Waardevolle manier van uit elkaar gaan,.....in harmonie.
Roept bij mij de vraag op welke factoren een rol speelde bij beiden om die investering nog te maken om het harmonieus af te sluiten.

Kinderen, bij beiden het de koek is op gevoel, etc,etc. ?

*ziet weer allemaal mooie "zon met hoofd in emmer ijskoud water" vragen liggen, steekt even zijn fijn gevormde puntneusje ertussen.*

Ik ga er even vanuit dat een gevoel van op je hoede zijn een negatief gevoel of emotie bij je veroorzaakt. Je doet dan iets, of lijkt een gedrag of keuze te maken die emotioneel een gevoelige plek raakt of, geen goed gevoel geeft. Een belasting geeft, zoiets ? Wat maakt dan dat je dan toch die keuze maakt, en als het later allemaal blijkt mee te vallen, haalt het dan een stuk van dat op "mijn hoede zijn"gevoel weg bij je voor een volgende situatie ? Win je dan een stuk vertrouwen terug ?

Zit hier ook een deel van jezelf bij wat je raakt ? Je eigen stukje, of rol, in het geheel wat je raakt ?
Je weet wel wat ik precies wil vragen volgens mij.

*zit zon spartelen met haar hoofd onder water.*

Dit zijn wezenlijke en diepe vragen die je stelt, Zon. Heel mooi, geeft diepgang. Dank daarvoor. Prikkelt mij ook weer om mijzelf even beter onder de loep te nemen, waar het mijn blog betreft.

Ik heb, net als vele anderen, ook een laatje vol met ‘negatieve ervaringen’. Gebeurtenissen die een grote impact op mij hebben gehad. Impact op vertrouwen, geloof, relaties, mijzelf. En natuurlijk neem en draag ik deze ervaringen, in zekere zin, met mij mee.

Wat ik bedoelde met ‘een relatie (en de negatieve ervaringen daarvan) isoleren, zodat nieuwe relaties 'vrij' kunnen blijven van negativiteit die vanuit eerdere relatie zijn opgeslagen’, is dat ik toch altijd wel poog om de blauwdrukken van een ‘vorig leven’, geen (grote) rol te laten spelen in eventuele nieuwe connecties en relaties die ik aanga. Misschien komt dit ook wel voort uit de rationele gedachte, dat dit ‘mijn bagage’ is—en niet die van iemand anders. Ik wil een ander zoveel mogelijk ontlasten van mijn eigen bagage. Dat ik wens te voorkomen, dat een nieuwe relatie automatisch wordt vergiftigd en verzwaard door datgene ‘wat ik nog met mij mee draag’.

In één van mijn vorige relaties ben ik bedrogen. Mijn ex van toen ging vreemd en ondanks dat ik in mijn gut voelde dat ‘er iets niet helemaal klopte’, heeft het een tijdlang kunnen voortduren. Ik heb, door allerlei redenen, niet (direct) geanticipeerd op dat gut-gevoel. Die ervaring heeft als een ‘blueprint’ een tekening achtergelaten. Heel logisch en begrijpelijk is het, om op momenten dat mijn achterdocht in een inmiddels nieuwe relatie getriggered wordt, mijn ervaring uit het verleden te laten spreken. Om dat dan aan te wenden als ‘leidraad’. Zoiets als “de vorige keer dat ik dit voelde, ging mijn partner vreemd. Misschien is dit nu ook wel de kwestie. Gaat hij vreemd?” Ik heb me daar ook schuldig aan gemaakt. Omdat ik dan automatisch weer terugschoot in die ervaring—en dat als een soort van gebruiksaanwijzing in deze ‘nieuwe versie’ ook ter handen nam.

Ik snap dat ervaringen zich op die manier kunnen manifesteren. Ik herken het ook wel. Maar sommige 'delen van mij', komen voort uit angst. Angst dat 'iets' weer kan gaan gebeuren en angst 'om de pijn weer te moeten voelen'. Ik protesteer tegen die angst, omdat het mij in sommige dingen kan tegenhouden en (negatief) kan beïnvloeden. Ik denk namelijk dat er veel angst aan ten grondslag ligt, om steeds terug te schieten in de oude ervaringen. Dat je wil voorkomen om opnieuw gekwetst te worden, jezelf ertegen wenst te beschermen. Je bent (en blijft) dus ergens ‘op je hoede’. Die begrijp ik wel.

Alleen wil ik angst niet een grote rol laten spelen in nieuwe relaties. Probeer ik voorrang te geven aan de gedachte “dat wat toen is gebeurd, niet automatisch nu weer het geval hoeft te zijn.” Ik wil een relatie niet laten verzwaren door kwesties die bij mij (nog) een rol (kunnen) spelen. Probeer ik het allereerst bij mezelf te houden. Wanneer ik overvallen wordt door achterdocht, probeer ik eerst bij mezelf te rade te gaan, waarom ik dat zo ervaar, waar ik het op baseer. Is het angst? Zijn het mijn eigen onzekerheden die mijn zicht vertroebelen? Geeft de nieuwe partner mij mixed signals? Of is het de uitgesmeerde lippenstift op een kraag van een overhemd waar ik allerlei valide excuses voor wens te vinden?

Ik denk dat ik op die manier probeer om verleden (ervaringen) en toekomst (vertrouwen) van elkaar te isoleren. Wat wel veelal helpt, is om een nieuwe partner deelgenoot te maken van mijn vorige ervaringen en hoe zich dat dan soms in de huidige relatie vertaalt. Maar wel zonder de partner ermee ‘op te schepen’ of hem een rol toe te bedelen waarbij hij ook ineens verantwoordelijk lijkt te zijn voor datgene waar ik nog last van ondervindt. ‘Deelgenoot maken’ is iets anders dan verklaren “je weet hoe erg ik in mijn vorige relatie bedrogen ben. Als je dit dus doet, of dit niet doet, dan raak ik achterdochtig omdat ik dan ga denken dat, of dan ziet het eruit alsof jij vreemd gaat. Dit mag je niet meer doen.”

Mijn nieuwe partner hoeft niet de gevolgen te dragen van de daden en acties die een ex van mij heeft tentoongespreid en waar ik door ‘beschadigd’ ben. Ik kan erover praten, wij kunnen erover uitwisselen, maar ik doe mijn best om het geen issue te laten zijn die in het nieuwe samenzijn voor obstakels en ‘ruis’ gaat zorgen. Daarom probeer ik sommige dingen denk ik te isoleren.

Eerlijkheid dwingt mij wel te schrijven dat het me soms beter lukt dan op een ander moment