Inmiddels huilbui 5 van vandaag zo goed als achter de rug.
Waar voor velen hier geldt dat ze alleen schrijven als het slecht gaat, is dat voor mij anders.
Gewoon omdat ik op de slechtste momenten niet op woorden kan komen die ook maar in de buurt komen van mijn gevoel. En omdat mijn hoofd dan overuren draait en ik mezelf niet meer kan volgen.
En dan toch weer een blogje. Ook nu kan ik niet omschrijven hoe ik me voel.
Woorden als pijn, tranen, op en leeg doen gewoon tekort.
Hoewel de aanleiding voor het meer dan gemiddeld aanwezig zijn van dat gevoel wel duidelijk is.

Gisteren, ik kwam om kwart over 11 's avonds thuis uit school, keek ik uit m'n raam.
Twee mensen kwamen uit het buurthuis hier naast mijn huis. Voor mij heel bekende mensen.
Het waren mijn ex-schoonouders. Ik dacht dat ze me niet zagen, maar niets was minder waar.
Ze keken elkaar vertwijfeld aan, is ze dat echt? En toen zwaaiden ze. Ik heb teruggezwaaid en ben weggelopen. Ik kon geen gezellig kletspraatje met ze maken, zonder in tranen uit te barsten. Aan de ene kant zou ik niets liever willen, even weer die vertrouwde mensen om me heen.
Mensen die mij kennen zoals ik mezelf niet meer ken. Mensen die 10 jaar lang meer ouders voor mij zijn geweest dan mijn eigen ouders dat konden en kunnen zijn.
Aan de andere kant, hun leven is doorgegaan, zonder mij. Ik weet dat ze me niet zo zouden willen zien.
En weer horen dat ik door moet zonder hun zoon? Hoe kan je door als een wezenlijk deel van jezelf weg is?

Soms zou ik willen dat je nog heel even hier was.
Nog heel even tegen je aan liggen, zonder woorden, alleen jij en ik.
Nog heel even die knuffel met mijn armen zo ver mogelijk onder jouw warme trui.
Nog heel even jouw hand door mijn haar en een kusje op m'n voorhoofd.
Gewoon om nog heel even stil te zijn. Samen.

Lief, ik mis je.