jaloersheid stukgegaan. Maar ik vind het nummer desondanks geweldig.