Helaas niet, zij hield voet bij stuk niet meer af te willen spreken. Ik was op dat moment ook bij mijn ouders huis omdat ik het niet meer trok op mijn kamer..Ik wou nog niet samenwonen omdat ik mij er erg gepusht in voelde, dr ouders hadden een appartement gevonden en ging allemaal een beetje apart. Het stomme is is dat ik weet hoeveel ik getwijfeld heb over de relatie. En nu zegt iets in mij, had ik dat maar anders gedaan en als ik niet zo getwijfeld had was zij misschien ook wat losser geworden enz. Zoek het nu heel erg bij mij allemaal:(. Nu zou ik idd willen samenwonen als ik haar daarmee zou terug kunnen krijgen.

Ja don't know, die kennissen zeiden dat ze echt echt gek op me was en iemand wilt niet zomaar samenwonen werd gezegd. En dat als je echt eerlijk vanuit je hart eens zegt dat je haar wilt en een fout gemaakt hebt, je laat zien dat je sterk in je schoenen staat en ergens voor wilt gaan.. Nu wil ik dit graag aan de ene kant doen maar wat ik al zei dan begin ik weer van voor af aan.. Stom dat je je zo om kunt laten praten door anderen..

Mijn dagen worden hier momenteel door opgeslokt, durf bijna niet de deur uit te lopen omdat ik bang ben haar tegen te komen.. Dan zie ik weer hoe mooi ze is en wat niet meer van mij is:(.. Ook stappen doe ik nauwelijks nog, terwijl ik normaal een feestbeest ben. Zij ging eerder bijna niet stappen en nu heel veel. Bang dat ik dr tegenkom in dezelfde discotheek. Ook neem ik bijna niet meer de tijd om aan mijzelf te denken alles gaat en draait nu om haar in mijn hoofd.

Sorry voor de late reactie... Ik heb zojuist een verhaaltje gelezen wat zo bij mij klopt, dat is precies de situatie waar ik in verkeer..

[b][b][b]Relatie over - spijt en tweede kans?

Ik (als man dus) heb een eind aan mijn relatie gemaakt ca 6 weken geleden. Een prachtige meid, met prima eigenschappen: zorgzaam, teder, lief, bescheiden, nooit chagrijnig, aandacht voor anderen.

Toch miste ik zaken: diepgang in de gesprekken en openheid van haar kant. Als we op visite waren weinig input en weinig levendig. Ze is wat rustiger van persoonlijkheid. Ikzelf ben ook rustig.

Ik bleef twijfelen of ik dat wilde of ik niet gelukkig zou worden met een war bruisender meisje, zodat de relatie me meer energie geeft. Uiteindelijk het uitgemaakt, ik zag het niet meer zitten.

Nu ben ik van huis uit een twijfelaar en ben ik bang dat ik me vaak heb gefocust op de negatieve dingen en me veel te weinig bewust heb bezig gehouden met haar positieve kanten.

Maar aan de andere kant sloot ik me ook af en trok de relatie me niet meer. Zoveel gedachtes, zoveel meningen. Misschien hebben jullie er ook een paar
[/b][/b][/b]

Nu kan ik mij hier heeel erg in vinden.. Nu miste ik dan ook humor en ben ik juist een gangmaker over het algemeen.. Ik weet niet meer wat ik moet doen, die kennissen hebben mij nu zo aan het twijfelen gezet om haar te recht toe recht aan aan te spreken met een bos rozen.. Het gevoel van hoe langer ik wacht hoe verder ze van me af staat is ondragelijk.. Misschien laat ik mij idd wel sturen.. Heb momenteel echt het gevoel dat ik het mooiste, liefste meisje heb laten lopen en niet meer beter kan krijgen wat ik in die tijd niet goed zag door de twijfel en negatieve dingen waar je dan op gaat letten:(... Zij wilt idd niet meer en zoekt al verder dat heeft ze ook aan die kennissen verteld heb ik vernomen en toch als ik het echt wil zou dat een laatste optie zijn zeiden ze.. Al mijn vrienden zeggen dan weer het tegenovergestelde en dat ik het nu even moet laten omdat ik alles nu te rooskleurig maak..What to do, what to do:(...