Ik ben 27jaar, heb al wat bergen beklommen en zeetjes doorzwommen. Ik heb me echter nog nooit in mijn korte leventje, zo hulpeloos gevoeld. Liefde is een wreed beestje, het maakt van mij een slechte moeder, een slechte dochter, een slechte zus, een slechte vriendin, een slecht mens kortom. Ik begrijp niet waarom hij me zo in de ban heeft. Ik hield nochtans zoveel van mezelf. ik wist bijzonder goed wat ik wilde in het leven en ik wist nog beter wat ik vooral niet wilde. En het leven dat ik nu heb is absoluut niet dat wat ik wilde. Maar het laat me niet los, tenminste ik kan het niet loslaten, ik kan hem niet loslaten... cliché van de bovenste plank! Ik ben zo ongelukkig als ik de vrouw zie als ik in de spiegel kijk.. zo onwaarschijnlijk zwak. Hoe, in Godsnaam, laat je iemand los waar je meer van houdt dan van jezelf