Al bijna 15 maanden is het voorbij tussen mij en de liefde van mijn leven. En nog steeds voel ik me klote. We hadden een relatie van bijna 2 jaar waarvan we bijna een half jaar samenwoonden. Hij heeft mijn kijk op het leven veranderd. Hij kende mij... En toen we gingen samenwonen en we allebij niet goed in ons vel zaten (hij een andere baan kreeg, die hij niet trok) werd het een ramp.)

Na veel ruzies en sluimerende gevoelens van kwaadheid en onbegrip ging het uit. We zien elkaar nog elke week. Beetje gezelling hanging outen... En telkens hoop ik dat het weer goed zal komen. Hij is de eerste waar ik aan denk als ik wakker word en de laatse als ik ga slapen. Hij heeft zijn leven echt weer opgepakt. Nieuwe baan (waar hij zich volledig in stort) maar geen relatie. Heeft hij geen tijd en zin meer in. En ik neem geen initiatieven meer. Mijn weekenden hou ik open in de hoop dat hij wilt afspreken en andere nieuwe dingen wil ik niet doen want die kan ik dan niet met hem delen. We hebben veel lol samen maar hebben het nooit meer over ons. Hij denkt ook dat ik over hem heen ben, maar dat ben ik totaal niet. 1 keer heb ik onze relatie nog aangekaart. Want we hebben het er nooit meer over gehad maar hij reageerde boos, kwaad en wilde mij een tijdje niet zien. Dus durf ik het er niet meer over te hebben.

Ik vind het zo oneerlijk dat ik nog steeds met zoveel dingen zit maar het niet kan aankaarten. Ik wil hem terug en ik weet dat het na 15 maanden eigenlijk heel treurig is, maar het voelt alsof ik mijn leven in de wacht zet voor het geval hij van gedachten veranderd.Maar ondertussen doe ik niets dan hopen en wachten. Als ik maar wist wat hij echt voelde....

De dag dat hij een nieuwe liefde in zijn leven krijgt, zal het vast afgelopen zijn tussen ons en onze vriendschap want dat zou ik niet aankunnen maar voor nu blijf ik maar uitkijken naar de weekenden in de hoop dat ik hem zal zien.

Ik kan niet anders... wil niet anders... ik ben na 15 maanden nog steeds niet zo ver om hem op te geven....