Plots stond ze afgelopen vrijdag zonder waarschuwing op de stoep om het uit te maken... en nu zit ze in Barcelona, mij achterlatend in complete shock en een pijnlijke leegte zonder een kans te krijgen om nog een keer met haar te praten over hoe, wat en waarom. Op mijn laatste berichten via de whatsapp/facebook en sms heeft ze niet meer gereageerd
We hadden bijna 16 maanden en hoewel zij op papier 10 jaar jonger is dan ik(18) hielden we zielsveel van elkaar. Ik geloofde echt dat zij en ik een toekomst hadden, maar nu ligt die droom in duigen ( En alles wat ik nu voel is leegte en gemis. Crap, ik hou zoveel van haar!!! Waar o waar ging het bij haar mis?

Goed lieve ldvd-ers, wordt later vandaag vervolgd, maar ik ga mezelf even dwingen om een hapje te eten YUM

En daar ben ik weer want dat schrijven van net deed me best goed. Anyhoo, waar was ik gebleven? Oh ja, waar ging het mis?

Kort na haar verjaardag in april begon ze anders te communiceren, volgens haar zeggen vanwege de examenstress en de angst voor het niet kunnen realiseren van haar studiekeuze... Het werd de hele maand mei praktisch onmogelijk om haar te bereiken, letterlijk(ik woon 2 uur reizen van haar vandaan, dus even langsgaan zat er niet in) en figuurlijk(ze deelde haar gevoelens niet meer), en bij mij stegen ondertussen de spanning, zorgen en wanhoop. Ik voelde natuurlijk donders goed dat ze niet lekker in haar vel zat, maar ik was niet bij machte om door haar muur van argumenten heen te breken! Ze bleef in haar luttele smsjes en over de telefoon hardnekkig volhouden dat er niets aan de hand was naast de stress en dat ze na haar examens tijd zou maken voor ons. De data stonden zelfs al in de agenda! Maar verdomme op de dag dat ik 's avonds naar haar toe zou gaan stond ze diezelfde ochtend plots voor mijn neus met de mededeling dat ze het uitmaakte... terwijl ik de nacht ervoor nog een heel lief smsje had gekregen Kortom, ik voel me behoorlijk belazerd en oneerlijk behandeld. Het meeste pijn doet het dat ze niet eerder met mij gepraat heeft over wat haar dwars zat. Ik was toch haar vriend, juist degene om twijfel/stress/angst mee te delen?! Ze zegt wel dat ze geen spijt heeft gehad van de relatie, dat ze het fijn heeft gehad, maar dit is moeilijk meer te geloven nu ze mij zo bot behandel(de)/t...
& wat nu? Alles in mij schreeuwt het uit. Er heerst onbegrip, verslagenheid, maar bovenal het verlangen om het contact te kunnen herstellen met haar, die mooie lieve meid waar ik als een blok voor in Catzwijm viel. Ik ben haar kwijt ( Where did she go? (